Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Στην πολιτική είναι πλέον παγιωμένη η αντίληψη ότι «το νόμιμον είναι και ηθικόν». Ό,τι, δηλαδή, προβλέπει ο νόμος είναι αυτομάτως και ηθικό, ήτοι σύμφωνο με τις περί ηθικής αντιλήψεις του μέσου συνετού ανθρώπου σε ορισμένο τόπο και χρόνο. Νομιμοποιούνται π.χ. με νόμο σωρεία παράνομων πληρωμών, ήτοι πληρωμών που έγιναν κατά παράβαση υφιστάμενων νόμων, και αυτό χαρακτηρίζεται «ηθικό». Νομιμοποιείται με νόμο η τοποθέτηση της κ. Μπαζιάνα κάπου σε κάποιο Πανεπιστήμιο; Η τοποθέτηση είναι ηθική, αφού η γυναίκα έχει όλα τα προσόντα και απλώς του είχε ξεφύγει του νομοθέτη να προβλέψει ότι σύζυγοι ή σύντροφοι ή συμφωνοσυμβιούντες πρωθυπουργού προτιμώνται σε μετακινήσεις, τοποθετήσεις σε ΑΕΙ.  
Αυτή η νομιμοποίηση παρανομιών αποτελεί πλέον καθημερινότητα στον σύγχρονο βίο. Δεν υπάρχει αιδώς, συστολή, ερυθρίαση, τσίπα. Ζούμε στην κοινωνία του βολέματος και του δουλέματος.
Έτσι, εξ αφορμής των φετινών ολυμπιακών αγώνων, είπα να ασχοληθώ ολίγον με τον αθλητισμό, όπου, υποτίθεται ότι, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί όπου η παρουσία τής φλόγας της Ολυμπίας σε περίοπτη θέση θυμίζει  τον αρχαίο ελληνικό μύθο του Προμηθέα που έκλεψε τη φωτιά από τον Δία, με την οποία οι άνθρωποι, λαμβάνοντάς την ως δώρο και ύψιστη ευεργεσία, μπόρεσαν να ελέγξουν την Φύση και να δημιουργήσουν Πολιτισμό. Συν τοις άλλοις, η Ολυμπιακή Φλόγα αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους σύγχρονους και τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες παραπέμποντας στην ιερή φλόγα της θεάς Εστίας που έκαιγε άσβεστη στο Πρυτανείο της Ολυμπίας, στον κοινό βωμό όλων των Ελλήνων [εκ της βικιπαιδείας].
Ιερή φλόγα, λοιπόν, και πολιτισμός. Με χορηγούς  Coca cola, Nike, Heineken, Adidas, Polo, Ralph Lauren, McDonald, Starbucks,  κ.λπ. Να μη θυμίσω ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας έπρεπε να κοστίσουν 750 δισ. δραχμών και κόστισαν 9 τρισ. δραχμών. Αποτέλεσαν δε από πλευράς έργων προετοιμασίας την κορωνίδα του «θεσμού» που ονομάζεται «απ’ ευθείας ανάθεση» και χρησιμοποιείται κατά κόρον ανέκαθεν για να δίνονται τα έργα στον κολλητό με το ανάλογο τίμημα φυσικά. Πρόκειται για δημόσιο χρήμα, οπότε δεν πειράζει η απ’ ευθείας ανάθεση και η μίζα. Ενώ, αν είναι δικό μας, δεν κάνουμε βέβαια διαγωνισμό, αλλά μία έρευνα αγοράς την κάνουμε. Διότι το δικό μας το χρήμα το πονάμε. Το χρήμα των άλλων το έχουμε χεσμένο.       
Με κέντρισε η είδηση ότι τελευταίος λαμπαδηδρόμος στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο ήταν ο Βραζιλιάνος μαραθωνοδρόμος Ντα Λίμα, ο οποίος έχασε την πρώτη θέση στους Ολυμπιακούς τού 2004 εξ αιτίας ενός τρόμπα. Ας θυμηθούμε:
Ο Ντα Λίμα προηγείτο με αρκετή απόσταση από τον δεύτερο στην κλασική, φυσικά, διαδρομή μέχρι τον Χολαργό, ήτοι 6,6 χλμ. πριν από τον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο. Ξάφνου, στο ύψος του ανδριάντα του Περικλέους στη λεωφόρο Μεσογείων, ανεγκέφαλός τις θεατής ορμάει και με μία λαβή ελληνορωμαϊκής πάλης πετάει στο οδόστρωμα τον Βραζιλιάνο μαραθωνοδρόμο. Με τη βοήθεια των παρατηρητών και των άλλων θεατών, ο Ντα Λίμα συνέρχεται από τον αιφνιδιασμό και μετά από λίγο συνεχίζει τον αγώνα για να τερματίσει  τρίτος. Πρώτος ήλθε τελικά ο Ιταλός Stefano Baldini με χρόνο 2:10:55, δεύτερος ο Αμερικανός Mebrahtom Keflezighi με χρόνο 2:11:29 και τρίτος ο Ντα Λίμα με χρόνο 2:12:11. Διαφορά τού Ντα Λίμα από τον πρώτο 76 δεύτερα. Με δεδομένο ότι οι μαραθωνοδρόμοι διανύουν τη διαδρομή με μέση ταχύτητα 3 χλμ./λεπτό, το ένα τουλάχιστον λεπτό καθυστέρησης που του προκάλεσε ο τρόμπας, κι’ άλλο μισό λεπτό μέχρι να ξαναβρεί τον ρυθμό του και να συγκεντρωθεί στον αγώνα, του στοίχισαν το χρυσό μετάλλιο. Ίσως, βέβαια,  και να μην τερμάτιζε πρώτος, αφού μπορεί π.χ. να πάθαινε έμφραγμα ή διάστρεμμα αστραγάλου ή να του ερχόταν κόψιμο ή .. ή …. Πάντως ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος Ολυμπιονίκης εξέφρασαν τη συμπάθειά τους προς τον άτυχο Ντα Λίμα. Πόσω μάλλον να του παραχωρήσουν τις θέσεις τους στο βάθρο. Έτσι, για τα μάτια. Ίσως και να πίστευαν ότι στο τέλος θα τον νικούσαν και ότι το «ατύχημα» του Ντα Λίμα ήταν ένας παράγοντας που ούτως ή άλλως δεν θα επηρέαζε το αποτέλεσμα. Ποιός ξέρει!
Μερικά χρόνια πριν η δική μας Βούλα Πατουλίδου που σε κάθε κούρσα μέχρι τον τελικό των 100 μ. μετ’ εμποδίων ερχόταν τρίτη, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 1992, επειδή  η Αμερικανίδα Ντίβερς που προηγείτο σκόνταψε στο τελευταίο εμπόδιο και έπεσε. Αν δεν έπεφτε, η Πατουλίδου ίσως να μην κέρδιζε το χρυσό. Ένας αθλητικογράφος έγραψε τότε: «Πολλοί υποτίμησαν την επιτυχία της εξ αιτίας αυτής ακριβώς της άτυχης στιγμής της Αμερικανίδας. Μάλλον ξεχνούν ότι τα εμπόδια είναi... ακριβώς γι’ αυτό το λόγο εκεί!!! Για να σκοντάψουν πάνω τους οι αθλητές/τριες!!!».

