Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Απεχθανόμαστε ως λαός κατά πλειοψηφία τη δικτατορία, την απολυταρχία, την ενός ανδρός αρχή. Γιατί; Διότι δεν μας επιτρέπει να εκφραζόμαστε ελεύθερα, δεν μας επιτρέπει να ελέγχουμε την εξουσία, ώστε να βελτιώνεται η ζωή μας και να απολαμβάνουμε αυτά που ταιριάζουν σε κάθε άνθρωπο: να μορφώνεται, να ανυψώνεται πνευματικά, να διατηρεί την υγεία του, να μπορεί να εργάζεται, ώστε να αποκτά τα αναγκαία προς το ζην για τον εαυτό του και για τους οικείους του, να αναπαράγεται, να καμαρώνει για τα επιτεύγματά του και για τους απογόνους του, να απολαμβάνει τις στοιχειώδεις χαρές της ζωής, ένα ταξίδι, έστω και σε κοντινό προορισμό, ένα βιβλίο, μία σύναξη με φίλους και συγγενείς, μία επίσκεψη σε έκθεση έργων τέχνης, παρακολούθηση ενός θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου και άλλες μικροχαρές της ζωής.

Η ελευθερία, λοιπόν, της έκφρασης είναι η κινητήριος δύναμη της αντίστασης σε δικτατορικά καθεστώτα με τελικό στόχο την ευτυχία του πολίτη που θέλει να νοιώθει ότι αυτός επιλέγει τον κυβερνήτη του με κριτήρια που θα του εξασφαλίσουν όλα όσα προανέφερα. Δεν είναι τυχαίο ότι στο Σύνταγμά μας υπάρχει η διάταξη του άρθρου 33§2  που ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορκίζεται πριν αναλάβει τα καθήκοντά του να :

«προστατεύ[ω]ει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετ[ω]εί το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού».

Πώς αλλοιώς μπορεί να προοδεύσει ο ελληνικός λαός, αν όχι μέσω της ευτυχίας που πρέπει να επιδιώκουν να του εξασφαλίζουν οι ταγοί του;

Όλα αυτά υποτίθεται ότι είναι που οδήγησαν ορισμένους, ελάχιστους, να αντιταχθούν στη δικτατορία που επέβαλαν οι ξενοκίνητοι συνταγματάρχες σαν προχθές 50 χρόνια πριν. Και μετά από επτά χρόνια ανελευθερίας αποκαταστάθηκε επί τέλους η Δημοκρατία, αλλά χωρίς να επιλέξει ο λαός τον ηγέτη του. Του τον έφεραν εξ Εσπερίας αυτοί που ξέρουν καλλίτερα από τον λαό και αποφασίζουν πριν απ’ αυτόν γι’ αυτόν και φυσικά χωρίς αυτόν. Το τίμημα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας πολύ βαρύ: η μισή Κύπρος χαμένη και αιματοβαμμένη. Αλλά εμάς δεν μας ενδιέφερε πια, διότι είχαμε την ελευθερία μας. Είχαμε την ελευθερία να καταργήσουμε τη Βασιλεία και να αποκτήσουμε, ερήμην μας, ένα φρέσκο Σύνταγμα Προεδρικής Δημοκρατίας, το οποίο στη συνέχεια απέκτησε πρωθυπουργοκεντρικό χαρακτήρα. Ο πρωθυπουργός απόλυτος μονάρχης.

Και τί άλλαξε με την πτώση της δικτατορίας; Όσοι είχαν συνεργασθεί μαζί της παρέμειναν αλώβητοι. Ο ΔΟΛ  π.χ. που υπηρέτησε το καθεστώς συνέχισε το «θεάρεστο» έργο της ενημέρωσης των Ελλήνων.  Τιμωρήθηκαν μόνον οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος, επειδή, λέει, για τους υπόλοιπους το έγκλημα ήταν στιγμιαίο, εξ ου και είχε παραγραφεί. Τάχθηκε και μία σύντομη προθεσμία για την καταγγελία ανομημάτων του καθεστώτος και το πανηγύρι τελείωσε. Ήμασταν πλέον ελεύθεροι.  

