Rib and Sea

Του Γιώργου Κράλογλου.

Θαύμα! Ο μεγάλος Θεός της Ελλάδος μας λυπήθηκε! Η γνωστή περιζήτητη αλυσσίδα καφενείων δεν θα κλείσει. Μην ανησυχείτε. Όσα γράφονται είναι δάκτυλος του ανταγωνισμού. Σκευωρία του καπιταλισμού. Ο Όμιλος μας βεβαιώνει πως δεν πρόκειται να κλείσουν τα περιβόητα καφενεία. Και θα συνεχίζουν να προσφέρουν στην ανάπτυξη του τόπου. Δόξα τον μεγάλο Θεό! Η οικονομία μας απέκτησε όραμα!

Και προς αποφυγή κάθε παρεξηγήσεως διευκρινίζω ότι το θέμα μου δεν είναι ούτε η φημολογία για το κλείσιμο των διεθνώς (δικαιολογημένα) φημισμένων καφενείων ούτε οι (απολύτως ορθές και επιβεβλημένες) πρωτοβουλίες του Ομίλου να διαψεύσει την αρνητική φημολογία.

Απλά με την αγωνία που δημιουργήθηκε μήπως με τα κανόνια χάσουμε και τα καφενεία, οπότε μαύρο φίδι που μας έφαγε..., γύρισα λίγο πίσω στο χρόνο και θυμήθηκα... Μια φορά και ένα καιρό... το 1983 ήταν που διέρρευσαν οι πρώτες πληροφορίες πως κλείνει η ελληνική ΙΖΟΛΑ γιατί ανταγωνίζονταν και τα μεγάλα Γερμανικά ονόματα στις ηλεκτρικές συσκευές. Απλά το ακούσαμε, το κουτσομπολέψαμε... Και το ξεχάσαμε σε δύο -τρεις ημέρες.

Γιατί η ΙΖΟΛΑ ήταν δασμοβίωτη... έλεγαν οι ινστρούχτορες. Γιατί φτιάχτηκε με το αίμα της εργατιάς... Με τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ... Αυτά έλεγε τότε η προπαγάνδα. Και εμάς γιατί να μας νοιάζει που έκλεισε η ΙΖΟΛΑ;

Έφερα στο νου μου την Πειραϊκή - Πατραϊκή  που πούλαγε υφάσματα τζιν και στο Παρίσι, κάνοντας τους Γάλλους να λυσσάνε από το κακό τους. Αλλά όταν την πήρε το κράτος εμείς "...ρίξαμε ακόμη μια ολιγαρχική οικογένεια.” Και ας επρόκειτο για τα φτωχόπαιδα της Νερομάνας Αιτωλοακαρνανίας που κατέβηκαν στην Πάτρα με τσαρούχια...  

Θυμήθηκα τον ελληνικό κολοσσό ναυπηγεία Σκαραμαγκά που ήταν προτίμηση και Ιαπώνων και Βρετανών γιατί οι Έλληνες ναυπηγοί ήταν και παραμένουν μοναδικοί, ευρηματικοί και ταχύτατοι. Αλλά όταν ο Σκαραμαγκάς βούλιαζε, στα χέρια του κράτους, δεν μας απασχόλησε παραπάνω από μία εβδομάδα...

Ξανάφερα στη δημοσιογραφική μου μνήμη την Χαλυβουργική και τον θεμελιωτή της, Δημήτρη Αγγελόπουλο, που είχε συνταράξει με τις εξαγωγές του και τις εκτός Ελλάδος χαλυβουργίες του τους Ιταλούς, τους Άγγλους, τους Ελβετούς και τους Γερμανούς.

Αλλά δύο ημέρες μετά τη δολοφονία του στην οδό Κανάρη, από τους επαγγελματίες δολοφόνους της 17 Νοέμβρη, τον ξεγράψαμε... Ο Αγγελόπουλος ανήκε στην επάρατο βιομηχανία. Στους προδότες του λαού... Και ας έδωσε ψωμί σε χιλιάδες άτομα.

Αναλογίστηκα την ΑΓΕΤ και τη διεθνή της εμβέλεια στο τσιμέντο που κρατικοποιήθηκε γιατί οι εξαγωγές (είπαν) και οι δοσοληψίες της με την Αραβική αγορά ήταν πολλές... Τι δουλειά έχουμε εμείς με την ολιγαρχία... και τους Τσάτσους.

