Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Όχι μόνο δεν με διακατέχουν φοβικά αισθήματα απέναντι σε Ανθρώπους με την ψυχική δύναμη του Κώστα Παπουλάκου, αλλά αντιθέτως η δική τους δύναμη αναδεικνύει κάθε φορά τη δική μου αδυναμία αφού, όντας αρτιμελής και υγιής, μεγαλοποιώ τους ασήμαντους και προβληματίζομαι για το αν αξίζει να συνεχίσω την περιπλάνησή μου σε μια κοινωνία που βρίθει απροσάρμοστων, ανάξιων και συμπλεγματικών ανθρώπων.
Μόνο θαυμασμό και αμηχανία ένιωσα βλέποντας έναν άνθρωπο ο οποίος, ενώ ήταν καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, είχε αξιοθαύμαστη ευφράδεια και συνοχή στον λόγο του, αγάπη για τη ζωή και όνειρα για το αύριο.
Παρά την αδυναμία του να γράψει, παρά το bullynig που δέχθηκε από τον διευθυντή του Δημοτικού σχολείου από το οποίο ξεκίνησε τη μαθητική του πορεία, ο Κώστας κατάφερε να ολοκληρώσει τις 12 συνολικώς τάξεις του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου και να πάρει το πτυχίο του από το τμήμα της δημοσιογραφίας του Παντείου Πανεπιστημίου!
Και σήμερα, με την αμέριστη συμπαράσταση της υπέροχης μητέρας του Ευαγγελίας, συνεχίζει να καταβάλλει προσπάθειες για να ξεπεράσει, στο μέτρο του δυνατού, τις κινητικές και όχι μόνο δυσκολίες που αντιμετωπίζει, την αδιαφορία μιας ανίκανης και ανεγκέφαλης Πολιτείας, τη φοβικότητα των συνανθρώπων του και να κάνει όνειρα για μια επαγγελματική σταδιοδρομία στον ανθρωποφάγο κόσμο της δημοσιογραφίας!
Ήμουν τόσο συνεπαρμένος απ' τον λόγο του και τη δύναμη της ψυχής του, και συγχρόνως τόσο αμήχανος, ώστε κάποια στιγμή, ο απίθανος αυτός νέος, γύρισε και μου είπε με παράπονο : "Δεν μου κάνεις όμως ερωτήσεις, έχω τόσα να σου πω!".