Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Το χθεσινό αρθρίδιό μου αποτέλεσε το ερέθισμα έναυσμα για την κάτωθι επιστολή φίλου:

«Διάβασα... το τελευταίο σου άρθρο - σχόλιο για τα τροχαία ατυχήματα. Ειλικρινά είναι κάτι που κι’ εμένα με απασχολεί καθημερινά. Τελευταία μού πήραν το δίπλωμα γιατί μιλούσα στο τηλέφωνο, αν και ούτε είχα καν προλάβει να το πιάσω. Και καλά έκαναν. Τακτικά πηγαίνω στην επαρχία στην..., τόπο καταγωγής της συζύγου μου, όπου παρατηρώ ότι  κανείς δεν φορά κράνος, ζώνη ασφαλείας, στις διαβάσεις πεζών προτεραιότητα έχουν τα αυτοκίνητα και ένα σωρό άλλα. Δεν μιλώ για τα κινητά γιατί αυτά είναι must.

Γιατί λοιπόν..., δεν γράφεις ένα σχόλιο-ερώτηση προς τον διοικητή Τροχαίας Αττικής, αλλά και επαρχίας, ποιά ακριβώς είναι η δουλειά τους; Τί κάνουν κάθε πρωί που πηγαίνουν στο γραφείο τους; Η δουλειά τους είναι η ρύθμιση της κυκλοφορίας. Μόνο τις ώρες που μετακινείται ο πρωθυπουργος ή ο ξένος επισκέπτης; Να κόβουν κλήσεις για παράνομη στάθμευση; Στις εθνικές οδούς, όπου εγώ θάπρεπε κάθε ΣΚ νάμαι στο αυτόφωρο, πού είναι η αστυνόμευση; Και πολλά άλλα. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να σου απαντούσε ένας διοικητής ποιά είναι η καθημερινή του απασχόληση (μάλλον να σβήνει κλήσεις και να κάνει δημόσιες σχέσεις)».  

Του υποσχέθηκα να δώσω συνέχεια και να κοινοποιήσω το παρόν στις περισσότερες δυνατές ηλεκτρονικές διευθύνσεις των αρμοδίων.

Αποτελεί κοινό τόπο να λέμε και να γράφουμε ότι τα πάντα είναι θέμα παιδείας. Όλα εκεί καταλήγουν. Εκείνο, λοιπόν, που πρέπει όλοι οι γονείς  και οι δάσκαλοι να διδάσκουν στα παιδιά είναι να σέβονται τον πλησίον τους. Το άλφα και το ωμέγα της παιδείας. Αλλά όταν βλέπεις κρατικά αυτοκίνητα να παραβιάζουν στοιχειώδεις κανόνες του ΚΟΚ, όπως το όχημα του Δήμου Χανίων  στη φωτογραφία πού μπλοκάρει τη ράμπα των ΑΜΕΑ, αν και αυτοκίνητο της Υπηρεσίας Προστασίας των ΑΜΕΑ, τί περιμένεις από κάθε άλλο τρόμπα;

Από την άλλη, κάτι πρέπει να κάνει η Τροχαία και οι Δήμοι. Δεν είναι δυνατόν  να κυκλοφορεί τόση ασυδοσία, τόση αβελτηρία, τόση αδιαφορία για τον συνάνθρωπο. Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος μαθαίναμε στο σχολείο [τώρα αμφιβάλλω, αν διδάσκεται η ρήση αυτή].

Αντί άλλων αφιερώνω στην ΕΛ.ΑΣ. και στον αρμόδιο υπουργό παλαιόν πόνημα, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσα να έχω γράψει σήμερα.

25 Ιουνίου 2012

Καθ΄οδόν... προς την κάλπη.

Επίκαιρο χρονογράφημα του Σωτήριου Καλαμίτση για την οδική συμπεριφορά των Ελλήνων.

