Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Αφού ξεθάψαμε τον Μπελογιάννη και τον καπετάν Νικήτα  και κατατροπώσαμε τους Εσθονούς που έχουν τη γνώμη ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως ο ναζισμός και ο κομμουνισμός, είναι ένα και το αυτό, τη στιγμή που, όμως μας πληροφόρησε η παντογνώστις κ. Αυλωνίτου, «Αν είσαι με το καθεστώς, δεν σε πειράζει κανείς!», οπότε δεν θα σου πείραζε ο Στάλιν  ούτε τρίχα της κεφαλής σου, αν ήσουν σταλινικός, θυμηθήκαμε τον Αντρέα, τον οποίον αγιοποίησε ο κ. πρωθυπουργός στην προσπάθειά του να αλιεύσει ψήφους παραλληλίζοντας το μικρό ΠΑΣΟΚ που έγινε μεγάλο με τον μικρό ΣΥΡΙΖΑ που έγινε μεγάλος και θέλει να παραμείνει μεγάλος. «Αυτό το κώμα το μικρό το μέγα» που θα ΄λεγε κι’ ο ποιητής σαρκαστικά αυτοπαραφραζόμενος.

Είναι προφανές ότι όσοι εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ [τα «βαρίδια» κατά Φώφη, όπως δήλωσε ακριβώς δύο χρόνια πριν], είτε πωλητικοί είτε ψηφοφόροι, το ξανασκέφτονται μετά τα θαυμαστά έργα της πρωτοφοροαριστερής κυβέρνησης, εξ ου και έπρεπε να τους θυμίσει κάποιος πόσο μεγάλος ήταν ο Αντρέας και πόσο του μοιάζει ο Αλέξης, ώστε να μη λακίσουν και μικρύνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και επί χούντας, πάντως, αν ήσουν με το καθεστώς, δεν σε πείραζε ο Παττακός. Ούτε ο Χίτλερ σε πείραζε, αν ήσουν μέλος των Ταγμάτων Εφόδου. Ούτε ο Πολάκης σ’ ενοχλεί σήμερα, αν συμφωνείς μαζί του.  

Και βγήκαν λάβροι οι υπερασπιστές του Αντρέα, επειδή ο Αλέξης διέπραξε έγκλημα καθοσιώσεως πιάνοντας στο στόμα του τον τεράστιο Αντρέα. Τον Αντρέα που ήταν ένας και μοναδικός. Τον Αντρέα που ζήσαμε και απολαύσαμε. Τον ηγέτη που διόγκωσε τον Δημόσιο Τομέα, αφού έδωσε υποχρεωτική σύνταξη στους υπαλλήλους του Δημόσιου Τομέα που είχαν κλείσει  35ετία, ώστε να  πληρώσει τις θέσεις τους με πρασινοφρουρούς αδιαφορώντας για το κόστος. Τον Δημόσιο Τομέα που τον ξεχείλωσε, ώστε να συνταξιοδοτήσει όσο περισσότερους μπορούσε, εν συνεχεία δε τον συρρίκνωνε σταδιακά. Που διπλασίασε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Που λάδωσε το αντεράκι μας, εξ ου και έπρεπε να ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ  εφ’ όρου ζωής, όπως μας ενημέρωσε ο κ. Dildo προεκλογικώς το 2012.

Τον Αντρέα του Μένιου και του Μαντζουράνη. Που κατήργησε τους Γενικούς Διευθυντές των υπουργείων και τους αντικατέστησε με τους ειδικούς συμβούλους, οι οποίοι, στερούμενοι ακόμη και στοιχειωδών γνώσεων, είχαν μία  και μοναδική ειδικότητα: «τη φροντίδα για το κώμα και τους κωματικούς φίλους και το κωλοσφούγγισμα», πράγμα που έχει εξελιχθεί σε θεσμό, τον οποίο σεβάστηκαν και σέβονται  όλες ανεξαιρέτως οι επόμενες κυβερνήσεις ανεξαρτήτως αποχρώσεως. Που έφτιαξε την «ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ» της Μιμής και της Τουρλουμούση με χιλιάδες υπεράριθμους υπαλλήλους. Τον Αντρέα τον γλωσσοπλάστη που δεν του άρεσε ο όρος «ανασχηματισμός» και τον αντικατέστησε με τον όρο «αναδόμηση». Που ανάμεσα στην ειρήνη και στον πόλεμο διάλεξε τον «μη πόλεμο».  

