Rib and Sea
Βασίλης Ζωνομέσης. Φυσική προέκταση του χεριού του το ψαροντούφεκο!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Κάποιοι άνθρωποι είναι θαρρείς γεννημένοι για να αξιοποιούν το ταλέντο τους και να ξεχωρίζουν. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς κάνουν το χόμπυ τους επάγγελμα και αναγκάζουν τους άλλους να μιλούν με θαυμασμό γι' αυτούς και τα έργα τους. Τέτοιο ταλέντο είναι στον χώρο του ψαροντούφεκου ο Βασίλης Ζωνομέσης. Κρατούσε, θα έλεγε κανείς, ψαροντούφεκο στα χέρια του από την ημέρα της γέννησής του!
Πάει καιρός που τον πολιορκούσα να μου μιλήσει αλλά μια οι δουλειές του, μια τα δικά μου ταξίδια και μια ο κορωναϊός έκαναν τη συνάντησή μας να αναβάλλεται συνεχώς. Μπορεί να μην υπήρξαμε στενοί φίλοι με τον Βασίλη και να μην κάναμε παρέα, η εκτίμηση όμως και ο σεβασμός μου προς το πρόσωπό του και τον τρόπο με τον οποίο ασκούσε πάντα το χόμπυ του ήταν δεδομένα.
Τελικώς καταφέραμε να βρεθούμε χθες και έστησα δύο σκηνικά για την κουβέντα μας. Το ένα δίπλα στη θάλασσα και το άλλο στον επαγγελματικό χώρο του Βασίλη, στο Αιγάλεω. Η επιλογή του σημείου στη μαρίνα του Φλοίσβου ομολογώ ότι δεν ήταν η καλύτερη και το θορυβώδες περιβάλλον έκανε την κουβέντα μας δύσκολη. Κάποια στιγμή μάλιστα αναγκάστηκα να κλείσω την κάμερα και να ζητήσω από τέσσερις μετανάστες, που δεν μιλούσαν ελληνικά, να κατεβάσουν την ένταση της φωνής τους. Είχαν έρθει δίπλα μας οι αθεόφοβοι φωνασκώντας και αστειευόμενοι!
Θυμηθηκάμε πάντως τα παλιά, τότε που και οι δυο αλωνίζαμε τις θάλασσες. Εγώ ταξιδεύοντας με τις "σαμπρέλλες" κι' εκείνος βουτώντας στη γαλάζια αγκαλιά της με το ψαροντούφεκο. Στο μυαλό μου είναι ακόμη καρφωμένη η εικόνα του θηλυκού καρχαρία που χτύπησε κάποτε στο Τολό, μαζί με τον αδελφό του Μανώλη, κατά την διάρκεια ενός αγώνα που είχε διοργανώσει ο "Γλαύκος". Μια ιστορία που φαίνεται πως δεν κάνει πια τον Βασίλη να υπερηφανεύεται για το "κατόρθωμά" του, όπως τότε που ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί στην παραλία για να θαυμάσει με επιφωνήματα το "αιμοβόρο" ψάρι και να εκφράσει τον θαυμασμό του για τους τολμηρούς ψαροκυνηγούς. "Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο στο τότε, δεν θα κτυπούσα εκείνο το δυστυχισμένο ζώο", λέει ο Βασίλης.