Rib and Sea
Περί πολυπωλητικαλητισμού.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Παρακολούθησα επί τέλους το πολυδιαφημισμένο, και από την έγκριτο [τρόπος του λέγειν] «ΑΥΓΗ», ντοκιμαντέρ ελβετικού τηλεοπτικού σταθμού με θέμα το «σκάνδαλο» Novartis. Μία ώρα και δέκα επτά λεπτά η διάρκειά του. Είχα διαβάσει επαινετικά σχόλια γι’ αυτό και είχα σχηματίσει την εντύπωση, ότι εμπεριέχει κάτι το συνταρακτικό που ρίχνει φως στις πραγματικές διαστάσεις της υπόθεσης. Όταν τελείωσε το φιλμάκι, μονολόγησα: «Μία από τα ίδια. Κάτι ήθελε να μας πει ο ποιητής και να μας αποβλακώσει στρέφοντας την προσοχή μας σε ένα τεράστιο μιζοπωλείο». Αν τo συνδυάσουμε με τα σκάνδαλα VolksWagen και Siemens, έχουμε το πρώτο συμπέρασμα: όλως συμπτωματικώς τα πάντα ξεκινούν από τις ΗΠΑ. Προφανώς επειδή οι πρακτικές των εν λόγω εταιρειών αντιστρατεύονται αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Δεν μπορείς κύριέ μου να πουλάς λαδώνοντας όλο τον κόσμο κι’ εμείς να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια και να το παίζουμε Παναγίες με τα προϊόντα μας αδιάθετα, επειδή οι νόμοι μας είναι αυστηροί και απαγορεύουν τη μίζα. Κι’ αν οι μετοχές σου είναι εισηγμένες σε Χρηματιστήριο των ΗΠΑ, τότε η αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς [Securities and Exchange Commission] μπορεί να ξεκινήσει έρευνα για τα πεπραγμένα σου. Ας πρόσεχες!
Πολλά τα ερωτηματικά λοιπόν:
1] Βλέπω τον δικηγόρο Παύλο Σαράκη σε πρωταγωνιστικό ρόλο να δένει τη γραβάτα του στο ξενοδοχείο ετοιμαζόμενος για τη μεγάλη μάχη και να εμψυχώνει τους κουκουλοφόρους μάρτυρες ενόψει της εξέτασής τους από το FBI. Ερώτημα: ποίος ο πελάτης του κ. Σαράκη, δια την προάσπιση των συμφερόντων του οποίου προετοίμαζε τους μάρτυρες; Ή μήπως πελάτες του είναι οι ίδιοι οι μάρτυρες;
2] Με πληροφορεί η ταινία, ότι ο αμερικανικός νόμος προβλέπει υψηλές αποζημιώσεις για τέτοιους μάρτυρες. Αλλά οι «δικοί μας» μάρτυρες δήλωσαν, ότι δεν είναι οι αποζημιώσεις που τους ώθησαν να καταθέσουν όσα «γνωρίζουν». Ερώτημα: τελικά τις πήραν τις αποζημιώσεις; Θα μείνω με την απορία. Κι’ αν το κίνητρο δεν ήταν οι αποζημιώσεις, ποίο ήταν;
3] Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι υπήρχε σύστημα, βάσει του οποίου χιλιάδες γιατροί εισέπρατταν προμήθειες, για να συνταγογραφούν τα προϊόντα της Novartis, ώστε αυτή να κερδίζει πολύ περισσότερα από όσα οι ανταγωνιστές της. Υπάρχουν καταστάσεις με τα ονόματα όλων των γιατρών και τα ποσά που ενθυλάκωσε έκαστος. Ερώτημα: διώχθηκε κάποιος από αυτούς τους γιατρούς; Αν όχι, γιατί; Ελέγχθηκε κάποιος από αυτούς φορολογικώς; Αν όχι, γιατί; Προ πάντων, όταν αναλογισθεί κανείς, ότι αυτή η πρακτική ήταν γνωστή τοις πάσι εξ από ανέκαθεν που λένε οι μορφωμένοι. Και ζη και βασιλεύει.
4] Η Ελλάδα, λέει, είναι η χώρα, τις τιμές των φαρμάκων της οποίας ακολουθούν 30 χώρες. Ερώτημα: ποίος, πότε και γιατί επέλεξε την Ελλάδα ως τον δείκτη των τιμών των φαρμάκων;
Παρένθεση: είναι γνωστόν ότι πολλά φαρμακευτικά προϊόντα που παρασκευάζονται στην Ελλάδα εξάγονται σωρηδόν από τους φαρμακεμπόρους σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου πωλούνται σε πολλαπλάσιες τιμές, άρα με σημαντικότατο κέρδος, με αποτέλεσμα να παρατηρείται έλλειψή των στη χώρα μας. Άσε που οι εισπράξεις των φαρμακεμπόρων παραμένουν στην αλλοδαπή. Αυτό γιατί δεν επενέβη κάποιος να το διορθώσει; Ούτε και αναδείχθηκε τούτο μέσα από το εν λόγω ντοκιμαντέρ.
