Rib and Sea

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Ως γνωστόν, η αρχαία πόλις των Αθηνών είχε σύστημα διοικητικόν, κατά το οποίον οι Αθηναίοι πολίτες διαιρούντο σε 10 φυλές. Δεν ήταν θέμα ρατσιστικό, όπως θα έλεγαν κάτι μαλακισμένα νεωστί. Ήταν θέμα ελέγχου το ποιός είχε αίμα αθηναϊκό και πώς θα μπορούσε να γίνει πιο αποδοτική η διοίκηση της πόλης και η διαχείριση των κοινών.
Σήμερα στην Ελλάδα, αν υποθέσουμε ότι είμεθα απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, όπερ πολλοί  αμφισβητούν, οι φυλές έχουν μειωθεί σε δύο. Η μία είναι η των υπηρετούντων σε μόνιμες θέσεις, όπου ο μισθός πέφτει, βρέξει χιονίσει, άλλως, μήνας μπει μήνας βγει, άλλως, δουλέψει δεν δουλέψει. Η κατηγορία αυτή των πολιτών αποκαλείται «φυλή των απασχολούμενων [όχι αναγκαίως εργαζομένων] στον Δημόσιο Τομέα». Όλοι οι άλλοι ανήκουν στην δεύτερη φυλή, η οποία αποκαλείται «φυλή των εργαζομένων στον μη Δημόσιο Τομέα» ή «εργοδότες». Η πρώτη απόδειξη περί της διακρίσεως αυτής είναι ο δείκτης ανεργίας, ο οποίος ουδέποτε επηρεάζεται από την πρώτη φυλή.
Θα διερωτηθείτε, ίσως, τι συνέβη και μου τη βάρεσε τόσο πολύ, ώστε να γράφω τέτοια πράγματα. Τίποτε το φοβερό. Απλώς έψαχνα να βρω την αιτιολογία που το Ελεγκτικό Συνέδριο έτριψε τη μούρη του μαντηλάκια λέγοντάς του ότι το ασφαληστρικό νομοσχέδιό του είναι κομμάτι αντισυνταγματικό. Και ιδού τι βρήκα:

«Η υπαγωγή με νόμο σε ενιαίο ασφαλιστικό οργανισμό των δημοσίων υπαλλήλων και λειτουργών με τους λοιπούς εργαζόμενους δεν συνάδει με την θέση που το ισχύον Σύνταγμα επιφυλάσσει σ’ αυτούς, δεδομένου ότι αυτή συνιστά συνταγματικό κεκτημένο, η ανατροπή του οποίου απαιτεί αναθεώρηση των σχετικών συνταγματικών διατάξεων. Περαιτέρω, η ρύθμιση αυτή θέτει ζήτημα αντίθεσης στην αρχή της προστατευόμενης εμπιστοσύνης που απορρέει από το κράτος δικαίου, δοθέντος ότι η υπαγωγή των εργαζομένων στο σύστημα κοινωνικής ή επαγγελματικής ασφάλισης αποτελεί ουσιώδη παράγοντα που εκτιμάται κατά την επιλογή του επαγγέλματος. Εν όψει αυτών, το υπό εξέταση σχέδιο νόμου, εφ' όσον στηρίζεται στην ενιαία ασφαλιστική αντιμετώπιση προσώπων που, σύμφωνα με το Σύνταγμα, δεν μπορούν να υπαχθούν στον ίδιο ασφαλιστικό οργανισμό, εγείρει ζήτημα αντισυνταγματικότητας στο σύνολό του, καθ' όσον ανατρέπεται το νομοθετικό του θεμέλιο».
ΠΡΟΣΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ: Α]  Η πρώτη φυλή υποδιαιρείται σε υπαλλήλους και λειτουργούς. Δεν είναι όλοι ίσια κι’ όμοια.  Β] Αποτελεί συνταγματικό κεκτημένο η θέση των μελών της πρώτης φυλής. Οι της δευτέρας φυλής είναι μούλοι. Και το καλλιτερότερο ανέκδοτο ως Γ] Η προστατευόμενη εμπιστοσύνη του πολίτη σε κράτος δικαίου.   
Είπαμε ή δεν είπαμε ότι η ατιμωρησία και η αβελτηρία οδηγούν ευθέως στην ασυδοσία και στην ανοησία; Να μην τα ξαναλέμε.
Σώτος – της φυλής των Παπούα.
Υ.Γ. Έγραψα προχθές, μετά από πολλή σκέψη, ότι :
«Επειδή δεν χρειάζεται να λέμε και ξαναλέμε πόσο προκλητική είναι η προστασία των 650.000 υπαλλήλων του Δημόσιου Τομέα, αλλά και των 50ρηδων συνταξιούχων, η οποία θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε εμφύλιο, μεταξύ αυτών που υποφέρουν για να πληρώνονται οι εν λόγω υπάλληλοι, και των εν λόγω υπαλλήλων που στην πλειονότητά τους κωλοβαράνε αντί να υπηρετούν αυτούς που υποφέρουν, για να τους πληρώνουν...».
Δίσταζα να το γράψω, φοβούμενος ότι θα έθιγα τους βολεμένους που θα μου έλεγαν ότι είμαι ζηλόφθονος.  Ήλθε όμως μέσα σε 24 ώρες το Ε.Σ., ήτοι το φιλέτο της φυλής «των απασχολούμενων στον Δημόσιο Τομέα» και με επιβεβαίωσε.
Ουφ!! Ανακουφίστηκα!