Ανασκάλισα στο μυαλό μου τον ελληνικό γίγαντα του κλάδου λιπασμάτων με τα τρία κολοσσιαία συγκροτήματά στη Δραπετσώνα, στην Θεσσαλονίκη και στην Νέα Καρβάλη όπου ο επίσης δολοφονημένος από την 17 Νοέμβρη βιομήχανος Αλέκος Αθανασιάδης μαζί με 15.000 εργάτες είχαν αποκλείσει τις εισαγωγές λιπασμάτων στην Ελλάδα όχι ως δασμοβίωτες αλλά γιατί οι εργάτες τις είχαν φτιάξει παντάξιες...

Μήπως ξέρουν, οι πολλοί,  ότι στη Νέα Καρβάλη, ακόμη και σήμερα, αγωνίζονται μόνοι τους κάποιοι λιπασματεργάτες να κρατήσουν την παραγωγή σε ζωντάνια σεβόμενοι ότι τα ελληνικά λιπάσματα που βγήκαν από τα χέρια τους τροφοδοτούσαν μέχρι και την κινέζικη γεωργία!!!. Λίγοι το ξέρουν...

Γύρισα πίσω στα χρόνια της ΠΥΡΚΑΛ και της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας από την εποχή Μποδοσάκη (αλλά και μετά) όταν είχαν κάνει την Ελλάδα να μετέχει στα μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα και της Ευρώπης.

Μαζί με όλα αυτά αναπόλησα και το σπουδαίο τότε μεταλλευτικό και μεταλλουργικό ρεπορτάζ που τροφοδοτούσε τις οικονομικές στήλες των εφημερίδων με τόσες επιτυχίες των κλάδων που δεν χωρούσαν άλλα οικονομικά νέα.

Αλλά τι είναι τώρα αυτά που μας λέτε και ξαναλέτε, κάθε τρεις και λίγο, για την αρχαία ελληνική βιομηχανική ιστορία με τα γυάλινα πόδια και τα θαλασσοδάνεια... θα μου απαντήσει ο προπαγανδιστικός αντίλογος όπως γίνεται κάθε φορά.  

Προσωπικά δεν θα σταματήσω να τα θυμίζω όσο βλέπω στην Τουρκία κολοσσούς κατασκευής ηλεκτρικών συσκευών, συναρμολόγησης, ηλεκτρισμού, και οικοδομής που ούτε πλησιάζουν εκείνη τη βιομηχανική Ελλάδα. Στην Πορτογαλία κλωστοϋφαντουργικά συγκροτήματα που δεν συγκρίνονται με την Ελλάδα της πρώην μεγάλης βιομηχανίας με το 1.000.000 εργατοϋπαλλήλους.

Και όσο η Ισπανία, η Κύπρος, η Ιρλανδία, η Τουρκία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία δέχονται επενδύσεις και επενδυτές από αυτούς που έδιωχνε, εδώ και 25 χρόνια, η Ελλάδα του κρατισμού και του προοδευτισμού...

Εκείνη η Ελλάδα που σήμερα θεωρείται παρένθεση. Και η βιομηχανική της ιστορία παλαιοντολογία....

Η Ελλάδα ακόμη και της αργυροχρυσοχοΐας, των ενδυμάτων, και επωνύμων τροφίμων που άφησαν τεράστια σφραγίδα ποικιλίας και ποιότητας και στην ευρωπαϊκή αγορά. Χάθηκαν όλα και κανείς δεν τα θυμάται.

Γιατί τώρα η ελληνική οικονομία μετασχηματίσθηκε! Παρακολουθεί μόνο την παγκοσμιοποίηση.... Και προσαρμόζεται συνταγμένα... στην "τεχνολογία” και "καινοτομία” για καφενεία, για τσιπουράδικα, για σαντουϊτσάδικα, για φούρνους, για τυροπιτάδικα, για μπαράκια, ταβέρνες και σουβλατζίδικα. Όλα τα άλλα ανήκουν στο κακό παρελθόν... Και είναι μόνο θύμησες... ξενέρωτων νοσταλγών της αστικής τάξης...