Rib and Sea

Γράφει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Λοιπόν φιλαράκια μου, εκεί που καθόμουν σε ένα καφέ στη Σκύρο και χάζευα πίσω από το παράθυρο τη ζωή που κυλούσε ήρεμα εκείνο το πρωϊνό, το βλέμμα μου καρφώθηκε σε ένα μηχανάκι που ήταν παρκαρισμένο στο δρόμο. Ήταν ένα μικρό μηχανάκι 50 κ.ε., από αυτά τα δίκυκλα που τον αριθμό κυκλοφορίας τους εκδίδει η τροχαία και όχι το υπουργείο συγκοινωνιών, όπως στα μεγαλύτερου κυβισμού δίκυκλα και στα αυτοκίνητα. Την ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν την άκουσα, δεν μου την είπαν, αλλά συνέβη σε μένα τον ίδιο και θεωρώ καθαρά θέμα τύχης το ότι σήμερα δεν βρίσκομαι στη φυλακή, ή έστω δεν με βαραίνει κάποια βαριά καταδίκη.

Επιστρέφοντας εκείνο το μεσημέρι στο σπίτι μου από τη δουλειά, βρήκα στην πόρτα θυροκολλημένο ένα χαρτί. Το πήρα στα χέρια μου και διάβασα: «Να περάσετε εντός δύο ημερών από το αστυνομικό τμήμα για να παραλάβετε έγγραφο που σας αφορά». Για να πω την αλήθεια δεν ανησύχησα, αφού ούτε με κυνηγούσε κανείς, αλλά ούτε είχα κάνει κάτι για να με ψάχνουν. Ωστόσο, όταν πήγα στο αστυνομικό τμήμα, μου επέδωσαν μια κλήση για να παρουσιαστώ στα κεντρικά της τροχαίας στην Αθήνα.
 
Πήγα αμέσως, με αρκετό προβληματισμό, ομολογώ. Όταν παρουσιάστηκα στον  αρμόδιο υπάλληλο και του έδωσα την κλήση, εκείνος τράβηξε μια κόλα χαρτί από το συρτάρι του, την κοίταξε, μετά κοίταξε εμένα με ένα περίεργο βλέμμα και είπε: « Μπα, και δεν σου φαίνεται». Και μου  έδωσε το χαρτί. «Την... τάδε του μηνός τρέχοντος έτους οδηγώντας την υπ’ αριθμόν τάδε μοτοσικλέτα αγνόησε σήμα τροχονόμου να σταματήσει, ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και στη συνέχεια κινούμενος στο αντίθετο ρεύμα της τάδε οδού εξαφανίστηκε με υπερβολική ταχύτητα δημιουργώντας σοβαρούς κινδύνους στα διερχόμενα οχήματα και πεζούς, ενώ δεν φορούσε και κράνος» και κάποια άλλα ακόμα που δεν θυμάμαι.

Κοίταξα τον άνθρωπο που καθόταν στο γραφείο και κατάφερα να ψελλίσω: «Ξέρετε, δεν μπορεί να είμαι εγώ αυτός...».

«Είναι δικιά σου αυτή η μοτοσικλέτα;» με ρώτησε εκείνος.

«Ήταν, αλλά τώρα την έχω πουλήσει» του απάντησα.

«Τότε, που αναφέρει το χαρτί, την είχες;» ξανά ρώτησε ο αστυνομικός, χωρίς να με κοιτάξει αυτή τη φορά, με φανερή τη βαρεμάρα για συζήτηση.

«Ναι, αλλά...», και πριν προλάβω να προβάλλω άλλη ένσταση μου έδειξε την πόρτα και είπε πάλι χωρίς να με κοιτάζει:

«Τράβα απέναντι στον διοικητή να κάνεις τα παράπονά σου».

Βγήκα έξω και κατευθύνθηκα προς τα εκεί που μου είχε πει, σαν υπνωτισμένος. Έξω από την πόρτα του διοικητή της τροχαίας Αθηνών περίμεναν άλλα τρία άτομα και εγώ έμεινα πίσω τους. Ακούμπησα στον τοίχο και άρχισα να διαβάζω το χαρτί που μου είχε δώσει ο αστυνομικός από την αρχή: «Την... τάδε ημερομηνία, με την υπ’ αριθμόν... τάδε δίκυκλη μοτοσικλέτα μάρκας Led και χρώματος μαύρου...», και εκεί σταμάτησα. Γύρισα τρέχοντας σε εκείνον που μου είχε δώσει το χαρτί και σχεδόν ανακουφισμένος του είπα:

«Κύριε, ξέρετε; η μοτοσικλέτα μου εμένα δεν ήταν Led, αλλά Suzuki και δεν ήταν μαύρη, αλλά άσπρη με κάτι παρδαλά σχέδια».

«Να πας να φέρεις την άδεια», μου είπε εκείνος χωρίς να σταματήσει να γράφει σε κάτι χαρτιά.

Έφυγα, χωρίς να καθυστερήσω ούτε δευτερόλεπτο, και πήγα στο κατάστημα πού είχα αφήσει τη μηχανή μου σαν ανταλλαγή με την καινούργια που είχα πάρει. Ο άνθρωπος την είχε πουλήσει, αλλά ευτυχώς είχε αρχείο πελατών και σε λίγα λεπτά είχαμε βρει τον αγοραστή της και μέσα στη μέρα τον συνάντησα και πηγαίνοντας μαζί σε ένα ΚΕΠ φωτοτύπησα την άδεια κυκλοφορίας, επικύρωσα το γνήσιο και την πήγα στην τροχαία. Ο αστυνομικός την πήρε στα χέρια του, την εξέτασε και μου είπε να φύγω.

«Θα πρέπει να εμφανιστώ στο δικαστήριο;» τον ρώτησα με αγωνία.

«Φεύγα, το χρώμα σε γλύτωσε» μου είπε, και συνέχισε να σκαλίζει μια στοίβα χαρτιά που είχε μπροστά του.

Ναι, φιλαράκια μου, την γλίτωσα, λόγω του διαφορετικού... χρώματος της μοτοσικλέτας μου και όχι γιατί κάποιοι αριθμοί κυκλοφορίας που δίνει η τροχαία στα μοτοποδήλατα είναι ίδιοι με αριθμούς του υπουργείου, που δίνει στις μοτοσικλέτες πάνω από 50 κ.ε. Δηλαδή, αν και η δική μου μοτοσικλέτα ήταν μαύρη; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία, γιατί... πού ξέρεις και συ καμιά φορά...