Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Γιατί δεν λέει ο καθένας μας για ποιον δουλεύει;
Μ' άρεσε πολύ αυτό που έγραψε ο Πιτσιρίκος. Έβγαλε στον αφρό τις μύχιες σκέψεις μου και απογείωσε την αναβράζουσα οργή μου εναντίον όσων "συναδέλφων" πούλησαν την ψυχή, την πένα, τις Αρχές και το δημοσιογραφικό τους λειτούργημα για το χατήρι μιας θέσης, ενός καλού μισθού, κάποιου υπουργού, κάποιου μεγαλοεκδότη, κάποιου μεγαλοεργολάβου-τσάτσου των μέσων της μαζικής μας εξαπάτησης. http://www.ribandsea.com/waves/936-2013-02-19-15-57-29.html
Δεν συνηθίζω να σχολιάζω τα άρθρα τρίτων στην αρχή. Ο σχολιασμός μου, όταν και εφ' όσον θέλω κάτι να σχολιάσω, μπαίνει στο τέλος. Αυτή τη φορά, όμως, θα κάνω μια εξαίρεση. Ο λόγος; Δεν θέλω να περάσει απαρατήρητο το "εύγε" που θα πω στον Πιτσιρίκο, ούτε και η ερώτησή μου προς αυτόν :
Εσύ Πιτσιρίκο, δεν θα μας πεις για ποιον δουλεύεις; Δήλωσες πως δεν δουλεύεις για κανέναν. Σε πιστεύω. Πρέπει όμως από κάποιον να πληρώνεσαι, κάτι να κάνεις για να επιβιώνεις. Δεν έχει βλέπεις ακόμη βρεθεί ο τρόπος να επιβιώνει κανείς καθισμένος αναπαυτικά στην καρέκλα του κρίνοντας απλώς τους πάντες και τα πάντα! Εκτός και αν είσαι εισοδηματίας, παιδί ενός πλούσιου μπαμπά που δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ. Και τότε, όμως, θέλει μεγάλα "μπαλλάκια" για να μπορείς να ασκείς κριτική στους άλλους. Πρέπει, τουτέστιν, η δική σου ζωή να είναι άμεμπτη, διαφορετικά κινδυνεύεις να γίνεις ρεζίλι των σκυλιών.
Εγώ, ας πούμε, για να σε προλάβω, δεν δούλεψα σαν δημοσιογράφος ποτέ και για κανέναν! Ποτέ! Και όποτε έτυχε, περιστασιακώς, να δουλέψω για τον Τριανταφυλλόπουλο, την Κανέλλη, κάποια ημερήσια εφημερίδα ή περιοδικό, την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια μόλις αντελήφθην ότι ο Μάκης, η Λιάνα και οι λοιποί εκδότες μού ζητούσαν να σκύψω και να κάνω την σφουγγαρίστρα των δικών τους συμφερόντων και των συμφερόντων όσων διαπλέκονταν μαζί τους.
Προτίμησα λοιπόν να κάνω άλλη δουλειά Πιτσιρίκο μου για να τα βγάζω πέρα και να μπορώ να βρίζω όλα αυτά τα κοπρόσκυλα που δεν ντρέπονται να λένε πως είναι δημοσιογράφοι. Πουλούσα δίχτυα αλιείας, φίλτρα για καύσιμα, αδιάβροχες θήκες κινητών τηλεφώνων και πάει λέγοντας. Και σήμερα είμαι πια "προνομιούχος". Έχω ένα διαμέρισμα 80 μ2, το οποίο δεν χρωστάω (ευτυχώς) σε καμμία τράπεζα, ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο και "απολαμβάνω" μια σύνταξη 728 ευρώ (μεγάλε!) και κάποια δωρεάν εισιτήρια, που μου παρέχουν οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, επειδή τις διαφημίζω στο site μου, για να βγάζω τον καϋμό μου σεργιάνι στο Αιγαίο και στα ξεχασμένα νησιά του.
Περιμένω λοιπόν να ακούσω και τη δική σου ιστορία Πιτσιρίκο. Γιατί, για να μπορείς να επικρίνεις τα βρώμικα χέρια των άλλων, πρέπει πρωτίστως τα δικά σου χέρια να είναι καθαρά...
Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Γιατί δεν λέει ο καθένας μας για ποιον δουλεύει;
Γράφει ο Πιτσιρίκος.
Ένας από τους λόγους που επικρατεί μεγάλη σύγχυση στον δημόσιο λόγο στην Ελλάδα είναι ότι οι περισσότεροι δεν λένε για ποιον δουλεύουν.
Όλοι προσποιούνται τους έγκυρους, τους έγκριτους και τους ελεύθερους.
Οι περισσότεροι δεν είναι τίποτε από τα τρία.
