Rib and Sea
Το Κράτος δεν μπορεί να εκδικείται αθώα παιδιά.
Του Αναγνώστη Λασκαράτου.
Η Πρότοιφωράαροισταιρά, έχει πάψει προ πολλού να μας εκπλήσσει δυσάρεστα. Άλλωστε την είχαμε καταδικάσει στη συνείδησή μας πολύ πριν από το 2012, θεωρώντας πως ο κ. Τσίπρας είχε δώσει σαφέστατα δείγματα της γνωστικής, διανοητικής, ηθικής και πολιτικής του στάθμης (βλ. ενδεικτικά Ο κ.Τσίπρας ντροπιάζει την Αριστερά, όπου ο κ.Τσίπρας, ως αρχηγός της Αντιπολίτευσης, εξευτέλιζε τη θεσμική του θέση και δεχόταν υπάκουα διαταγές από Χρυσαυγίτη μητροπολίτη-«Χωροφύλακα», «υμνητή βασανιστών», σε μνημόσυνο θυμάτων του Ναζισμού! https://roides.wordpress.com/2012/12/24/24dec12/). Όλοι σχεδόν οι Αριστεροί, που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, έκαναν τότε πως δεν καταλάβαιναν τις αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις που εξέπεμπε η συνολική συμπεριφορά του εκκολαπτόμενου «Εθνάρχη» του κ. Παπαγγελόπουλου και «διεθνούς κύρους ηγέτη» της κυρά-Θεανούς.
Αν συγκρίνουμε, στο συγκεκριμένο θέμα, τη συμπεριφορά της Δικαιοσύνης επί κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, σε μια απείρως σοβαρότερη εξουδετέρωση τρομοκρατικής οργάνωσης, με τη συμπεριφορά της σημερινής, όπως εύστοχα κάνει το παρακάτω άρθρο, θα αναρωτηθούμε αν έπρεπε να πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, για να ζήσουμε μεσαιωνικές καταστάσεις (ατιμωρησία του ακροδεξιού μεγαλοαπατεώνα Σώρρα με τη βούλα της Δικαιοσύνης στο Συριζανελιστάν, με μόνο ανθιστάμενο τον Άδωνι Γεωργιάδη!, κλπ), όπως αυτή η βαρβαρότητα σε βάρος ενός αθώου παιδιού, που δεν προκάλεσε την παραμικρή αντίδραση στους δημοσιογράφους της τηλεόρασης που την αναμετέδιδαν ασχολίαστη. Προς τιμήν του αντέδρασε ο Μανώλης Γλέζος και οφείλω να του το αναγνωρίσω. Το γεγονός όμως πως δεν έχει αντιδράσει ούτε ένας βουλευτής, εξηγεί απολύτως το κατάντημα αυτής της χώρας, γιατί βάση οποιασδήποτε σταθερής και υγιούς οικονομικής ανάπτυξης είναι ο Πολιτισμός και η Δημόσια Αρετή, το «της Πόλεως όλης Ήθος». Μπορούμε να φανταστούμε πως φέρεται η Πολιτεία (για την Εκκλησία έχουμε κάποιες μικροϋποψίες, λόγω ατυχών μικροσυμβάντων) σε παιδιά ανώνυμων προφυλακιζόμενων, μακριά από τα φώτα της Δημοσιότητας και πρέπει η φωνή της Κοινωνίας να ακουστεί δυνατά, με την επίγνωση, πως έτσι το Κράτος θα περιστείλει τον ζήλο της σκληρότητας σε κάθε περίπτωση.
