Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ένας 68χρονος γλύπτης και ζωγράφος απ' τον Γοργόμυλο Πρεβέζης, ο Αλέξανδρος Ζυγούρης, κατεβαίνει κάθε χρόνο στο ακριτικό Καστελλόριζο, μένει εκεί από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο, σκαλίζει τα βράχια της περιοχής δίνοντας τους ζωή και διαμένει σε ένα κτίσμα που του έχει παραχωρήσει ο Δήμος Μεγίστης, το οποίο κατασκευάστηκε από τον Καστελλοριζιό Απόστολο Βογιατζή για να στεγάσει τα καύσιμα που χρειάζονταν τα εμπορικά πλοία της εποχής.
Το ιερατείο προσπάθησε πριν από μερικά χρόνια να εκδιώξει τον Αλέξανδρο από το οίκημα αυτό με το πρόσχημα ότι είναι εκκλησία. Στη δικαστική διαμάχη που ακολούθησε ο Αλέξανδρος Ζυγούρης δικαιώθηκε και συνέχισε να παραμένει στην άλλοτε αποθήκη καυσίμων όπου σκαλίζει τις πέτρες αποκαλύπτοντας, όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος, αυτό κρύβεται κάτω απ' το δέρμα τους.
Βαθειά φιλοσοφημένος άνθρωπος ο Αλέξανδρος, και ολιγαρκής, διανυκτερεύει σε μια σκηνή που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το εργαστήριό του, με τη θάλασσα να γλύφει την πόρτα του. Είναι ευτυχής στη μοναξιά του και στον τρόπο που επέλεξε να ζει και να δημιουργεί στη νοτιοανατολική άκρη της Ελλάδας δίνοντας μορφή και σχήμα στα βράχια του Καστελλόριζου.