Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Τα προσωπικά δεδομένα και η προστασία τους έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας. Σε κάθε βήμα μας θα πρέπει να αναλογιζόμεθα, μήπως με την πράξη μας προσβάλλουμε κάποιου τα προσωπικά δεδομένα, δηλαδή  στοιχεία της προσωπικότητός του και του ιδιωτικού βίου του, αλλά και της συμπεριφοράς του. Γνωρίζω π.χ. ότι ο γείτονάς μου έχει καταδικασθεί για παιδεραστεία και παρατηρώ ότι πλησιάζει τα παιδιά άλλων γειτόνων και τους δίνει καραμέλες, γλειφιτζούρια, σοκολάτες κ.λπ. Ο νους μου πάει στο κακό και ενημερώνω σχετικώς τους γονείς των γειτονόπουλων. Παρεβίασα τα άθλια προσωπικά δεδομένα τού παιδεραστή; Μπορεί να με εναγάγει  ή να με μηνύσει ο παιδεραστής για την αποκάλυψη αυτή; Ασφαλώς και όχι, αν και ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορεί να σκεφτεί ένας δικαστής, σε περίπτωση που ο παιδεραστής τολμήσει να στραφεί εναντίον μου.

Αν βέβαια, ο γείτονάς μου έχει διαπρέψει σε αγώνες ζατρικίου, πράγμα ουχί ευρέως γνωστό, και εγώ το διαδώσω στη γειτονιά, βέβαιον είναι ότι ο γείτονας θα χαρεί υπερμέτρως και θα κλασαυχενίζεται, ενώ οι γείτονες θα τον χαιρετούν με ιδιαίτερη ικανοποίηση που αυτός θα καταδέχεται να τους αντιχαιρετά. Άρα, τα προσωπικά δεδομένα που προστατεύει ο νόμος είναι τα δυσμενή τής προσωπικότητος και συμπεριφοράς τού ανθρώπου, τα κουσούρια. Και τούτο, διότι τις πομπές του καθενός δεν πρέπει να τις κάνουμε βούκινο. Πρέπει να τις καταχωνιάζουμε, ώστε ο συμπολίτης μας να δίνει την εντύπωση ευυπόληπτου προσώπου υπεράνω πάσης υποψίας.     

Αυτά σκεφτόμουν καθώς παρακολουθούσα την κόντρα διάφορων τύπων με τον Μπογδάνο. Επειδή ο Μπογδάνος απεκάλυψε το όνομα αυτού που προέβη σε επικίνδυνη κίνηση καράτε κατά αστυνομικού τών ΜΑΤ και μάλιστα πισώπλατα. Μήπως ο Μπογδάνος απεκάλυψε προσωπικά δεδομένα τού καρατέκα και μάλιστα παρανόμως;  Από τη στιγμή, όμως, που ο εν λόγω τύπος, μετέχων ομάδος διαμαρτυρόμενης για ο,τιδήποτε, θεωρεί ορθόν να επιτίθεται δολοφονικώς κατά μέλους της αστυνομικής δύναμης, γιατί η αποκάλυψη Μπογδάνου να είναι προς ψόγον;  Αντί ο εν λόγω τύπος να βγει σε ένα κανάλι ή στα ΜΜΕ γενικώς και να πει «Ναι ρε, εγώ είμαι που πλάκωσα τον Ματατζή και είμαι και πολύ μάγκας» ή να βγουν τα διάφορα παπαγαλάκια και να τον συγχαρούν για την πράξη του, την έπεσαν στον Μπογδάνο που έδωσε στη δημοσιότητα τα στοιχεία τού τύπου.

Κατ’ επέκταση: αν εγώ διαδώσω, ότι ο τάδε μετείχε στη δείνα πορεία/διαδήλωση για το πανεπιστημιακό άσυλο, θα του προσβάλω τα προσωπικά δεδομένα; Θα του αμαυρώσω την προσωπικότητα; Όταν μετείχε δημοσίως σε πορεία, είχε αποφασίσει να το κάνει  εν κρυπτώ και δεν θα πρέπει να το πληροφορηθεί κανείς;  Δεν το θεωρούσε τιμή του και καμάρι του να μετάσχει στη διαδήλωση;

Η ψυχολογία του όχλου, λοιπόν, είναι αυτή που μετατρέπει τους ανθρώπους σε δειλά ανθρωπάρια. Κρυπτόμενοι πίσω από τους πολλούς, διαπράττουν οι ολίγοι ειδεχθή. Αν ήταν μόνος του ο τύπος απέναντι στα ΜΑΤ και μάλιστα κατάφατσα, θα κλώτσαγε τον Ματατζή; Όχι βέβαια. Έκανε ό,τι έκανε εκεί που τον έπαιρνε και μετά κρύφτηκε σαν παιδούλα. Η δειλία, άραγε, εντάσσεται στα προσωπικά δεδομένα; Ενώ η ανδρεία όχι;