Είναι κουραστικό να γράφει κανείς τί ακολούθησε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Πώς τα πιράνχας του εργολαβοσυνδικαλιστικοπολιτικού συμπλέγματος καταβρόχθισαν τον μόχθο του ελληνικού λαού δανειζόμενα ακρίτως και σπαταλώντας δεξιά και αριστερά [στην κυριολεξία] σε κολλητούς, ημετέρους, στα «παιδιά μας» ή άλλως πώς ήθελε κανείς χαρακτηρίσει τους χιλιάδες σιτιζόμενους στο Πρυτανείο, επειδή απλώς είχαν το μέσο ή είχαν κάνει την απαραίτητη υπόκλιση.

Και τότε ήλθε σαν σήμερα πριν 7 χρόνια ένας λαοπρόβλητος [τρομάρα του] ηγέτης και μας είπε ότι μπαίνουμε στην εποχή των Μνημονίων. Μία άλλης μορφής δικτατορία, την οποία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε Β΄ Ελληνική Δημοκρατορία. Α’  Ελληνική Δημοκρατορία είναι η περίοδος 1974-2010.

Και ανεκάλυψαν, λέει, τώρα ότι το Δημόσιο διαθέτει περιουσία που έχουν αφήσει αναξιοποίητη οι ταγοί μας επί 40 [ίσως και 140] χρόνια και βάλε. Και θα την αξιοποιήσουν, διαφορετικά δεν αποπληρώνονται τα δανεικά. Έτσι, σε  16 μήνες, όπως μας ενημέρωσε η κ. Φωτίου των Γεμιστών [όπως λέμε «η Μαρία των Βράχων»], θα βγούμε από τα Μνημόνια. Δηλαδή τον Οκτώβριο του 2018. Άλλη μία υπεσχημένη έξοδος. Τρίτη, τέταρτη, πέμπτη; Έχω χάσει τον λογαριασμό.

Σήμερα, λοιπόν, είναι η τρίτη  αποφράς  ημέρα του σύγχρονου Ελληνισμού. Πρώτη η 21.04.1967, δεύτερη η 20.07.1974. Κι’ όλο στο ίδιο έργο θεατές.

Ας διαβάσουμε πάλι Τζήμερο. Μπορεί να μην τον «πηγαίνουμε», μπορεί να του καταμαρτυρούμε τα μύρια όσα, αλλά θέτει τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Κι’ όσο θα περιμένουμε το κράτος να προκηρύσσει θέσεις εργασίας στο Δημόσιο και να ανοίγει παραθυράκια για συνταξιοδότηση στα 40 και στα 50, θα ξέρουμε πως εξακολουθούμε να ζούμε στη Β΄ Ελληνική Δημοκρατορία.         

http://www.protagon.gr/apopseis/ideas/na-apolythoun-osoi-exoun-kreatoelia-sto-magoulo-24100000000
http://www.protagon.gr/apopseis/ideas/polemos-kata-lathos-39315000000

Κι’ αν δεν σας αρέσει ο Τζήμερος, δείτε και ακούστε Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Δημοκρατορία έχουμε, ό,τι θέλουμε διαβάζουμε και βλέπουμε. Αντ’ αυτού, όμως, Μαντέλης, Άκης, Γιάνος, Πρωτόπαπας, Σκανδαλίδης, Ταμήλος, Σπίρτζης, Μπαλαούρας, Ζουρλάρις, Ντινόπουλος, Ντέπιουτης, Σπυράκη, Γιακουμάτος, Άδωνις, Κούλης, Βορίδης, Φώφη, Βαρβιτσιώτης, Καραμανλής ο νεότατος, Κεφαλογιάννης, Φλαμπουράρης, Σπίρτζης, Σκουρλέτης, Βούτσης, Αυλωνίτου, Καρακώστα, Δ. Καμμένος, Θεοδωράκης και τόσοι άλλοι, από τους οποίους ζητώ συγγνώμη που, ελλείψει του άπειρου χώρου που απαιτείται, αδυνατώ να μνημονεύσω ονομαστικώς. «Αντί του Μιχάλη Χαραλαμπίδη», λοιπόν, «όλοι αυτοί και εκατοντάδες άλλων». Κατά παράφραση του «Ανθ’ ημών ο κ. Γουλιμής».

Σώτος. Γνωστός αναρχοακροαριστερο-κομμουνιστοαριστερο-κεντροαριστεροσοσιαλιστοδημοκρατο-κεντρωοκεντροδεξιοδεξιο-ακροδεξιοφασιστοχουντοβασιλοουτοπιστής, με εμφανή πλέον τα συμπτώματα του προκεχωρημένου άκρατου λαϊκισμού εγγίζοντος το τελικό στάδιο.