Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μουσική επιμέλεια : Μιχάλης Παούρης.

Όταν τον άκουσα για πρώτη φορά να παίζει μπουζούκι στο YouTube, με αυτή τη μαεστρία, την εξωπραγματική άνεση και την υπερηχητική ταχύτητα των χεριών του, μου καρφώθηκε στο μυαλό η ιδέα να του πάρω μια συνέντευξη. Συγχρόνως διερωτήθηκα : Θα δεχθεί αυτός ο κολοσσός της μουσικής, με τις δεκάδες διεθνείς διακρίσεις, να μιλήσει σε έναν άσημο δημοσιογράφο ο οποίος είναι μάλιστα εκτός τηλεόρασης;

Και όμως, ο Μιχάλης Παούρης, αυτός ο ταλαντούχος και συγχρόνως ταπεινός μουσικός, με την καρδιά ενός μικρού παιδιού, απεδέχθη αμέσως το αίτημά μου και με ευχαρίστησε μάλιστα για το ενδιαφέρον μου!

Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτά που μου είπε ο Μιχάλης στη συζήτηση που είχα μαζί του; Αυτά πάντως συγκράτησα περισσότερο, αλλά και τον ταχυδακτυλουργικό τρόπο με τον οποίο πότε χαϊδεύει και πότε τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα επάνω στις χορδές του μπουζουκιού του :

"Όταν έχεις τη φήμη του πιο γρήγορου παίκτη μπουζουκιού στον κόσμο και σε φωνάξουν να παίξεις σε μια εκπομπή, τι θα παίξεις; Τη Φραγκοσυριανή;

Ανέβηκα στο πάλκο σε ηλικία 10 ετών. Ήθελα πάρα πολύ να μιμηθώ το είδωλό μου, που εκείνη την εποχή ήταν ο Χιώτης.

Ο Μίκης μου είπε σε μια πρόβα, όταν ήμουν 15 ετών : Πιτσιρίκο μου θυμίζεις τον Χιώτη, είσαι φαινόμενο!

Δεν καβάλησα το καλάμι γιατί οι στόχοι και τα όνειρά μου είναι συνήθως πολύ μεγαλύτερα απ’ τις προσωπικότητες που συνάντησα.

Δεν χρειάζεται να πας στο πανεπιστήμιο για να γίνεις καλός άνθρωπος.

Μία στο εκατομμύριο να είναι αληθινή η ιστορία με τον Χριστό, όλα αυτά τα βραβεία μου που είναι κρεμασμένα στον τοίχο δεν είναι τίποτα!

Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να μη με αφορά ότι είμαι αφανής στην Ελλάδα. Αυτό αφορά τον κόσμο! Όσο καιρό με αφορούσε αυτό, με έριξε πολύ ψυχολογικά. Την τελική ευθύνη λοιπόν την έχει ο χειροκροτητής. Αναγκαστικά, όσο εγώ εξελίσσομαι στην τέχνη  μου, κλεισμένος εδώ σ’ αυτό το δωμάτιο, κι’ εσύ που είσαι ο ακροατής δεν εξελίσσεσαι, τότε το χάσμα μεταξύ μας μεγαλώνει. Δεν θα συναντηθούν ποτέ η τέχνη μου με την ανάγκη σου! Η ανάγκη σου θα είναι πάντα χαμηλά, ασχέτως αν σου φαίνεται εσένα πως είναι ψηλά.

Ο Μανώλης Μιχαλάκης, αυτός ο αξέχαστος δάσκαλός μου, όταν με πρωτάκουσε να παίζω, δεν μου είπε πώς να κρατάω καλύτερα την πένα, ας πούμε, αλλά μου συνέστησε να παραμείνω ταπεινός."

Έφυγα απ' το σπίτι του Μιχάλη στον Ταύρο και μέχρι να φτάσω στο δικό μου είχα την εντύπωση πως το μηχανάκι μου είχε βγάλει φτερά και πετούσε! Ήταν τόση η ψυχική μου ανάταση και η επιθυμία που είχα να ανεβάσω το βίντεο εκείνης της συνέντευξης στο κανάλι μου όσο το δυνατόν συντομότερα, ώστε νόμισα πως η απόσταση που χωρίζει τον Ταύρο απ' το Κορωπί ήταν μόνο 5 λεπτά!