Σήμερα μπήκα στο αυτοκίνητό μου για να πάω να ψηφίσω. Πολλή κίνηση γύρω από το εκλογικό τμήμα και καθόλου χώρος να παρκάρω. Βαριόμουν να περπατήσω 200 μέτρα, αλλά και δεν είχα χρόνο για χάσιμο προκειμένου να βρω θέση να παρκάρω νόμιμα. Είχα καθυστερήσει και με περίμενε η παρέα για μπύρες. Έτσι, άφησα το αυτοκίνητό μου μπροστά στη ράμπα του πεζοδρομίου που προορίζεται για τους συνανθρώπους μου που έχουν ειδικές ανάγκες, ώστε να μπορούν αυτοί να ανεβαίνουν με το αναπηρικό αμαξίδιο στο πεζοδρόμιο ή να κατεβαίνουν από αυτό.

Ενόσω βάδιζα στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε δύο σειρές από παρκαρισμένα μηχανάκια για να διανύσω την απόσταση των 30 μέτρων που με χώριζε από το εκλογικό τμήμα, ένα μηχανάκι μάρσαρε από πίσω μου για να με ειδοποιήσει ότι πρέπει να παραμερίσω και να αφήσω τον αναβάτη του να περάσει. Τον αγνόησα επιδεικτικά, καθότι παραβίαζε τον νόμο, αλλά σε κάποιο άνοιγμα ο αναβάτης έκανε έναν ελιγμό και με προσπέρασε. Τον είδα να παρκάρει μπροστά στο εκλογικό τμήμα εμποδίζοντας την είσοδο και έξοδο των εκλογέων, μέχρις ότου επιτελέσει το εκλογικό καθήκον του.

Άσκησα το εκλογικό μου δικαίωμα και αισθάνθηκα ευτυχής που με την ψήφο μου θα συντελούσα στο να μπει επί τέλους μια τάξη σ’ αυτό το κράτος που καταπιέζει τους πολίτες του με αναξιοκρατία, άκρατη φορολόγηση, ρουσφέτια και ρεμούλες. Γύρισα στο αυτοκίνητό μου δολιχοδρομώντας ανάμεσα στα μηχανάκια που είχαν καταλάβει άναρχα το πεζοδρόμιο. Επειδή δεν είχε πολλή κίνηση και προκειμένου να αποφύγω να κάνω ολόκληρη βόλτα γύρω από δύο τετράγωνα, οδήγησα το αυτοκίνητό μου αντίθετα προς τον μονόδρομο. Την ώρα που παραβίαζα τον ΚΟΚ κινούμενος αντίθετα στον μονόδρομο εκνευρίστηκα που με προσπέρασε ένας ντελιβεράς πραγματοποιώντας επικίνδυνους ελιγμούς. Μόλις που πήρε το μάτι μου μια γριούλα που σταυροκοπιόταν καθώς ήλεγχε την κίνηση από τη σωστή κατεύθυνση μη έχοντας αντιληφθεί τόσα χρόνια ότι όταν πρόκειται να διασχίσεις μονόδρομο ελέγχεις την κίνηση και από τις δύο κατευθύνσεις, ώστε να αποφύγεις μία δυσάρεστη πρόσκρουση σε όχημα που παραβιάζει τον μονόδρομο.

Στον πρώτο φωτεινό σηματοδότη σταμάτησα φρενάροντας απότομα, αφού αντελήφθην την τελευταία στιγμή ότι δεν προλαβαίνω να περάσω με κόκκινο. Σταμάτησα ακριβώς πάνω στη διαγραμμισμένη διάβαση εμποδίζοντας, έτσι, τους πεζούς, οι οποίοι έκαναν σλάλομ για να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Μετά από δύο χιλιόμετρα συνάντησα έντονη κυκλοφορία. Επειδή είχα πράσινο, προσπέρασα τον φωτεινό σηματοδότη και σταμάτησα καταμεσίς της διασταύρωσης. Ο σηματοδότης πίσω μου άναψε κόκκινος και εγώ μαζί με πολλούς άλλους μείναμε εγκλωβισμένοι πάνω στη διασταύρωση εμποδίζοντας, έτσι, τους κινούμενους κάθετα προς εμένα να διασχίσουν τη διασταύρωση. Αυτοί σταμάτησαν, όπως και εγώ πάνω στη διασταύρωση και, έτσι, μείναμε όλοι ακίνητοι. Φωνές και κορναρίσματα από παντού. Έβρισα τους τροχονόμους που αργούσαν να έλθουν να βάλουν μία τάξη στο μπάχαλο που είχε προκληθεί από τους άλλους. Κατέφθασε ένας και σε 5΄ η κυκλοφορία είχε αποκατασταθεί.

