Rib and Sea

Της κυρίας Βίκυς Φουσκίδου. (Η κυρία Φουσκίδου είναι δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Αργυρούπολης - Ελληνικού).

Ζούμε στη χώρα του φωτός;  Στη χώρα του λογικού και του αυτονόητου, ή του παράλογου και του μηδενισμού; Στην Ελλάδα, την πνευματική μητέρα της Ευρώπης, ή την ουραγό των εταίρων μας;  Στη χώρα που γέννησε την πολιτική και το λόγο, ή στη χώρα της χρεωκοπίας της πολιτικής και του ευτελισμού του λόγου;

Πόσο επίκαιρος είναι σήμερα ο στίχος του Γ. Σεφέρη «Όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Με πληγώνει, όπως πληγώνει κι εσένα, και τον καθένα, και όλους. «Δεν πάμε καλά», λένε οι πολίτες αυτού του τόπου! Οι άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου που αγωνιούν για το σήμερα και για την κοινωνία στην οποία θα μεγαλώσουν τα παιδιά. Μια κοινωνία βιαιολατρείας, παθητικότητας και εκχυδαϊσμού, ατιμωρησίας ενόχων και επίπλαστη;  Χώρα που τη χαρακτηρίζουν ως  τριτοκοσμική, κομμάτων, τζακιών  και καναλαρχών με πανίσχυρη τηλε-δημοκρατία; Της τσόντας και του εφήμερου σουξέ;

Ζούμε το αποκορύφωμα συσσωρευμένων και άλυτων προβλημάτων και καθημερινά απηυδισμένοι και γονατισμένοι ψυχικά συλλέγουμε: μετριότητα, αδιαφορία και ωχαδερφισμό, λαϊκισμό, αδικία, ψέματα, εκμετάλλευση, ανισότητα, αναξιοκρατία, βία, ρατσισμό, ασέβεια, κυνισμό και αναλγησία, ατομικισμό, αδιαφάνεια, απελπισία και φόβο.

Έγιναν καθημερινό λεκτικό, αλλά και εφιάλτης που μας σκοτώνει λέξεις όπως: σκάνδαλα, διαφθορά, λάδωμα, μαύρο χρήμα, μίζα,  κουμπάροι, κυκλώματα, καρτέλ, αλισβερίσι, κλοπή, ρουσφέτι, φακελάκι, φοροδιαφυγή, γραφειοκρατία,  θαλασσοδάνεια, ακάλυπτες επιταγές, ξεπούλημα, πλήρωνε και μη ερεύνα. Και το εμπόριο της ελπίδας από τους καρεκλοκένταυρους και τους αετονύχηδες, μαζί με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, δυστυχώς, καλά κρατεί.

Η υποβάθμιση της παιδείας, ο εξευτελισμός στην υγεία, η επιθετική συμπεριφορά, το συνεχιζόμενο έγκλημα προς το περιβάλλον, τα πολλά κακά πρότυπα που δυστυχώς μιμούμαστε, η ανικανότητα που βλέπουμε στους «ανώτερους», οι κακές δημόσιες υπηρεσίες, το κομφούζιο της κυκλοφορίας,
« Όπου και να πάω, η Ελλάδα με θυμώνει…». Τελικά όμως, αυτό είναι που και με δυναμώνει! Και όχι μόνο εμένα…