5] Ονόματα πωλητικών προσώπων δεν αναφέρθηκαν από τους μάρτυρες στην ταινία. Κάποια στιγμή έγινε ζουμ σε σελίδα ενός εγγράφου με τα ονόματα όσων διετέλεσαν υπουργοί Υγείας από το 2006, αλλά και του Σαμαρά και του Στουρνάρα. Χωρίς κάτι άλλο. Προς τί;
6] Δεν έγινε μνεία κάποιας υπουργικής απόφασης, από την οποία να συνάγεται ότι με συγκεκριμένη διαδικασία ευνοήθηκε η Novartis με παρεξηγήσιμο, κατ’ ελάχιστον, καθορισμό τιμής κάποιου φαρμάκου της. Γιατί;
7] Η ταινία αρχίζει δείχνοντας περίλυπους ηλικιωμένους λόγω περικοπής των συντάξεων και συρροή πολιτών στα κοινωνικά φαρμακεία λόγω περικοπής δαπανών στην Υγεία. Αυτή τη μιζέρια επέτεινε η Novartis μας λέει ο σκηνοθέτης. Ο Πολάκης αφηγείται, ότι λόγω Novartis επιβαρύνθηκε η Υγεία με € 7δισ., ενώ ο Άδωνις μας ενημερώνει, ότι μπορεί το φάρμακο να ήταν ακριβό, αλλά ήταν και θεραπευτικό. Εξαιρετικό κοκτέηλ αποχαύνωσης. Πώς εξήχθη ο αριθμός € 7 δισ.; Το πολύ φθηνότερο φάρμακο για την αρτηριακή πίεση της ανταγωνίστριας φαρμακοβιομηχανίας δεν ήταν θεραπευτικό; Ήγειρε το Δημόσιο κάποια αγωγή για τη ζημία που υπέστη; Αν όχι, γιατί;
8] Γίνεται αναφορά και στην απόπειρα αυτοκτονίας Τσενεκίδη την 01.01.2017. Εγώ γιατί θυμάμαι ότι ο Τσενεκίδης απλώς σκεφτόταν να αυτοκτονήσει και δεν πήδηξε από τον 13ο όροφο του Χίλτον ανεπιτυχώς, όπως αφήνει η ταινία να εννοηθεί; Άλλο είναι το «σκέφτομαι να κάνω κάτι» και άλλο το «προσπαθώ να κάνω κάτι και δεν τα καταφέρνω». Αυτός δεν τα κατάφερε, ενώ ο … Τσαλικίδης.
9] Τελικά 7 ονόματα πωλητικών φιγουράρουν στο έγγραφο, στο οποίο εστίασε το κανάλι. Απουσιάζουν Βενιζέλος, Πικραμμένος και Κουτρουμάνης. Ίσως προστέθηκαν στη συνέχεια. Αλλά πώς; Κι’ αυτό το ερώτημα αναπάντητο.
10] Άλλο ερώτημα: οι ντυμένοι με καπαρντίνες και φέροντες μάσκες είναι οι πραγματικοί μάρτυρες ή κομπάρσοι για τις ανάγκες της ταινίας;
Αν η ενημέρωση στην Ελβετία είναι τόσο έγκυρη όσο το ντοκιμαντέρ αυτό, τότε τα δικά μας ΜΜΕ είναι μακράν τα εγκυρότερα του κόσμου. Όπως το Δοκουμέντο του Μπαγκσμπάνη που έχει στη διάθεσή του και απόρρητες ενυπόγραφες καταγγελίες εισαγγελέων, αλλά και προσωπική βεντέτα με τον Στουρνάρα [άλλο καλό παιδί κι’ αυτός].
Φαντάζομαι το ίδιο αμερόληπτο κανάλι να έκανε ένα ντοκιμαντέρ για το ελληνικό πελατειακό κράτος. Σίγουρα θα προέβαλλε τον Bungalows να λέει το περίφημο «Τα φάγαμε όλοι μαζί» και ακόμη πιο σίγουρα δεν θα καλούσε τον φίλο μου τον Διονύση τον Ρηγόπουλο να εξηγήσει πώς θα καταπολεμηθεί το άθλιο πελατειακό κράτος με την εφαρμογή του «ψηφιακού Δημοσίου».