Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Εξ αφορμής της διάταξης που ψηφίσθηκε χθες, με την οποίαν ορίζεται ότι για την κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμιες εργατικές οργανώσεις απαιτείται απόφαση της συνέλευσης των μελών τους με την παρουσία των 50 + 1 των ταμειακώς εν τάξει μελών και πλειοψηφία των παρόντων, με ερώτησε φίλος, αν δεν υπήρχε ήδη τέτοια διάταξη από την εποχή του Μεγάλου Αντρέα. Του υπενθύμισα ότι υπήρχε, αλλά καταργήθηκε πάλι από τον Μεγάλο Αντρέα. Ας δούμε τί ακριβώς είχε συμβεί.

Με τον ν. 1365/1983 «κοινωνικοποιήθηκαν» [μεγάλε γλωσσοπλάστη Αντρέα με την κοινωνικοποίηση, τον ετεροχρονισμό, το δωράκι κάτω των 500 εκ., το θεσμός είναι ο λαός, βυθίσατε το «Χόρα», η Ελλάδα στους Έλληνες, ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά κ.λπ.] όλα τα νομικά πρόσωπα του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το άρθρο δε 4 του νόμου αυτού όρισε τα εξής για τα εν λόγω νομικά πρόσωπα: «1. Η απόφαση για κήρυξη οποιασδήποτε μορφής απεργιακής κινητοποίησης των εργαζομένων στις επιχειρήσεις του άρθρου 2 παρ. 1 του παρόντος νόμου  λαμβάνεται από τη Γ.Σ. της πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης. Η Γ.Σ., η οποία  ευρίσκεται  σε  νόμιμη  απαρτία  με  την  παρουσία  οποιουδήποτε  αριθμού  των μελών της, συζητά για το θέμα της απεργιακής κινητοποίησης και εκλέγει με πλειοψηφία των παρόντων σε  κεντρικό και  περιφερειακό επίπεδο τις εφορευτικές επιτροπές για τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας. Για να ληφθεί απόφαση για απεργιακή κινητοποίηση απαιτείται η απόλυτη πλειοψηφία των εγγεγραμμένων μελών της οργάνωσης...».
    
Δηλαδή το εν λόγω άρθρο 4 ήταν ακόμη πιο σκληρό από τη διάταξη που ψηφίσθηκε χθες. Αφορούσε, όμως, μόνον στα σωματεία του Δημόσιου Τομέα.

Αλλά ο Αντρέας δεν άντεξε την πίεση του εργατοσυνδικαλιστικοκωματικού κατεστημένου και με το άρθρο 1§1 ν. 1766/1988 κατήργησε το περίφημο άρθρο 4.  

Αυτά δια την ιστορίαν.