Άλλος αθλητικογράφος σχολίασε αργότερα ότι η νίκη της Πατουλίδου ώθησε την Πολιτεία να διαθέσει περισσότερα μέσα στον αθλητισμό, πράγμα που επέτρεψε στους Έλληνες αθλητές να μεγαλουργήσουν. Όπως μεγαλούργησε η dream team της άρσης βαρών που βρέθηκε ντοπαρισμένη κατά σύστημα. Όπως ο Κεντέρης και η Θάνου που «είχαν τροχαίο ατύχημα», με αποτέλεσμα να μην υποβληθούν σε test doping και να αποκλεισθούν από τους Ολυμπιακούς του 2004. Ναι, αυτοί που αθωώθηκαν τελικά από το δικαστήριο. Αφού δεν υπήρχε έλεγχος doping, δεν ήταν ντοπαρισμένοι. Να μην έχουν και οι δικαστές αμφιβολίες για τον αν το ατύχημα ήταν αυθεντικό και όχι σκηνοθετημένο; Πού να ξέρει κανείς! Δεν είναι π.χ. όπως συμβαίνει με τους φορολογικούς ελέγχους, όπου η άρνηση επίδειξης βιβλίων ή η άρνηση αποδοχής ελέγχου σημαίνουν φοροδιαφυγή με όλα τα επακόλουθα. Εκεί ο δικαστής δεν θα αποφανθεί ότι αφού δεν έγινε έλεγχος και δεν υπάρχουν ευρήματα φοροδιαφυγής, δεν υπήρξε φοροδιαφυγή.

