Rib and Sea

Λίγα σχόλια με αφορμή τον άδικο χαμό των δύο ψαροντουφεκάδων, που χάθηκαν το τελευταίο Σαββατοκύριακο, και των άλλων τριών που προηγήθηκαν την πρώτη εβδομάδα του Μαίου. Και να σκεφτεί κανείς πως το ψάρεμα απαγορεύεται τον Μάϊο...

Γράφει ο Θανάσης Στρίγκος.

Ήταν ένα καλοκαίρι στη Ζάκυνθο, Αύγουστος του 1987, όταν για πρώτη φορά έπιασα εκείνο το μικρό ψαροντούφεκο με τα αδύναμα λάστιχα στα χέρια μου. Μέχρι τότε, και ένα χρόνο πριν, είχα ένα καμάκι με σκουπόξυλο και, ασφαλώς, εκτός από αχινούς, δεν κατάφερνα να τρυπήσω τίποτε άλλο. Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που ο Τάκης μου έδωσε το 60άρι "Balco" και κρατώντας αυτός στο χέρι του ένα μεγαλύτερο, κολυμπήσαμε στα διάφανα τότε νερά του Πόρτο Ζόρο. Αυτή ήταν και η αρχή, κόλλησα το μικρόβιο και ναι ήταν δύσκολη και αγιάτρευτη εκείνη η ασθένεια.

Θυμάμαι, εκείνες οι διακοπές ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου, και αυτό γιατί είχα ανακαλύψει το πάθος μου. Ένα πάθος που με κράτησε άνετα, δέκα χρόνων τότε, μέσα στα παγωμένα νερά της πίσω Παλαιοκαστρίτσας στην Κέρκυρα για τρισήμισυ ώρες, χαζεύοντας τα βράχια και τα πολύχρωμα ψάρια, ασφαλώς χωρίς στολή ( οι Επτανήσιοι μπορούν να καταλάβουν για τι κρύο μιλάω).

Το 1990 ήρθε η ώρα να πάρω δικό μου εξοπλισμό και, ασφαλώς, κάτι να με κρατάει ζεστό, και έτσι έκανα μια γερή κατάθεση στον Σωτηρίου και πήρα μια στολή "Star France", σακάκι με φερμουάρ στον κορμό και στα μανίκια, παντελόνι "Long John" και την απαραίτητη ξεχωριστή κουκούλα. Παράλληλα, περίμενα πώς και πώς να ανοίξει εκείνο το καινούριο μαγαζί με τα ωραία και μοντέρνα ψαροντούφεκα, πενήντα μέτρα δίπλα από το σπίτι μου. Ε, ήμουν ο πρώτος πελάτης της "Δεμκα", και από τότε η φιλία μου με τους Ν. Καταπότη και Ν. Αθανασίου κρατάει πολύ καλά.

Άρχισα να ψαρεύω πολύ, δύο φορές την εβδομάδα απαραιτήτως, χειμώνα καλοκαίρι, και ενδιάμεσα μια φορά την εβδομάδα στο "Γλαύκο", που τότε ήταν ένας υγιέστατος σύλλογος και το μόνο μέσο να σου ανοίξει τις πόρτες της άπνοιας. Γνώρισα πολλούς μεγάλους Έλληνες ψαροντουφεκάδες, ψάρεψα με αρκετούς από αυτούς, και έχω μέχρι σήμερα πολλές και δυνατές φιλίες στο χώρο. Έβγαλα αρκετά και μεγάλα ψάρια και τάϊσα πολλούς "φίλους", οι οποίοι στο τέλος είπαν και τη μαλακία τους. Γύρισα όλη την Ελλάδα ψαρεύοντας, και γέμισα με εικόνες της μιας ανάσας.

Ξαφνικά όλα άλλαξαν, μια νέα μόδα και μια νέα φυλή ήρθε να κατακτήσει τους Ελληνικούς βυθούς ....ήταν αυτοί που βρήκαν το αγνό και άγριο τότε αυτό άθλημα σαν μέσο επίδειξης, ήταν αυτοί που δεν έδειξαν και δεν δείχνουν σεβασμό στη θάλασσα και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να πουν ότι τον σαργό τον έπιασαν στα είκοσι σύν.