Θα ήταν πολύ απλά τα πράγματα, αν ο καθένας που εκφράζεται δημοσίως, μας ενημέρωνε για ποιον δουλεύει.
«Είμαι ο πιτσιρίκος και εργάζομαι για την κυβέρνηση»
«Είμαι ο πιτσιρίκος και εργάζομαι στη Νέα Δημοκρατία»
«Είμαι ο πιτσιρίκος και γράφω τους λόγους του Αλέξη Τσίπρα»
«Είμαι ο πιτσιρίκος και γράφω τους λόγους του Κυριάκου Μητσοτάκη»
«Είμαι ο πιτσιρίκος και δουλεύω για τον Μαρινάκη»
«Είμαι ο πιτσιρίκος και δουλεύω για τον Αλαφούζο»
«Είμαι ο πιτσιρίκος και δουλεύω για τον Σαββίδη»
«Είμαι ο πιτσιρίκος, δουλεύω στον ΣΚΑΪ αλλά τα καλά λεφτά τα παίρνω από τις τράπεζες»
«Είμαι ο πιτσιρίκος, δουλεύω στην Εφημερίδα των Συντακτών αλλά δουλεύω και για το Φεστιβάλ Αθηνών, ενώ έχω και τα τυχερά μου από το Ίδρυμα Ωνάση αλλά και από το Ίδρυμα Νιάρχος»
«Είμαι ο πιτσιρίκος και είμαι στο payroll πρεσβειών, κομμάτων και πολιτικών τζακιών»
Αφού διευκρινίσω πως δεν δουλεύω για κανέναν - είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό και ελπίζω να συνεχιστεί μέχρι να τα τινάξω - θεωρώ πως είναι τίμιο να ενημερώνουν οι άνθρωποι για ποιους δουλεύουν.
Θα έπρεπε να το γράφουν σε κάθε κείμενό τους, να το λένε σε κάθε ομιλία τους και να το αναγράφουν στις σελίδες τους στα social media.
Αυτό θα βοηθούσε αυτούς που τους διαβάζουν ή τους ακούν, να καταλαβαίνουν πόσο «ελεύθερες» είναι οι απόψεις τους.
Οκτώ χρόνια μετά την χρεοκοπία δεν έχουμε δει ακόμα τη λίστα με τα ονόματα των δημοσιογράφων που ήταν στη λίστα της Siemens, όπως μας είχε ενημερώσει τον Μάιο του 2010, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Χρίστος Βερελής.
Επίσης, δεν έχουμε δει τη λίστα με τα ονόματων των δημοσιογράφων που ήταν στο payroll του ΔΝΤ και προωθούσαν τις μνημονιακές θέσεις.
Δεν υπάρχει χειρότερη φάρα από τους δημοσιογράφους. Οι πιο πουτάvες από τις πουτάvες, όπως έγραψε ο Paco Ignacio Taibo II.
Έχω γελάσει πολύ τα τελευταία χρόνια, μαθαίνοντας ποιος δουλεύει για ποιον ή για ποιους.
Η Ελλάδα είναι μια πολύ μικρή χώρα, και οι πάντες ξέρουν τους πάντες.
Πιστέψτε με, αν ξέρεις από ποιους πληρώνεται ο καθένας, είναι πολύ διασκεδαστικό να τον διαβάζεις ή να τον ακούς.
Μαθαίνεις να διαβάζεις και πίσω από τις λέξεις.
Πριν από μερικές ημέρες, συζητούσα με έναν «ταλαντούχο» κύριο του δημοσίου λόγου, ο οποίος επέμενε πως είναι ελεύθερος να εκφράζεται.
Βέβαια, παραδέχτηκε πως δεν μπορεί να καταφερθεί εναντίον του αφεντικού του -ο οποίος θα έπρεπε να είναι εδώ και χρόνια στη φυλακή- αλλά μπορεί να το κάνει με όλους τους άλλους.
Τότε, τον ρώτησα γιατί δεν το κάνει, αφού μπορεί.
Επειδή δεν μου απαντούσε, άρχισα να του λέω ονόματα πολιτικών και ολιγαρχών, για τους οποίους δεν μπορεί να γράψει ή να πει τίποτα αρνητικό, γιατί είναι φίλοι του αφεντικού του.
Συμφώνησε αλλά επέμενε πως είναι ελεύθερος να λέει και να γράφει ό,τι θέλει.
Είναι εντυπωσιακό το πόσες δικαιολογίες βρίσκουν οι άνθρωποι, για να μην παραδεχτούν πως είναι δούλοι.
Αλλά αυτό δεν αλλάζει το ότι είναι δούλοι.
Και μισούν όποιον προσπαθεί να είναι ελεύθερος.