Αξίζει να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο μιας φιλοκυβερνητικής εφημερίδας, που συχνά εκπλήσσει ευχάριστα με άρθρα μεμονωμένων της δημοσιογράφων:
"Πρωτοφανής στάση απέναντι σε ένα μικρό παιδί" (Αντα Ψαρρά, 05.01.2017)
Το 2002 επί ΠΑΣΟΚ ανάμεσα στους συλληφθέντες για την υπόθεση της 17 Νοέμβρη είχε προσαχθεί και η Αγγελική Σωτηροπούλου με το μικρό παιδί της. Το παιδί οδηγήθηκε μάλιστα σε διπλανό χώρο υπό την επίβλεψη προφανώς του εισαγγελέα ανηλίκων στη διάρκεια της ανάκρισης της μητέρας του. Στη συνέχεια η μητέρα του κατηγορήθηκε για συμμετοχή στην οργάνωση και προφυλακίστηκε ενώ αυθημερόν παραδόθηκε ο μικρός στη γιαγιά του χωρίς καθυστέρηση.
Θυμίζουμε δε ότι τότε υπήρξαν ΜΜΕ και ανθρωποφαγικές φωνές που ζητούσαν το παιδί να οδηγηθεί σε ίδρυμα. Κανείς αρμόδιος δικαστικός ή εισαγγελικός λειτουργός όμως δεν καθυστέρησε ούτε μία μέρα στην απόφαση να δοθεί το παιδί στη γιαγιά του. Το ίδιο εξάλλου συμβαίνει πάντα με όλα τα παιδιά που για οποιοδήποτε λόγο ακόμα και μετά από ένα δυστύχημα χάνουν τους γονείς τους και υπάρχει πρόθυμο συγγενικό περιβάλλον που θα τα αγκαλιάσει.
Σήμερα, επί ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους άγνωστους (;), η δικαιοσύνη θεώρησε ότι θα πάρει χρόνο η έκδοση απόφασης για το αν το παιδί της Π. Ρούπα και του Ν. Μαζιώτη θα πάει στην αγκαλιά των συγγενών πρώτου βαθμού. Ένα μικρό παιδί που ήδη πέρασε τους πρώτους μήνες της ζωής του στη φυλακή και θα αναγκαστεί να διαχειριστεί τώρα την απώλεια της μητέρας του, έστω κι αν εκείνη με τις επιλογές της ευθύνεται γι’ αυτό, δεν μπορεί να παραμένει σε άγνωστο περιβάλλον, μέχρι η όποια γραφειοκρατία της δικαιοσύνης αποφασίσει να το παραδώσει στα συγγενικά του πρόσωπα.
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης και ο εισαγγελέας ανηλίκων που προφανώς έχει την ανάλογη ευαισθησία κατέχοντας αυτή τη θέση, ο Συνήγορος του Παιδιού κι όποιος άλλος αρμόδιος υπάρχει οφείλουν άμεσα να παρέμβουν και δώσουν το παιδί στους συγγενείς του, διασφαλίζοντας το να μην υποστεί μια ακόμα μεγαλύτερη οδύνη. Η απόφαση της μητέρας και του πατέρα του να προχωρήσουν σε σκληρή απεργία πείνας και δίψας, άσχετα με ότι έχουν κάνει και για το οποίο τιμωρούνται και θα τιμωρηθούν, είναι το αυτονόητο που θα έκανε ο κάθε γονιός όταν αισθάνεται ότι για τις δικές του επιλογές ένα ολόκληρο σύστημα εκδικείται το παιδί του. Ακόμα κι αν χρειάζεται κάποιος χρόνος προκειμένου να λυθεί κάθε τυπικό ζήτημα για την ανάθεση του παιδιού στους συγγενείς του πρέπει μέχρι τότε να μένει μαζί τους κι όχι σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Δεν μπορεί επιπλέον να στερηθεί τη δυνατότητα να δει τη μητέρα του άμεσα και σε τακτική βάση όπως έχουν το δικαίωμα να κάνουν όλα τα παιδιά των κρατουμένων.
Η απόφαση πρέπει να παρθεί από κάποιον τώρα, σήμερα – κι ας φωνάξει όποιος θέλει για παρέμβαση στη δικαιοσύνη!».