Rib and Sea

Σχολιάζει, χωρίς φόβο και πάθος, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Καθώς ο κουτσοφλέβαρος φόρεσε τα καλοκαιρινά του και κάποιοι, έχοντες και κατέχοντες, έσπρωξαν τα σκάφη τους στις γλύστρες, είπα κι' εγώ να αφήσω για λίγο τη μνημονιακή μιζέρια και τους εθνοπροδότες και να μυρίσω λίγο καθαρό θαλασσινό αέρα, μέσα έστω από τις ειδήσεις που βγάζουν τα μέσα της μαζικής μας εξαθλίωσης.

Είδα λοιπόν και άκουσα προχθές, στις ειδήσεις του ΑΝΤ1, τον Θωμά Παναγιωτόπουλο να ανακοινώνει την απόφασή του να ταξιδεύσει μέχρι τις Αζόρες με ένα δεκάμετρο φουσκωτό σκάφος "Top Line" και δύο τετράχρονoυς θηριώδεις Suzuki. Ομολογώ ότι, στο άκουσμα και μόνο της είδησης, κάτι φτερούγισε μέσα μου, καθώς τέτοιου είδους ταξίδια στο απέραντο γαλάζιο ανέκαθεν με γοήτευαν και με ενθουσίαζαν.

Ζήλεψα, λοιπόν, δεν το κρύβω, και σκέφτηκα ότι θα ήθελα πολύ να συμμετάσχω σ' αυτό το ταξίδι σαν ένα, απλό έστω, μέλος του πληρώματος, αναπολώντας μάλιστα με νοσταλγία εκείνο τον αξέχαστο γύρο των Αζορών που είχαμε κάνει το 1996 οδηγώντας ένα από τα πανομοιότυπα πεντάμετρα Bombard που είχαν λάβει μέρος σ' εκείνο τον διεθνή off shore αγώνα : http://www.ribandsea.com/main/index.php/memo/507-2011-02-10-11-05-17

Αυτά στην αρχή γιατί, στη συνέχεια, όταν άνοιξα τον χάρτη, ο ενθουσιασμός της πρώτης στιγμής έδωσε τη θέση του στον προβληματισμό και την αμφιβολία. Και εξηγούμαι, για να μην παρεξηγηθώ.

Μέχρι το Γιβραλτάρ τα πράγματα θα είναι "απλά". Για ένα αβύθιστο φουσκωτό μάλιστα σκάφος αυτού του μεγέθους, με δύο σύγχρονους τετράχρονους κινητήρες και την τελευταία λέξη της ηλεκτρονικής ναυσιπλοίας, πιστεύω πως το ταξίδι μέχρι τις Ηράκλειες στήλες θα είναι "παιγνίδι" για τον Θωμά Παναγιωτόπουλο και τον ή τους φίλους του. Ένα ταξίδι που το έκανα το 1986 με ένα φουσκωτό σκάφος μήκους 5,6 μέτρων, της άλλοτε κραταιάς "Olympic Hellas", και δύο δίχρονες 75άρες Suzuki, παρέα με τον αείμνηστο φίλο μου Σίμο Γεωργαλά και τον επίσης αείμνηστο Τάσο Δημτριάδη. Σημειωτέον ότι το gps δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή του, ενώ τα καύσιμα ήταν αποθηκευμένα σε έξι 60λιτρα πλαστικά δοχεία που είχαμε δεμένα στο κατάστρωμα : http://www.ribandsea.com/main/index.php/memo/257-2010-02-08-09-04-40

Από το Γιβραλτάρ μέχρι τη Λισσαβώνα, όπου το πλήρωμα του "Top Line" θα ξεκινήσει το κροσάρισμα ενός τμήματος του Ατλαντικού μέχρι τα νησιά του συμπλέγματος των Αζορών, το ταξίδι θα είναι και πάλι "παιγνίδι", με δεδομένο ότι το σκάφος θα ακολουθήσει την ακτογραμμή της νοτιοδυτικής Ισπανίας και της Πορτογαλίας μέχρι την πρωτεύουσα της τελευταίας. Εκεί όμως θα αρχίσουν τα δύσκολα, καθώς η απόσταση που χωρίζει τη Λισσαβώνα από το πλησιέστερο νησί του συμπλέγματος των Αζορών είναι, πάνω κάτω, 800 ν. μίλια χωρίς ενδιάμεση στεριά για ανεφοδιασμό! Πρέπει δε να λάβει κανείς υπ' όψη του ότι η θάλασσα, και δη αυτή του Ατλαντικού με τον "βουβό" κυματισμό, δεν είναι... εθνική οδός όπου μπορεί κανείς να διατηρήσει μια σταθερή μέση ωριαία ταχύτητα ώστε να μεγιστοποιήσει, κατά το δυνατόν, την αυτονομία του σε καύσιμα και να ελαχιστοποιήσει συγχρόνως τον συνολικό χρόνο του ταξιδιού.  

