Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

[Μουζάλας: «Τα παιδιά δεν έχουν εθνικότητα». Το ίδιο και η μαλακία.]

Την έπεσαν και πάλι στον Τσιάρτα, επειδή έχει τη γνώμη πως την ελληνική σημαία  πρέπει να κρατούν ΄Ελληνες. Ο άνθρωπος που ίδρωσε με την ελληνική φανέλα, που μας έκανε υπερήφανους το 2004 μαζί με τους άλλους πρωταγωνιστές τού νικηφόρου τελικού τού Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου δεν δικαιούται «δια να ομιλεί». Δικαιούνται μόνον οι διεθνιστές του πρωκτού που δεν μπορούν να περιφρουρήσουν τα θαλάσσια σύνορα, έχουν κάνει το ΕΣΥ να στενάζει φορτώνοντάς το με δωρεάν περίθαλψη σε χιλιάδες λαθρομετανάστες, που δεν ανέχονται να διδάσκεται ο λόγος του Χριστού στο σχολείο, επειδή αυτό είναι κατήχηση και οι Ελληνόπαιδες πρέπει να προσαρμοσθούν στις ανάγκες των αλλόδοξων λαθρομεταναστών, ώστε να μη γνωρίζουν διάφορες παγκόσμια αναγνωρισμένες εκφράσεις που μας καθοδηγούν καθημερινά, να είναι ένας χυλός που θα τον κουμαντάρουν τύποι ως ο Νάσος Θεοδωρίδης, ο κ. Λάμπρου, η κερα-Τασία και  όλος ο συρφετός των ακαμάτηδων του Δημόσιου Τομέα που έχουν, ως φαίνεται, πιο βαρύνοντα λόγο από αυτούς που τους βγαίνει ο πάτος καθημερινά για να πληρώνουν τα μιστά τους και τα εφάρπαξ τους.

Συντασσόμενος με τον Τσιάρτα θα αναφερθώ σε ένα ωραίο άρθρο που φίλη τις είχε την καλωσύνη να μου επισημάνει. Τόσο μεστό, τόσο απλό, τόσο λιτό. Αφορά και σε μας που μοιράζουμε διαμονές αφειδώς έναντι αγοράς ακινήτων, ενώ τις ιθαγένειες τις σκορπάμε δωρεάν και απλόχερα, καθότι κιμπάρηδες. Παρά το γεγονός ότι ο Μουζάλας φρονεί πως τα παιδιά δεν χρειάζονται ιθαγένειες.

Το μεταφράζω:

«Τα διαβατήρια θα μπορούσαν να περιμένουν. Πουλώντας ιθαγένεια έναντι μετρητών υποβαθμίζουμε την εθνική μας ταυτότητα.

Όλων τα βλέμματα είναι τώρα στραμμένα στη Μάλτα. Κληθήκαμε να αποδείξουμε στην υφήλιο ότι είμαστε μία ασφαλής και δημοκρατική χώρα. Ένα έθνος τρομοκρατημένο από τη βίαιη δολοφονία μίας έγκριτης δημοσιογράφου.  Κηρύσσοντας μία ημέρα εθνικού πένθους, αυτές είναι οι αξίες και η ταυτότητα που πολλοί ήθελαν εκφράσουν και διακηρύξουν ως Μαλτέζοι πολίτες. Ο πρωθυπουργός εξήγησε σε ένα δημοσιογράφο ότι ένα από τα καθήκοντά του την επόμενη της τραγωδίας ήταν να στείλει το μήνυμα πως η χώρα προχωρεί και ότι είναι ανοικτή στις επενδύσεις. Έτσι εξηγείται γιατί ταξίδεψε στο Ντουμπάι, για να πουλήσει  διαβατήρια  την εβδομάδα που ακολούθησε τη δολοφονία.

Αυτό εξαγρίωσε τους αναγνώστες. Ναι, μπορούμε και οφείλουμε  να συμφωνήσουμε όλοι ότι η χώρα πρέπει να συνεχίσει και θα συνεχίσει να υπάρχει.  Αλλά υπάρχει εμπόριο και εμπόριο.

Η πώληση διαβατηρίων  δεν είναι παρά ένα είδος εμπορίου που δεν ταιριάζει στους καιρούς μας. Πουλώντας ιθαγένεια αντί μετρητών μετατρέπουμε την εθνική μας ταυτότητα σε μία συναλλαγή χωρίς νόημα, τη στιγμή που ο κόσμος αναζητεί κάποιο νόημα.  

Η εθνικότητα υπερβαίνει μία οικονομική ανταλλαγή ή αγορά.

Η ιθαγένεια είναι συνδεδεμένη με την κουλτούρα. Οι άνθρωποι  είναι προσδεδεμένοι στη χώρα τους, στη γη τους, στις ρίζες τους και στην οικογένειά τους. Η εθνικότητα υπερβαίνει μία οικονομική ανταλλαγή ή αγορά. Οι άνθρωποι νοιώθουν κάποιαν ευθύνη απέναντι  στη χώρα τους. Ίσως και να είναι έτοιμοι να πεθάνουν γι’ αυτήν, όπως κάνουν οι πατριώτες σε καιρούς κρίσης. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να δεχθούν την πώληση ιθαγένειας εξ αιτίας αυτών ακριβώς των τριών συναισθημάτων.

Οι παραδοσιακοί τρόποι απόκτησης ιθαγένειας απαιτούν μακροχρόνια παραμονή ή ακόμη και εξετάσεις  στην ιστορία του πολιτισμού και στη γλώσσα, προκειμένου να αποκτήσουν την αίσθηση του ανήκειν και της αφοσίωσης. Η πώληση διαβατηρίων σε πρόσωπα υψηλού εισοδήματος τα παρακάμπτει όλα  αυτά, με μη πειστικά κριτήρια, όπως είναι η διαμονή και η επένδυση.

Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Economist για την ιθαγένεια «ο κλασικός αγοραστής διαβατηρίου είναι απίθανο να εγκατασταθεί, θα ενδιαφερθεί ελάχιστα για την πολιτική της νέας πατρίδας του και δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον να υπερασπισθεί τις αξίες της».

Μία ημέρα εθνικού πένθους δεν είναι μια συνηθισμένη ημέρα. Είναι μια στιγμή εξερεύνησης της ψυχής, αναζήτησης νοήματος και αξιών μπροστά σε ένα γεγονός που συντάραξε τόσους ανθρώπους τόσο βαθειά. Ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος αισθάνθηκε την ανάγκη να στείλει μήνυμα έκφρασης της πνευματικής συμπαράστασής του στον λαό της Μάλτας τούτη τη δύσκολη ώρα.

Η Μάλτα είναι ανοικτή στο εμπόριο. Αλλ’ ο άνθρωπος ουκ επ’  άρτω ζη μόνον.  

Τα διαβατήρια θα μπορούσαν να περιμένουν.

Σάββατο, 4 Νοεμβρίου 2017 -  Petra Caruana Dingli

Υ.Γ. Αλήθεια ρε βλήματα, εκφράσεις όπως «ο άνθρωπος ουκ επ’ άρτω ζήσεται μόνον» πώς θα τις μάθουν οι Ελληνόπαιδες, πόσω μάλλον οι εισβολείς συμμαθητές τους; Το «ίτε παίδες Ελλήνων» τί μπορεί να σημαίνει για τον Αμίρ, αν το ακούσει ποτέ; Το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»; Ε προσκυνημένα τομάρια;