Και συνεχίζει ο αθλητικογράφος: «Τί θα είχε γίνει λοιπόν, αν δεν έπεφτε η Ντίβερς; Θα ήταν ο ελληνικός στίβος τόσο ψηλά τα επόμενα χρόνια, ή θα παραμέναμε στην αφάνεια και στις μέτριες επιδόσεις;» Ψηλά my ass.

Αφού δεν υπάρχει ήθος στον αθλητισμό, όπου άδεται ο Ολυμπιακός Ύμνος :
Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατον, αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού,
κατέβα, φανερώσου κι άστραψ’ εδώ πέρα
στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού.

Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι,
στων ευγενών Αγώνων λάμψε την ορμή,
και με τ’ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.

Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σου
σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός,
και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου,
Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατο, κάθε λαός.
ψάχνουμε για ήθος στην πολιτική.
Μόνον μία περίπτωση αθλητικού ήθους έχω υπ' όψη μου. Εκείνη που ανέφερε ο Βαγγέλης Αρναούτογλου στο ΒΗΜΑ της 15.12.2013:
«Κάμποσα χρόνια πριν, σε έναν άλλον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, ο Ντέμης Νικολαΐδης ως ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ πετύχαινε γκολ χρησιμοποιώντας το χέρι του απέναντι στον Ιωνικό. Μόλις συνειδητοποίησε τί είχε κάνει, έσπευσε να ομολογήσει το αντικανονικό της πράξεώς του στον διαιτητή του αγώνα κ. Δούρο, ο οποίος, έχοντας ξεγελαστεί, έτρεξε προς τη σέντρα για να κατακυρώσει το τέρμα. Η αξιοπρέπεια του ποδοσφαιριστή και η αξιοπιστία του ίδιου του θεσμού διεσώθησαν».
By the way που λένε οι μορφωμένοι: επειδή λεφτά υπάρχουν μόνον για hot spots, για περίθαλψη, σίτιση και στέγαση χιλιάδων λαθρομεταναστών, για ανάθεση έργων σε αριστερούς ή δεξιούς κολλητούς, αναλόγως της κυβερνώσας συμμορίας, για την αποκατάσταση ζημιών που προκάλεσαν οι βανδαλισμοί τών no borders to masturbation, αλλά και για τεμένη, η ελληνική αποστολή στους Ολυμπιακούς του Ρίο χρηματοδοτήθηκε στο σύνολό της από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Μεταξύ αυτών και τράπεζες που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, αλλά και  ορισμένοι ρομαντικοί, όπως είναι ένα εστιατόριο στη Δράμα που στήριξε τη χάλκινη Ολυμπιονίκη της σκοποβολής Κορακάκη. Αρχαίο οινόπνευμα αθάνατο.