Rib and Sea

Σχόλια - Φωτογραφίες : Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Αν βρισκόμουν με ένα στυλό στο χέρι μπροστά από ένα χαρτί για να γράψω αυτό το θέμα, αλμυρά μου φιλαράκια, θα είχα σκίσει ίσα με 40 χαρτιά Α4 προτού συμπληρώσω 3 αράδες. Τώρα, όμως, που δεν υπάρχει αυτή η… πολυτέλεια, πέρασα τη χθεσινή μισή νύχτα ξάγρυπνος, κοιτάζοντας το ταβάνι, μέχρι να βρω τις λέξεις για να σας περιγράψω αυτό το… ας το πούμε ναυτικό σαλόνι, έτσι για να αναπολούμε κι όλας  μπας και φτιάξει η διάθεσή μας.

Και που λέτε, αλμυρά μου φιλαράκια, εκεί  που ήμουνα έτοιμος να ρίξω ένα «άϊ σιχτήρι», να καβαλήσω το ποδήλατό μου και να πάρω δρόμο από εκεί που με κάλεσαν να πάω (ευχαριστώ τα παιδιά του ΟΦΣΕ που το έκαναν) θυμήθηκα αυτό που είχε πει ο Μπρεχτ: «Όποιος αγωνίζεται μπορεί και να χάσει, αλλά όποιος δεν αγωνίζεται είναι ήδη χαμένος». Εμεινα λοιπόν στην έκθεση και δεν το μετάνιωσα, τουλάχιστον όχι ακόμα.

Δεν είχα ιδέα γι’ αυτή την έκθεση (δεν νομίζω πως είχαν και πολλοί) μέχρι που με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος από τον ΟΦΣΕ και με κάλεσε να πάω στην εκδήλωση που είχαν ετοιμάσει εκεί για τα 25 χρόνια του ομίλου. Τον ευχαριστώ τον Γιάννη, γιατί είναι γνωστό πια ότι έχω αποσυρθεί από τη ναυτική δημοσιογραφική δράση, απολαμβάνοντας τα ευεργετήματα του συνταξιούχου (είναι πράγματι μεγάλο ευεργέτημα να είσαι συνταξιούχος και  με τη βούλα, χωρίς να εισπράττεις ούτε ένα ευρώ, αλλά να περιμένεις). Ευχαρίστησα  που λέτε  τον Γιάννη για την πρόσκληση και το Σάββατο ήμουν εκεί στις έξη παρά δέκα ακριβώς.

Για να πω την αλήθεια, αν και ήξερα πού βρίσκεται το κτίριο της ξιφασκίας των… πάλαι ποτέ Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, δυσκολεύτηκα  να φτάσω μέχρι την είσοδό του, αφού  έπεφτα πάνω σε συρματοπλέγματα. Ωστόσο, δεν θα κάτσω τώρα εδώ να κάνω σχόλιο για το πώς κατάντησαν οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, γιατί θα βάλουμε τα κλάματα όλοι μαζί.

Τέλος πάντων έφτασα, πέρασα την είσοδο και  μέσα στη μεγάλη  αίθουσα είδα: Πέντε  κατασκευαστές φουσκωτών με 7 μοντέλα τους (όλοι μαζί), ένα κατάστημα με ναυτιλιακά είδη, άλλα δύο με ναυτικές υπηρεσίες και τον ΟΦΣΕ. Και για να γίνω πιο σαφής:

Πρώτο σκάφος στην είσοδο το πανέμορφο 9άμετρο της Indigo Ribs, το Indigo 32. Ένας νέος κατασκευαστής με πολύ κουράγιο και θάρρος λέει ότι  στοχεύει και πέρα από την ελληνική αγορά. Το σκάφος όμορφο, εντυπωσιακό, καλοφτιαγμένο και με πρωτοποριακή σχεδίαση έχει όλα τα φόντα να κάνει «πρόσω  ολοταχώς». Μακάρι.

Στη συνέχεια ο Ηλίας Καρράς με δύο μοντέλα Laser, το παλαιότερο 9άμετρο και ένα σχετικά νέο 7,5 μέτρων με καμπίνα στην πλώρη, που διαμορφώνεται όταν ανασηκωθεί το deck (μια παλιά καλή ιδέα) και πλήρες μπάνιο κάτω από την κονσόλα. Νομίζω είναι η καλύτερη πρόταση στις ανάγκες του ναυτικού τουρίστα στα 7,5 μέτρα.

Δίπλα  τα δύο γνωστά και μη εξαιρετέα  μεγάλα της Bell Marine και κολλητά μια ακόμα νέα παρουσία, το KFR +8. Και αυτό με πολύ μοντέρνα σχεδίαση υποσχόμενο γρήγορο ταξίδεμα, περιμένει  μια 300 Verado για να δείξει και έμπρακτα την αξία του. Και το σκηνικό των σκαφών συμπλήρωνε ένα  Navigator. Αυτά ήταν τα σκάφη. Στη συνέχεια το περίπτερο του ΟΦΣΕ, τα άλλα  τρία,  που προανέφερα, και τέλος.