Άρχισαν τα πρώτα κρούσματα, νέα παιδιά και μεγαλύτεροι άρχισαν να πνίγονται, και αυτό συνέβη επειδή βιάστηκαν. Βιάστηκαν να φτάσουν εκεί που κάποιος πιο παλιός έκανε χρόνια να φτάσει, με αργά αλλά σταθερά βήματα. Βιάστηκαν να βαθύνουν για να δείχνουν το ρολόϊ στους φίλους. Βιάστηκαν γιατί κάποιος τους είπε ότι ο εξελιγμένος πλέον εξοπλισμός δίνει μέτρα και αντικαθιστά τις ικανότητες και το μυαλό.

Κάπου εκεί πήραν τα πάνω τους και οι απλοί, ως τότε, αγώνες ψαροντούφεκου, και αυτό που ήταν ένα ομαδικό ψάρεμα και ευκαιρία για χαβαλέ, έγινε ανταγωνιστική μανία και ξεκληρίστηκαν πολλοί τόποι, κυρίως σηκώνοντας τα μαύρα από κάτω με απώτερο σκοπό ένα κύπελλο και την αναγνωρισιμότητα.

Δεν έφτανε μόνο αυτό, ήρθε το χρήμα, το εύκολο και μαύρο χρήμα. Ξεκίνησαν κάποιοι γνωστοί μεγάλοι ψαροντουφεκαδες να πουλάνε ψάρια, οι νέοι και αποχαυνωμένοι τώρα πια από τα περιοδικά του χώρου, δεν αρκούνταν πια σε μέτρα, και έψαχναν έναν άλλο τρόπο να επιδείξουν τις κυνηγετικές τους ικανότητες, και ο τρόπος αυτός ήταν μπροστά τους. Δεν χρειαζόταν να κουραστούν, δεν χρειαζόταν να μάθουν καμμιά τέχνη, τους αρκούσε να ακολουθήσουν τα βήματα των άχρηστων και τεμπέληδων που είχαν για είδωλα τους.

Τους έδωσαν βήμα, μέσα από περιοδικά, για να γράφουν ότι για να πιάσεις ψάρια πρέπει να βουτάς στα τριάντα, και να το διαβάζει κάθε νέος, ανίκανος να φιλτράρει τις παπαριές και να πηγαίνει να πνίγεται. Έφτιαξαν σχολές, για να μαθαίνουν τάχα τον κόσμο ψαροντούφεκο, και τους πετάνε σε γνωστές πέτρες με δύο ψάρια, και αφού τα κτυπήσουν και πάρουν και το δίπλωμα του ψαροντουφεκά, με τέσσερα πρακτικά και τέσσερα θεωρητικά μαθήματα, νομίζουν ότι έγιναν κυνηγοί.

Περάσαν μηνύματα ότι για να πιάσεις ψάρια πρέπει να έχεις τον Χ top πανάκριβο εξοπλισμό, και τρέχουν όλοι να ακουμπήσουν τρελλά ποσά, όπλα με τρία και τέσσερα λάστιχα για να τρυπάνε .....στηράκια του κιλού. Κατάφεραν να απομακρύνουν τον μέσο άνθρωπο από τη θάλασσα, αυτόν που έπαιρνε μια μάσκα και ένα οπλάκι και έπεφτε δύο ώρες στο νερό, για να χαζέψει λίγο, και τώρα βλέπεις στις παραλίες να είναι πιο πολλά τα carbon πέδιλα από τις ομπρέλλες.

Βαρέθηκα αυτούς που κατέστρεψαν αυτό το αγνό και άγριο άθλημα που τόσο αγάπησα.

Βαρέθηκα αυτούς που δεν σέβονται τη θάλασσα.

Βαρέθηκα αυτούς που νομίζουν ότι η θάλασσα τους ανήκει και μπορούν να τη βιάζουν κάνοντας παράνομα μεροκάματα, επειδή είναι τεμπέληδες και άχρηστοι.

Βαρέθηκα κάθε τόσο να ακούω,  "ας είναι ο τελευταίος", για κάποιον που πνίγηκε....

Πάρτε το χαμπάρι, από τότε που χάθηκε ο σεβασμός στη θάλασσα, δεν θα είναι κανείς ο τελευταίος...