Τον Αντρέα που όταν έφερε ο Δρεττάκης το νομοσχέδιο για τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, αναδόμησε  και τον Δρεττάκη και το νομοσχέδιο, επειδή αντέδρασε ο... λαουτζίκος. Τον Αντρέα που ανάγκασε και τον Σημίτη σε παραίτηση το 1987, όταν ο Σημίτης κατάλαβε ότι το καράβι μπάζει νερά και έπρεπε να αναχαιτισθεί η παροχολογία, οι διορισμοί και ο υπερδανεισμός. Τον Αντρέα που είπε το αμίμητο «είπαμε να πάρει ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκ. [δραχμές]». Τον Αντρέα του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού.

Ο Αντρέας που, μαζί με τον Χαρίλαο και τον Κώστα, παρέδωσε τον ΟΤΕ στη Siemens και στην Ιntracom εν αγνοία του πρωθυπουργού Ζολώτα. Ο Αντρέας, το κώμα του οποίου έπαιρνε δια του κ. Γείτονα το 1% όλων των συμβολαίων της Siemens [το άλλο 1% η ΝΔ]. Ο Αντρέας που επανήλθε στην εξουσία το 1993 ευθύς ως ο Κόκκαλης είπε στον  Μάνο «θα τα πούμε με τον Συμπιλίδη», αφού ο ΥπΕξ των ΗΠΑ Κρίστοφερ είχε προκάνει την άνοιξη στη Βουλιαγμένη [στα πλαίσια της Συνδιάσκεψης Ειρήνης για το γιουγκοσλαβικό ζήτημα] να μας ενημερώσει ότι τον Οκτώβριο του 1993 θα είχαμε πρόωρες εκλογές. Ο Αντρέας που αμέσως μετά τις εκλογές του 1993 εξήγγειλε στο πρώτο υπουργικό Συμβούλιο ότι θα συνιστούσε Επιτροπές, για να αποτιμήσουν τη ζημία που υπέστη η χώρα από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά ακόμη περιμένω τα πορίσματα των Επιτροπών, αν ποτέ αυτές συγκροτήθηκαν.  

Ο Αντρέας, που άφησε επιγόνους ως ο Σημίτης των Ιμίων και του Χρηματιστηρίου και του «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα», που θωρείται σήμερα «μεγάλο πωλητικό κεφάλαιο», ο Άκης, ο Bungalows που τα ΄φαγε μαζί μου, ο Μαντέλης που τα ΄φαγε μόνος του, ο Βερελής, η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ, η ΕΛΙΑ, οι ΛΟ.Ρ.ΔΙ., η ΡΗΚΣΥ, οι 58* και τ’ άλλα τα παιδιά. Ο Αντρέας που αύξησε το ποσοστό των αποθεματικών που θα μπορούσαν να παίζουν στο Χρηματιστήριο οι διορισμένες κωματικές διοικήσεις των ασφαλιστικών Ταμείων [την αρχή είχε κάνει ο Μητσοτάκης βεβαίως, ο άλλος τεράστιος πωλητικός ηγέτης, την αγιοποίηση του οποίου παρακολουθήσαμε τελευταίως αμέσως μετά τον θάνατό του].   

Γι’ αυτόν τον Αντρέα έγραψε ο Αλέξης;

Άντε και στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Να χωριστούμε σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς. Μια ζωή διχασμός ρε φούστη μου. Για τα ψηφαλάκια. Για την καρέκλα. Για τη νομή της εξουσίας. Για ν’ ατενίζουμε το μέλλον με το βλέμμα στο παρελθόν και στη μιζέρια μας.

Σώτος –κοινωνικά απελευθερωμένος και οικονομικά υποδουλωμένος από τον Αντρέα και το  λαμογιοκώμα του

*Δεν αντέχω να μη θυμίσω αυτό που είχε πει ο Λοβέρδος κατ’ ιδίαν προσερχόμενος στην πρώτη συγκέντρωση των 58 που μετεξελίχθηκαν στην ΕΛΙΑ: «αν πλάκωναν εδώ 9 εισαγγελείς, είναι ζήτημα αν δεν θα συλλαμβάνονταν 200 από δαύτους». Θρέμματα του ΠΑΣΟΚ του Αντρέα είναι όλο αυτό το σκυλολόϊ.