Θα μου πείτε τώρα, ήταν αυτό έκθεση που θέλει και παρουσίαση; Σίγουρα όχι, αλλά…υπάρχει ένα «αλλά»  στην ιστορία, αυτό  που με έκανε να αποφασίσω να αναφερθώ σ' αυτή τη ναυτική έκθεση: Ο διοργανωτής του.

Έτσι, έβγαλα  από την τσέπη μου τη φωτογραφική μηχανή και είπα: Ναι, αυτή την έκθεση θα την παρουσιάσω σ’ αυτό εδώ το περιοδικό, το οποίο (όπως θα έχετε διαπιστώσει και εσείς) είναι και το μόνο που εξακολουθεί να υπάρχει και να δικαιολογεί την ύπαρξή του.

Αυτή την έκθεση, λοιπόν, την διοργάνωσε η Αναστασία Σαλλιβέρου, την οποία οι επισκέπτες των εκθέσεων δεν την ξέρουν, την ξέρουν, όμως, πολύ καλά όσοι έχουν πάρει μέρος σε παλαιότερα ναυτικά σαλόνια της Αθήνας, γιατί εκείνη ήταν πίσω από το όνομα  που παρουσιαζόταν ως ο μείζων υπεύθυνος πολλών παρόμοιων  διοργανώσεων. Ωστόσο, δεν θα αναφερθώ σ’ αυτό το κομμάτι της ιστορίας γιατί και νόημα δεν έχει αλλά ούτε και μπλεξίματα θέλω.

Αφού, λοιπόν,  έκανα τη βόλτα μου σ’ αυτή τη ναυτική έκθεση, πήγα και βρήκα την κυρία Σαλλιβέρου και τη ρώτησα να μου πει αν αυτό το αποτέλεσμα είχε στο μυαλό της όταν σκέφτηκε να στήσει μια «έξτρα» ναυτική έκθεση, και να τι μου είπε:

«Η ιδέα μου ήταν να μαζέψω τους Έλληνες κατασκευαστές φουσκωτών για να παρουσιάσουν τα σκάφη τους σε μια, ας την πούμε, εξειδικευμένη έκθεση, σε ένα πολύ καλό και εύκολα προσβάσιμο   χώρο και το κυριότερο με πολύ χαμηλό κόστος. Η ανταπόκριση ήταν αρκετά ικανοποιητική, ενώ είχαν αποδώσει και οι επαφές που είχα κάνει και με Τούρκους κατασκευαστές σκαφών και μάλιστα είχα κλείσει 18! συμμετοχές και από εκεί. Εκείνο, όμως, που δεν υπολόγισα ήταν οι αντιδράσεις του «Μεγάλου Αδελφού», ο οποίος με απειλές τρόμαξε τους ενδιαφερόμενους  και έτσι οι περισσότεροι  ακύρωσαν τη συμμετοχή τους. Μετά από αυτή την εξέλιξη θεώρησα ότι έπρεπε να  ειδοποιήσω τους Τούρκους να μην έρθουν και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπεις. Αυτοί εδώ οι κατασκευαστές που ήρθαν είναι όσοι αψήφησαν τις απειλές. Δεν το βάζω κάτω, όμως, και θα ξαναπροσπαθήσω, γιατί ενδιαφέρον υπάρχει  από κατασκευαστές που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος του μεγάλου ναυτικού σαλονιού της Αθήνας» (κάτσε να το δούμε κι αυτό, λέω εγώ τώρα).

Μίλησα και με τους λίγους κατασκευαστές, που ήταν σ’ αυτή την  έκθεση, οι οποίοι υποστήριξαν την ιδέα και απαξίωσαν την άρνηση όσων …  λύγισαν τελευταία στιγμή από τις απειλές. Καθώς έφευγα, ήμουν περισσότερο θυμωμένος παρά απογοητευμένος, γιατί θυμήθηκα τα καλά χρόνια που οι κατασκευαστές-εισαγωγείς φουσκωτών είχαν τον σύνδεσμό τους και έστηναν μόνοι τους έκθεση που έβριθε από κόσμο. Και τότε τους την έπεσε ο «Μεγάλος Αδελφός» και τους απορρόφησε. Και τώρα;  Ήταν στραβό το κλίμα…

Θα κλείσω όπως άρχισα, αλλά με μια παραλλαγή αυτού που είπε ο Μπρέχτ και που την άκουσα από τον εκδότη αυτού του περιοδικού, Ιωσήφ Παπαδόπουλο, όταν σε μια εξόρμησή μας είχε πέσει και τσακίσει το χέρι του:  "Όποιος κάθεται σπίτι του και δεν κάνει τίποτα δεν παθαίνει και τίποτα αλλά πάει στραβός στον Άδη".

Οψόμεθα τι θα γίνει την Άνοιξη που μας έρχεται...