Συνέχισα ελαφρώς εκνευρισμένος με την παντελή έλλειψη κράτους. Μετά από τρία χιλιόμετρα έπρεπε να στρίψω αριστερά. Παρατήρησα ότι η λωρίδα που προορίζεται για όσους θέλουν να στρίψουν αριστερά είναι κατειλημμένη από πολλά αυτοκίνητα. Για να μην περιμένω μπήκα πρώτος στη σειρά παρακάμπτοντας τους πάντες. Σιγά σιγά σταματούσαν και άλλοι από πίσω μου δημιουργώντας δεύτερη σειρά αυτών που επιθυμούσαν να στρίψουν αριστερά πάνω στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας την προοριζόμενη για όσους κινούνται ευθεία. Μετά από δευτερόλεπτα είχε φρακάρει το σύμπαν καθώς το ρεύμα κυκλοφορίας με τις τρεις λωρίδες είχε περιορισθεί σε δύο λωρίδες. Ένας τροχονόμος εμφανίσθηκε ως από μηχανής Θεός, κυριολεκτικά, και αποκατέστησε την κυκλοφοριακή τάξη. Έφτασα στον προορισμό μου, διπλοπάρκαρα και παρήγγειλα τη φραπεδιά μου ζητώντας συγγνώμη από τους κολλητούς μου που καθυστέρησα εξ αιτίας των ζώων που επιμένουν να κυκλοφορούν, ενώ δεν ξέρουν να οδηγούν.

Συνεπαρμένος από τη κουβέντα δεν πρόσεξα ότι ένας δημοτικός αστυνομικός είχε αφήσει στο αυτοκίνητό μου μία κλήση για παράνομο παρκάρισμα. Φεύγοντας για το σπίτι πήρα το χαρτάκι και το έβαλα στην τσέπη μου. Μα κυριακάτικα και ημέρα εκλογών, μονολόγησα, λες και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν ήταν καθημερινή. Αύριο θα τηλεφωνήσω στον Άκη που γνωρίζει τον Μάνο που γνωρίζει τον Λάκη που δουλεύει στη Δημοτική Αστυνομία και θα «καθαρίσει».

Το βράδυ θα την αράξω μπροστά στο χαζοκούτι και θα παρακολουθήσω τα αποτελέσματα των εκλογών με την ελπίδα ότι κάτι θ’ αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα. Περιμένω πολλά από τη νέα κυβέρνηση. Ό,τι περίμενα κάθε φορά που ψήφιζα. Κάποτε πρέπει αυτό το κράτος να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Κάτι πρέπει επί τέλους ν’ αλλάξει. Από όλους τους άλλους.

Σωτήριος Καλαμίτσης
Δευτέρα, Ιούνιος 25, 2012  

Ε κύριε Τόσκα μου! Δεν είναι δυνατόν να βάφονται συνέχεια οι δρόμοι με αίμα και να μην τιμωρούνται παραδειγματικά τα βόδια που προκαλούν τα ατυχήματα, ώστε πράγματι να παραδειγματίζεται όλη η υπόλοιπη αγέλη! Αλλά και η Αστυνομία να είναι πανταχού απούσα! Και μη μου πεις πως φταίνε τα Μνημόνια. Αν δεν είχαμε αυτό το χάλι, αυτόν τον ωχαδερφισμό, δεν θα είχαμε και Μνημόνια.