Rib and Sea

Πηγή : http://kasosnews.wordpress.com/

Γράφει ο Γιώργος Βαξεβανίδης.

Ήταν η 1η Μαρτίου « Ημέρα προστασίας του πολίτη». Ίσως δεν το ξέρατε. Και οφείλω να ομολογήσω ότι το αγνοούσα. Έτυχε να το ακούσω από κάποιον, που συμμετείχε σε μιαν άσχετη συζήτηση στην τηλεόραση. Η πληροφορία με ξένισε. Ιδιαίτερα μάλιστα γιατί ο ίδιος επισήμανε ότι μέσα σε ένα δεκαήμερο είχαμε έξι δολοφονίες.

Σχεδόν τίποτε λοιπόν γι’ αυτή την ημέρα. Για άλλες «Ημέρες», όπως εκείνη του Αγίου Βαλεντίνου, η «Ημέρα της Μητέρας» κλπ, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είχαν αφιερώσει πλήθος από αναφορές και πάμπολλα σχόλια.

«Δεν πουλάει», (όπως λένε χυδαϊστεί) σκέφθηκα. Γι’ αυτό πέρασε «στα ψιλά» ή αγνοήθηκε.

Διερωτήθηκα ποιος άραγε καθιέρωσε αυτή την «Ημέρα προστασίας του πολίτη» και ποιες εκδηλώσεις προγραμμάτιζε, που απαξιώθηκαν.

Μετά όμως από αυτούς τους συλλογισμούς, ο νους μου πήγε συνειρμικά σε χρόνους παλιότερους, όταν ο πολίτης ήταν προστατευμένος από τους ίδιους τους συμπολίτες του και ο ρόλος της αστυνομίας περίπου προληπτικός.

Αναφέρομαι στην εποχή που η παραβατικότητα αφορούσε τους «μπουκαδόρους» και τους πορτοφολάδες και οι διαρρήξεις είχαν μόνο ένα μικρό μέρος του αστυνομικού δελτίου. Στην εποχή που οι άνθρωποι κοιμόταν τα καλοκαίρια με ανοιχτά παράθυρα και ο μόνος κίνδυνος ήταν να πηδήξει κάποιος μέσα στο σπίτι και να αρπάξει ότι βρει μπροστά του. Κάποιοι από αυτούς, που ο λαός μας ονόμασε μπουκαδόρους, υπήρξαν και εφευρετικοί.

Θυμάμαι ότι σαν νεαρός συντάκτης είχα ασχοληθεί με κάποιον που έριχνε από το ανοικτό παράθυρο ένα αγκίστρι με πετονιά και άρπαζε τα παντελόνια από τις καρέκλες που οι ιδιοκτήτες συνήθιζαν να τα κρεμνούν όταν ξάπλωναν να κοιμηθούν  τα μεσημέρια!

Σ’ αυτό το ταξίδι στις μνήμες θυμήθηκα ακόμη ότι κάποτε οι δημοσιογράφοι αρχίσαμε να ασχολούμαστε και με τους «τσαντάκηδες». Και στην αρχή είχαμε τον προβληματισμό εάν την πράξη έπρεπε να τη χαρακτηρίσουμε αρπαγή ή ληστεία, ιδιαίτερα αν ο δράστης τραυμάτιζε το θύμα.

Με το πέρασμα του χρόνου, οι αρπαγές αυτές έγιναν ρουτίνα και οι εφημερίδες της εποχής έπαψαν να ασχολούνται. Το ενδιαφέρον τους εστιάστηκε στις διαρρήξεις, που κι αυτές έγιναν κάτι συνηθισμένο. Οι παλιοί τσιλιαδόροι σιγά-σιγά έπαψαν να σφυρίζουν για να ειδοποιούν τους συνεργούς τους διαρρήκτες, ότι πλησιάζει αστυνομική περίπολος και σχετικά πρόσφατα χρησιμοποιούν τα κινητά τηλέφωνα. Και, ταυτόχρονα, η αναφορά σε τέτοια γεγονότα γίνεται μόνον αν τα κλοπιμαία είναι ιδιαίτερα μεγάλης αξίας ή ο ιδιοκτήτης τους γνωστή προσωπικότητα. Το είδαμε με την προβολή που έγινε στη διάρρηξη στο σπίτι της βουλευτίνας Λιάνας Κανέλλη.

Στις μέρες μας περάσαμε στις ένοπλες ληστείες. Στους κουκουλοφόρους, που εισβάλουν σε τράπεζες, σε πολυκαταστήματα ή σε πρατήρια υγρών καυσίμων και με την απειλή των καλάσνικωφ αρπάζουν κολοσσιαία κάποτε ποσά. Αλλά και σε σπίτια και σκοτώνουν για λίγα ευρώ.

Πρόσφατα μάλιστα το κοινό έγκλημα «αγκαλιάστηκε» με την τρομοκρατία και η ληστεία βαφτίστηκε «απαλλοτρίωση». Κι αυτό το είδαμε παλαιότερα, με τη «17 Νοέμβρη» αλλά και πρόσφατα με τους δράστες της ληστείας στο Βελβενδό της Κοζάνης.

Η εγκληματικότητα όμως της παλιάς εποχής έχασε τον ελληνικό χαρακτήρα της. Έγινε «πολυεθνική». Αλβανοί, Ρουμάνοι, Πακιστανοί, Γεωργιανοί και κακοποιοί από άλλες χώρες συγκαταλέγονται μεταξύ των δραστών ανάλογων εγκληματικών πράξεων.

Τώρα τα ανοιχτά παράθυρα αντικατέστησαν διπλές και τριπλές κλειδαριές. Κι επειδή συνήθως δεν λύνουν το πρόβλημα, κάποιοι έβαλαν συναγερμούς. Και οι πλούσιοι προσλάβανε «σεκιουριτάδες».

Όσα περιγράφονται σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα αποτελούν ένα μόνο μέρος της εγκληματικότητας. Ίσως εντυπωσιακό, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τα έξι θύματα των τελευταίων ληστειών.

Αλλά…

Αν θελήσει κανείς να ασχοληθεί με ολόκληρη την γκάμα της εγκληματικότητας, όπως αυτή εμφανίζεται σήμερα, θα χρειασθεί να γράψει ολόκληρους τόμους. Και να περιλάβει σ’ αυτούς τα ναρκωτικά, που αφανίζουν τη νεολαία μας, τις δωροδοκίες, που έφθασαν μέχρι τα ανώτατα στρώματα της πολιτικής, το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, τους «στημένους» αγώνες στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, την πορνεία, τα «φακελάκια», που διαβρώσανε ολόκληρο το Δημόσιο και όχι μόνο και τόσα άλλα.

Με αυτά ίσως να ασχοληθούμε σε κάποια άλλη «Ημέρα».

Ίσως στην «Ημέρα προστασίας από το έγκλημα του λευκού κολάρου»…Αλλά αυτή δεν σκέφθηκε κάποιος να την καθιερώσει!