Rib and Sea

Πηγή : http://kasosnews.wordpress.com/

Γράφει ο Γιώργος Βαξεβανίδης.

Νεαρός ρεπόρτερ είχα παρακολουθήσει μια θυελλώδη διαδήλωση. Γύρισα στην εφημερίδα και  επηρεασμένος από κάποια συνθήματα, που έκρινα εκρηκτικά ως επικίνδυνα, τα περιέγραφα ανήσυχος στον αρχισυντάκτη μου.

- Φώναζαν «πεινάμε»; Με ρώτησε.

- Όχι… είπα και πήγα να συνεχίσω την αναφορά στα συνθήματα.

-Να ανησυχείς, είπε διακόπτοντάς με, όταν θα ακούσεις το σύνθημα «πεινάμε».

Θυμήθηκα αυτό το διάλογο πρόσφατα όταν πληροφορήθηκα από κάποιο δελτίο ειδήσεων ότι οι άνεργοι ξεπέρασαν το ενάμισι εκατομμύριο, ότι και από αυτούς που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, οι μισοί είναι απλήρωτοι από ένα μήνα μέχρι και περισσότερο από ένα χρόνο. Κι ακόμη ότι τα κονδύλια για το «κοινωνικό κράτος» μειώθηκαν στο μισό, ότι ετοιμάζονται κι άλλες επιχειρήσεις να κλείσουν, άλλοι άνεργοι να προστεθούν στους υπάρχοντες, ενώ όσοι πλαισιώνουν την αγορά αναγκάζονται να αποδέχονται μισθούς που θυμίζουν περισσότερο βοηθήματα προνοίας.

Οπλίσθηκα με το επιχείρημα ότι ενδεχομένως υπήρχε υπερβολή στο δελτίο ειδήσεων.

Αλλά…

Θυμήθηκα τις εικόνες ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών ή των κάδων απορριμμάτων για να βρουν κάτι να κορέσουν την πείνα τους.

Θυμήθηκα την αλματώδη αύξηση των αυτοκτονιών.

Τους ανθρώπους που παγώνουν γιατί δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν πετρέλαιο.

Τους δύο νεαρούς φοιτητές που έχασαν τη ζωή τους στη Λάρισα και τους άλλους τρεις που δίνουν μάχη να κρατηθούν στη ζωή γιατί προσπάθησαν να ζεσταθούν με ένα μαγκάλι επειδή δεν είχαν να αγοράσουν πετρέλαιο.

Εκείνους που μένουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τη ΔΕΗ.

Τους άλλους που ζουν το μαρτύριο των εκβιασμών και των απειλών κατασχέσεων από τις εισπρακτικές εταιρείες των τραπεζών γιατί καθυστερούν τις οφειλές τους.

Τα ενεχυροδανειστήρια που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σε κάθε πόλη για να αρπάξουν κάθε πολύτιμο από τους ενδεείς…

Σκέφθηκα να αποδιώξω αυτές τις ψυχοφθόρες σκέψεις, που οδηγούν σε κατάθλιψη και να αναζητήσω ερείσματα ελπίδας. Να δεχθώ ότι περνάμε μια μπόρα που αργά ή γρήγορα θα περάσει.

Δεν τα κατάφερα.

Αναζήτησα κάποια θετικά στοιχεία στην πολιτική, όπως αυτή εκφράζεται από τα κόμματα, αλλά διαπίστωσα πως ο κάθε λόγος τους αποσκοπεί στην άγρα ψήφων. Και ο λόγος αυτός κυριαρχείται από υποσχέσεις εν πολλοίς μη πραγματοποιήσιμες.

Έψαχνα για το «μη χείρον» στα προγράμματά των κομμάτων και είδα ότι άλλα είναι απογοητευτικά έως ουτοπικά. Άλλα κόμματα στερούνται προγράμματος και περιορίζονται στην άρνηση και τη διαμαρτυρία. Και σε κάποιες περιπτώσεις οι επιλογές τους κρίνονται ως επικίνδυνες.

Ίσως ένα σωστό κράτος θα μπορούσε να ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις της κρίσης που μαστίζει και τη χώρα μας. Αλλά αδυνατώ να ελπίσω στο ελληνικό κράτος, που είναι διαπιστωμένο καθολικά ότι πρόκειται για μπάχαλο.

Σκέπτομαι ότι είναι ενδεχόμενο να υπάρξει στο μέλλον κάποια μεγάλη διαδήλωση, πέρα από συνδικαλιστική και κομματική υποκίνηση. Μια διαδήλωση των πεινασμένων και το μοναδικό σύνθημα να είναι αυτό που φοβότανε ο αρχισυντάκτης μου. Το σύνθημα «πεινάμε».

Και αυτό ίσως αποτελέσει τη θρυαλλίδα μιας ανεξέλεγκτης έκρηξης, με απρόβλεπτα έως ολέθρια αποτελέσματα.

Αναρωτιέμαι: Μπορεί να βρεθεί σωτηρία; Από πού ή από ποιόν: Και τι είδους θα είναι αυτή; Αλλά και με ποιο τίμημα;