Το ερώτημα λοιπόν είναι : ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ο κυβερνήτης και το πλήρωμα έχουν τις προδιαγραφές να φέρουν εις πέρας ένα τέτοιο κροσάρισμα στα απρόβλεπτα νερά του Ατλαντικού, ακόμη και αν η γάστρα του "Top Line" με τα steps δεν είναι βενζινοβόρα, θα έχει το συγκεκριμένο σκάφος την δυνατότητα να μεταφέρει τα καύσιμα που απαιτούνται για να καλυφθεί (χωρίς ενδιάμεσο ανεφοδιασμό) η απόσταση αυτή;

Με τους πιο επιεικείς υπολογισμούς, οι συγκεκριμένοι κινητήρες, προκειμένου να σπρώξουν αξιοπρεπώς το βάρος του συγκεκριμένου σκάφους, των καυσίμων, των επιβαινόντων, των αποσκευών και του εξοπλισμού, καταναλώνουν περί τα 2+ λίτρα/ν.μίλι. Στο πέρασμα από την Λισσαβώνα μέχρι τις Αζόρες οι κινητήρες θα χρειαστεί να σπρώξουν, εκτός από το βάρος του σκάφους, των επιβαινόντων και του εξοπλισμού, και το επιπλέον βάρος δύο τόνων καυσίμου. Όπερ σημαίνει ότι αν κάτω από φυσιολογικές συνθήκες ταξιδίου, καιρικών συνθηκών και φορτίων οι κινητήρες καταναλώνουν 2+ λίτρα βενζίνης/ν.μίλι, με το επιπλέον βάρος 2.000 λίτρων καυσίμου πόσα λίτρα/ν.μίλι θα καταναλώσουν; Απλά μαθηματικά είναι και ο λογαριασμός δεν βγαίνει χωρίς ενδιάμεσο ανεφοδιασμό.

Θυμάμαι, αναλογιζόμενος τα στατιστικά του ταξιδιού μας με ένα ίδιο σκάφος ("Top Line" 33 και δύο Optimax 200άρες) στον Άϊ Στράτη, τον Σεπτέμβριο του 2012, ότι τα εκατόν είκοσι πέντε ν. μίλια, που χωρίζουν το Λαύριο απ' τον Άϊ Στράτη, με μέση ωραία ταχύτητα τους 30 κόμβους, στις 2.800 περίπου στροφές η κατανάλωση βενζίνης ήταν 250 περίπου λίτρα. Δύο δηλαδή λίτρα/ν.μίλι με μοναδικά φορτία πέντε άτομα και 400 λίτρα καύσιμα. Θα πει βεβαίως κάποιος ότι οι κινητήρες εκείνοι δεν ήταν τετράχρονοι. Σωστή παρατήρηση. Σωστή όμως είναι και η παρατήρηση ότι στο ταξίδι που σχεδιάζει να πραγματοποιήσει ο Θωμάς Παναγιωτόπουλος η ισχύς των τετράχρονων κινητήρων θα είναι αισθητά μεγαλύτερη αλλά και τα φορτία δυσανάλογα μεγάλα. Δεν θα το βασανίσω όμως άλλο. Ο έχων νουν, νοήτω...

Σε κάθε περίπτωση θα ευχηθώ στον Θωμά και τα άλλα μέλη του πληρώματος του "Top Line" να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους με επιτυχία. Αν όμως έχουν προβλέψει να ανεφοδιαστούν με καύσιμα σε κάποιο σημείο της διαδρομής τους μεταξύ Λισσαβώνας και Αζορών, καλό θα είναι να το πουν. Γιατί αν κάτι τέτοιο αποδειχθεί εκ των υστέρων, τα μεγάλα λόγια που τώρα εκστομίζονται περί μοναδικού εγχειρήματος, θα μείνουν λόγια χωρίς περιεχόμενο και αντίκρυσμα...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος