Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Αποτελεί ύβριν να χλευάζεις έναν ανάπηρο άνθρωπο. Αποτελεί, όμως, ιεροσυλία να σε δουλεύει ένας ανάπηρος άνθρωπος παριστάνοντας τον άμωμο και υπερασπιστή των δικαίων του λαού. Για όποιον δεν κατάλαβε, αναφέρομαι στον αόμματο Κουρουμπλή που τρις τουλάχιστον έχει προσβάλει βάναυσα τη νοημοσύνη μας. Μία, όταν πήγε στην Ειδομένη, να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τί συμβαίνει με τον καταυλισμό τών λαθρομεταναστών που είχαν εγκλωβιστεί  στα ελληνοσκοπιανά [ή μήπως ελληνομακεδονικά;] σύνορα. Δεύτερη, όταν πήγε να κάνει αυτοψία στον Σαρωνικό μετά την οικολογική καταστροφή που προκάλεσε το ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ.

Και τώρα που έβγαλε την ουρά του απ’ έξω για το σκάνδαλο Novartis, με βάση τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας που δεν θέλει τους δικούς μας στο σκαμνί, αλλά μόνο τους άλλους. Και ο κ. ΠΚ, όπως αναφέρεται στη δικογραφία, δεν μπήκε στη λίστα για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής. Διότι, λέει, τα αδικήματά του, αν διέπραξε, έχουν παραγραφεί, ενώ για τους άλλους 10 πρέπει να αποφανθεί η Επιτροπή. Και το δέχθηκε αυτό ο άμωμος ΠΚ.

"Τα Σκόπια είναι σαν μία ωραία κυρία με το όνομα Μακεδονία που πάει για γάμο στο οποίο θα προστεθεί και το όνομα του ανδρός της".

Αυτό το πράσινο στο κεφάλι του πασόκου δεν είναι χρώμα. Γλίτσα είναι. Σαπίλα.

"Πρέπει οι 10 εμπλεκόμενοι πολιτικοί στην υπόθεση Novartis να αποδείξουν ότι είναι αθώοι". Κι εσύ Νίκο μας πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι αθώος γιατί σε κατηγορούμε πως τά'πιασες από τα Σκόπια για να παραδώσεις το όνομα Μακεδονία. Άϊντε ντε, να σε δούμε. Απόδειξε την αθωότητά σου.

Ο κατηγορούμενος, πασόκε, δεν υποχρεούται να αποδείξει την αθωότητά του. Ο κατήγορος πρέπει να αποδείξει την ενοχή τού κατηγορούμενου.

Του Αλέξανδρου Τζιρκώτη.

Εξοργιζόμαστε με τις ενέργειες της Τουρκίας στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Κύπρο και αλλού γιατί “κάνει ότι θέλει, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της το Διεθνές Δίκαιο, γιατί ενεργεί σαν κοινός παραβάτης του νόμου, σαν παράνομος”. Θυμώνουμε με τον Ο.Η.Ε., με τις Η.Π.Α., με την Ε.Ε. και με τη Ρωσία (η αλήθεια είναι όχι και τόσο πολύ με την τελευταία), γιατί δεν την πιέζουν και δεν την επαναφέρουν στην τάξη. Μας πνίγει το δίκιο. Κακώς.

Αυτή η κατάσταση δεν προέκυψε σήμερα. Συνεχίζεται με αυξομειούμενη ένταση από τη δεκαετία του 1950. Μόνο που τα τελευταία χρόνια έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις λόγω του χαρακτήρα του Ρ. Τ. Ερτογάν, της επιθετικής πολιτικής που εφαρμόζει, της κατάρρευσης της Ελληνικής οικονομίας, της ανυποληψίας στην οποία περιήλθε το Ελληνικό κράτος και, τέλος, της παραμέλησης των Ε.Δ.

Όχι μόνο καθάρματα. Και άνθρωποι. Άνθρωποι που δημιουργούν, που σκέφτονται, που αγαπούν τον άλλο άνθρωπο, τον τόπο τους, την παράδοση, τα γράμματα, την τέχνη. Άνθρωποι που αγωνίζονται που αγωνιούν, που γεννούν και μεγαλώνουν ανθρώπους και όχι τέρατα. Άνθρωποι λιτοί, καθημερινοί,  με καθημερινά όνειρα, καθημερινές χαρές και λύπες, γήινοι, με τις αδυναμίες τους, άνθρωποι που το βιός τους είναι δουλεμένο κι όχι κλεμμένο από άλλους άνθρώπους.
Άνθρωποι κανονικοί, όχι καθάρματα.