Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Πότε θα αποκτήσουμε κράτος; 

Όταν                             

- ευθύς ως πληροφορηθεί ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, ότι παρακολουθούνται οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του, επισκεφθεί τον πρωθυπουργό και παραδίδοντάς του με το αριστερό χέρι την παραίτησή του, ρίξει ένα δεξί σφοδρό ντιρέκτ στη μούρη του

- καταργηθεί η κωματική πειθαρχία κατά την ψήφιση νομοσχεδίων
- εξαλειφθεί το ρουσφέτι διορισμών και λοιπών πωλητικών εξυπηρετήσεων προς ημετέρους  

- η εκάστοτε πολιτειακή και πωλητική ηγεσία αποκτήσουν τον πατριωτισμό που απαιτεί το άρθρο 120 του Συντάγματος   

- εξαλειφθεί το αλισιβερίσι μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας

- οι πωλητικοί αποκτήσουν στοιχειώδες ήθος τηρώντας αρχές και λόγο

-ο ι δικαστικοί λειτουργοί καταστούν αδέκαστοι και εγκρατείς περί τα νομικά στο σύνολό τους

- εξαλειφθεί η ανάγκη αλλαγής του ποινικού κώδικα κάθε λίγο και λιγάκι, μήπως και συνετισθούν οι παραβάτες με την αύξηση των ποινών ή για να απαλλαγούν οι πολυάριθμοι μεγαλοπαραβάτες από τις κυρώσεις του     

- έκαστος των αλληλέγγυων, οι οποίοι  κόπτονται για τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών απαιτώντας την κατεδάφιση του τείχους του Έβρου και την απαγόρευση των επαναπροωθήσεων στο Αιγαίο,  υποχρεωθεί να  φιλοξενήσει  έναν λαθρομετανάστη στο σπίτι του

- τα θεοποιημένα προσωπικά δεδομένα πάψουν να αποτελούν ασπίδα της αποκάλυψης της σαπίλας

- η ΕΔΕ θα πάψει να είναι πανάκεια για την εκπλήρωση του πωλητικού χρέους

Όταν, αλλά αν, λοιπόν. Πώς, όμως, να αλλάξει κάτι, όταν η έκνομη και αυθάδης συμπεριφορά συμπλήρωσε φέτος ηλικία 100 ετών; Αντιγράφω από την ΕΣΤΙΑ της 30.12.2023:

«Από το αρχείο της «Εστίας», 30 Δεκεμβρίου 1923.

- Άλλοτε, φίλε μου, αφηνίαζε πού και πού ένα άλογο στο δρόμο και χαλούσε ο κόσμος. Οι πολίται ωμιλούσαν περί του μεγάλου γεγονότος της ημέρας, αι εφημερίδες τού αφιέρωναν μακροσκελείς  περιγραφάς, οι αυτόπται διηγούντο τας λεπτομερείας του θεάματος με πραγματικήν συγκίνησιν. Σήμερον έχει αφηνιάσει ολόκληρος η πόλις και το πράγμα δεν κάνει εντύπωσιν εις κανένα.  

- Ολόκληρος η πόλις; Τον ερώτησα. Αλλά η πόλις είνε, λοιπόν, θυμοειδής ίππος δια να αφηνιάση;

- Δεν ξέρω τί είνε! μου είπε. Ξέρω ότι όπου γυρίσει κανείς τα μάτια του βλέπει ένα γενικόν αφηνίασμα. Εν πρώτοις όλα τα αυτοκίνητα είνε διαρκώς αφηνιασμένα. Τρέχουν από ρυτήρος. Μας απειλούν να μας καταπλακώσουν εις κάθε βήμα. Χθες το απόγευμα δεν φθάνει ότι ολίγον έλειψε να με τσακίση ένα από αυτά τα αφηνιασμένα αμάξια εις την παραλίαν του Φαλήρου. Υποχρεώθηκα να  υποστώ και τα αστεία του αξιοτίμου σωφέρ. «Στο πεζοδρόμιο, κύριε, στο πεζοδρόμιο» μου εφώναξε ξεκαρδισμένος στα γέλια. Εννοείται, ότι πεζοδρόμιον δεν υπήρχε εις το σημείον εκείνο. Υπήρχεν απλώς μία λίμνη από λασπονέρια. Και ο εύθυμος άνθρωπος ήτο περίεργος να βεβαιωθή, αν θα προτιμήσω να συντριβώ υπό τους τροχούς ή να πνιγώ εις την λίμνην.  

Έχουν αφηνιάσει τα λάδια, τα ξύδια, τα τυριά. Τα κάρβουνα, τα κουνουπίδια, τα μπρόκολα, τα ραπανάκια, το σύμπαν. Δεν βλέπει κανείς τριγύρω του παρά αφηνιασμένα έμψυχα και άψυχα, τρέχοντα από ρυτήρος.

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ»

Άρα, ποτέ! Αφού οι κυβερνήτες μας είναι αδέλφια μας κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν μας. Πράγμα που δεν μας απαγορεύει, βεβαίως, να ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα αλλάξουμε ως λαός, ώστε να αλλάξουν και οι πωλητικοί μας!

Σώτος-αιθεροβάμων  

Υ.Γ. 1] Καλόν είναι άπαντες, άπασαι και [για να είμαι politically correct] άπαντα να προσέλθουν στην κατωτέρω παρουσίαση, για να αντιληφθούν καλλίτερα τί θέλω να πω.