Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Αισθάνομαι ειλικρινά ανήμπορος να αποτυπώσω στο πληκτρολόγιο τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου μετά από τη συζήτηση που έκανα με την 95χρονη κυρία Ελευθερία Σιγάλα απ' το χωριό Μερσίνι της Δονούσας. Οι λέξεις φτωχές να εκφράσουν τη συγκίνηση και τον θαυμασμό μου για μια γυναίκα που κουβαλάει στους ώμους της τη δύσκολη ζωή ενός σχεδόν αιώνα σε ένα νησί του Αιγαίου, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε ανέκαθεν η Πολιτεία. Ο θαυμασμός μου μεγάλος για το καθάριο μυαλό μιας 95χρονης νησιώτισσας που θυμάται τα πάντα και τα περιγράφει με τον δικό της μοναδικό τρόπο!

Με σώζει τελικώς το γεγονός ότι η συζήτηση κατεγράφη από τη βιντεοκάμερα, που είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας για όσα μου είπε η κυρία Ελευθερία Σιγάλα το πρωί της 14ης Ιουλίου στο χωριό Μερσίνι της Δονούσας με τους 13 μονίμους κατοίκους, και βγαίνω συγχρόνως απ' τη δύσκολη θέση να φανώ ανάξιος του δικού της μεγαλείου στην απέλπιδα προσπάθειά μου να περιγράψω με λέξεις όσα μου είπε και όσα συναισθήματα μου δημιούργησε.

Λυπάμαι μόνο γιατί, συνεπαρμένος από την αφήγησή της, δεν τη ρώτησα και δεν κατέγραψα στην κάμερα πώς τελικώς έγινε σύντροφος της ζωής της αυτός ο οποίος την πείραζε και τον οποίο φοβόταν όταν ήταν μικρή!

"Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά αλλά τον φοβόμουν!", λέει η κυρία Ελευθερία, και συνεχίζει. "Από κάποια στιγμή και μετά άρχισα να αισθάνομαι πράγματα γι' αυτόν αλλά δεν τολμούσα να του τα εκμυστηρευτώ. Είχα ακούσει, εν τω μεταξύ, ότι κάποια του προξένευε μια κοπέλλα του χωριού. Όταν λοιπόν μου είπε πως θέλει να με παντρευτεί, εγώ του είπα : πώς θα γίνει αυτό αφού είσαι λογοδοσμένος με άλλη;". "Εγώ θέλω η γυναίκα μου να μην έχει ξυλοπόδαρα, μου απάντησε εκείνος!" "Τα είχα βλέπεις τα κιλά μου στα νιάτα μου!", λέει η κυρία Ελευθερία και χαμογελάει.

Ακούστε λοιπόν τι μου είπε η απίστευτη αυτή γυναίκα και να θυμάστε ότι ο θησαυρός της ελληνικής κοινωνίας δεν σεργιανίζει στα κανάλια της μαζικής μας εξαπάτησης και αποχαύνωσης, αλλά στις ξεχασμένες γωνιές αυτής της όμορφης και παράξενης πατρίδας.