Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τα Χανιά τα αγαπώ για δύο κυρίως λόγους. Πρώτα απ' όλα γιατί, κατά την γνώμη μου, είναι η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας. Δεύτερον γιατί στα Χανιά κατοικούν τρεις από τους καλύτερους φίλους μου. Ο Ανδρέας Φουράκης, ο Σταύρος Βαμβουνάκης και ο Άγης Ανδρεαδάκης. Περισσότερες εμπειρίες, ταξίδια και χρόνο έχω πάντως μοιραστεί με τον Σταύρο Βαμβουνάκη. Από τον Σεπτέμβριο του 1992, που γνωριστήκαμε σ' εκείνο τον αξέχαστο Γύρο των Κυκλάδων με φουσκωτά σκάφη ("The International Aegean R.I.B. Adventure") και το 1993 όταν συμμετείχαμε στον διεθνή αγώνα της Σκωτίας, μέχρι το 2000 που πήγαμε μαζί με το φουσκωτό στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και τον διάπλου του Αιγαίου από Έλληνες και Τούρκους σερφίστες, επιβαίνοντες στο 22άρι "Apache" που έπαιξε τότε τον ρόλο σκάφους ασφαλείας. Δεν είναι τυχαίο ότι ήμουν μαζί του όταν "κατόρθωσα" να μείνω ακυβέρνητος στον Κάβο Ντ' Όρο με έναν εφτάρη γρέγο...

Ο Σταύρος, εκτός από πολύ καλό παιδί και πολύ καλός φίλος, είναι και χρυσοχέρης. Είναι αυτό που λέει ο λαός "χώμα πιάνει χρυσάφι γίνεται"! Είναι ικανός να βρει πεταμένα σε κάποιο χωράφι μερικά παλιόξυλα ή παλιοσίδερα, που δεν θα καταδεχόντουσαν ούτε οι γύφτοι να τα μαζέψουν, και να τα μετατρέψει σε χρήσιμα αντικείμενα! Έχει καταπιαστεί κατά καιρούς με σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα, τα οποία με την βοήθεια του καλού του φίλου Αλέξανδρου Μπόλαρη έχει μετατρέψει σε πανέμορφες και πανάκριβες αντίκες! Όπως το Peugeot 403 του Απριλιανού δικτάτορα Στυλιανού Παττακού http://www.ribandsea.com/waves/377-qq-v15-377 και το θρυλικό BMW Isetta με κινητήρα μοτοσυκλέτας 250 cc! http://www.ribandsea.com/waves/401-qq-bmw

Έχει μετατρέψει παλιό ξύλινο ψυγείο πάγου σε έπιπλο για την εγκατάσταση του στερεοφωνικού του συγκροτήματος και έχει κατασκευάσει διάφορα χρηστικά αντικείμενα, κηροπήγια και αντικείμενα οικιακής διακόσμησης χρησιμοποιώντας μπετόβεργες!

Τελευταία, αφού έστησε, κυριολεκτικώς, ένα μικρό παιδικό χωριό στα Καμισιανά και έκτισε με τα χέρια του το εκκλησάκι της Αγίας Καλλιόπης, 25 χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά, φιλοξενώντας ελάφια, παπαγάλους, γάτες, σκύλους και γαϊδουράκια, άρχισε να  ασχολείται με το ξύλο της ελιάς. "Μ' αρέσει γιατί είναι δύσκολο ξύλο και έχει πολύ όμορφα νερά", λέει ο ακάματος Σταύρος ενώ επιδεικνύει τις εκπληκτικές δημιουργίες του.

Τον ρωτώ τι τον έκανε να φτιάξει όλον αυτόν τον φυσικό παιδότοπο, με τις τσουλήθρες, τις κούνιες, το δενδρόσπιτο, τα ζώα, τη μικρή λιμνούλα με τα χρυσόψαρα και το συντριβάνι, κι' εκείνος απαντά : "Το κάνω γιατί μ' αρέσει να βλέπω τα παιδιά του χωριού να έρχονται εδώ και να παίζουν ελεύθερα, αλλά το κάνω και για τον εαυτό μου γιατί νοιώθω κι΄εγώ πως είμαι παιδί!".

Θαυμάζω την έμπνευση του "κουφιοκέφαλου", όπως αποκαλεί ο Σταύρος μια μορφή από ξύλο ελιάς με κομμένο κεφάλι που αποτελεί μια πρώτης τάξεως κρύπτη για την φύλαξη τιμαλφών και κοσμημάτων! Είναι δε τόσο αριστοτεχνικά κομμένο το ξύλινο κρανίο, ώστε είναι σχεδόν απίθανο να μαντεύσει κανείς την "κρυψώνα"!

Τα "κορίτσια της Χιροσίμα", όπως ονόμασε ο καλλιτέχνης φίλος μου ένα δημιούργημά του από κορμό ελιάς, είναι αυτό που με καταπλήσσει. "Ο κορμός ήταν ταλαίπωρος", λέει ο Σταύρος, "και οι μορφές πήραν περίεργο δρόμο στην πορεία με όλα εκείνα τα καψίματα και τις σχισμές που είχε ο κορμός του ξύλου. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω κάτι άσχημο, κάτι αποτρόπαιο. Θυμήθηκα μια φωτογραφία που είχα δει από τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και έδωσα τελικώς στο ξύλο τις μορφές δύο αδελφών που κτυπήθηκαν και παραμορφώθηκαν από την πυρηνική βόμβα".

Με κοίταξε με δυσπιστία ο φίλος μου όταν του είπα πως αυτό το ξυλόγλυπτο θα μπορούσε άνετα να πάρει το πρώτο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό ξυλογλυπτικής. Δεν του έκανα κομπλιμέντο. Το πίστευα και συνεχίζω να το πιστεύω. Υπάρχουν ευτυχώς Έλληνες που ξεχωρίζουν μέσα στο γενικό μπάχαλο. Ένας τέτοιος ξεχωριστός Έλληνας είναι ο καλός μου φίλος Σταύρος Βαμβουνάκης.