Rib and Sea

Σχολιάζει (οργισμένος) και φωτογραφίζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το καθεστώς που ισχύει στην Πάρνηθα, σχετικώς με την παραμονή και διανυκτέρευση των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων σε ελεύθερους χώρους, δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που ισχύει σε ολόκληρη την υπόλοιπη Ελλάδα. Με μπούσουλα ένα νόμο του 1976, όπως τροποποιήθηκε το 1978 και το 1999 (*), τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα θεωρούνται από τα εκτελεστικά όργανα, με το έτσι θέλω, σαν σκηνές ή ρυμουλκούμενα τροχόσπιτα και, συνεπώς, απαγορεύεται η στάθμευση και παραμονή τους σε χώρους όπου απαγορεύεται, γενικώς, το ελεύθερο camping.

Η Κοινοτική Οδηγία η οποία επιτρέπει, κάτω από ορισμένες βεβαίως προϋποθέσεις και δεσμεύσεις, την στάθμευση και διανυκτέρευση των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων σε χώρους όπου μπορούν να σταθμεύουν και να διανυκτερεύουν και τα συμβατικά ι.χ. αυτοκίνητα, γράφεται στα παλαιότερα των υποδημάτων των Αστυνομικών Αρχών, αλλά και του Δασαρχείου Πάρνηθας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεδομένου ότι τα όργανά τους έχουν μειωμένη αντιληπτική ικανότητα (αν όχι πλήρη άγνοια) για την ορθή ερμηνεία των νόμων. Αλλά επιτρέψτε μου να σας εξιστορήσω πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Πριν από δύο εβδομάδες αποφασίσαμε, με άλλο ένα ζευγάρι φίλων, να ανηφορίσουμε προς την Πάρνηθα, να παρκάρουμε στον ελεύθερο χώρο έξω απ' το καταφύγιο Μπάφι και να διανυκτερεύσουμε στο αυτοκινούμενο τροχόσπιτό μας. Θα ξεπεράσω, για τις ανάγκες του άρθρου, την οδύνη όλων μας στη θέα του καμμένου βουνού. Αυτός ήταν άλλωστε, κυρίως, ο λόγος που δεν είχα ανέβει τα τελευταία χρόνια στην Πάρνηθα. Μου ήταν πολύ δύσκολο να αντικρύσω ένα καραφλό βουνό που πήρε τη θέση ενός πυκνού δάσους από πεύκα και έλατα.

Φθάσαμε μέχρι τον χώρο αναψυχής του Μόλα και πάρκαρα το camper κοντά στο εκκλησάκι του Αγ. Πέτρου. Φορέσαμε μπουφάν και σκούφους, γιατί ο καιρός εκεί δεν είχε καμμία σχέση με τον καιρό της Αθήνας, περπατήσαμε, μαζέψαμε βατόμουρα για μαρμελάδα, στήσαμε αυτί στα γουρούνια που μούγκριζαν στις πλαγιές του βουνού, χαζέψαμε τα ελάφια, που ατάραχα βολτάριζαν σε μερικά μέτρα απόσταση, αδιαφορώντας σχεδόν για την παρουσία μας, και γεμίσαμε τα μπουκάλια με το νερό της πηγής της Σκίπιζας.

Και ενώ σουρούπωνε και προετοιμαζόματαν για την διανυκτέρευση, το πλήρωμα ενός αυτοκινήτου του δασαρχείου μάς ζήτησε να βγούμε έξω απ' τη μπάρα. "Δεν επιτρέπεται η παραμονή εδώ μετά τη δύση του ηλίου", μας είπαν. Αν και η "διαταγή" μάς έπεσε λίγο βαρειά, υπακούσαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Τα πράγματα εδώ έγιναν σαφώς πιο αυστηρά μετά την άνευ όρων παράδοση του δρυμού στη φωτιά. Η απόλυτη ελευθερία ίσχυε μέχρι να κάψουν το βουνό. Τώρα που κάηκε οι αρμόδιοι-αναρμόδιοι έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως, φυλάγοντας τα οπίσθιά τους και κρατώντας απλώς τα προσχήματα...

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, περάσαμε τη διαχωριστική μπάρα και αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στον ανοικτό χώρο πάρκινγκ που βρίσκεται λίγες δεκάδες μέτρα απόσταση απ' το καταφύγιο Μπάφι. Δίπλα μας ήταν σταθμευμένα τρία ακόμη ι.χ. αυτοκίνητα. Άναψα τη webasto, γιατί το κρύο δεν αστειευόταν, παίξαμε το ταβλάκι μας, χαζέψαμε απ' το παράθυρο τα ελάφια που μας γυρόφερναν, φάγαμε και, κάποια στιγμή, μας πήρε ο Μορφέας στην αγκαλιά του...

Την άλλη μέρα ξύπνησα απ' τα άγρια χαράματα. Αποφάσισα να περπατήσω, χαμένος μέσα στην πρωϊνή ομίχλη, ακολουθώντας τον δρόμο προς το Φλαμπούρι και τον Μόλα. Μετά από μία περίπου ώρα επέστρεψα στο camper. Τα ελάφια έδιναν ρεσιτάλ στους επισκέπτες, που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν στον χώρο του καταφυγίου, παίρνοντας σχεδόν απ' τα χέρια τους τα μήλα που τους έδιναν. Τα αυτοκίνητα πλημμύρισαν τον χώρο του πάρκινγκ, ενώ στο καταφύγιο, όπου πήγα κάποια στιγμή, υπήρχε το αδιαχώρητο!

Και ενώ η καπετάνισσα ετοίμαζε τις μακαρούνες με τη σιτάκα, κάποιος κτύπησε την πόρτα του camper. Ήταν ένα νεαρός άνδρας γύρω στα 35, ο οποίος με ρώτησε αν έχουμε σκοπό να μείνουμε εκεί το βράδυ. "Χθες μείναμε εδώ. Μόλις φάμε, θα φύγουμε", του απάντησα. "Με έστειλαν να σας πω ότι απαγορεύεται η διανυκτέρευση εδώ", συνέχισε ο νεαρός άνδρας, ο οποίος στη συνέχεια έμαθα ότι ήταν ο διαχειριστής του καταφυγίου. "Ποιος σας έστειλε"; τον ρώτησα. "Το δασαρχείο", απάντησε εκείνος. "Και γιατί παρακαλώ απαγορεύεται για μας και δεν απαγορεύεται για τα άλλα αυτοκίνητα"; ρώτησα εγώ, ενώ είχα ήδη αρχίσει να "τα παίρνω". "Τι να σας πω; Σας είδαν που μείνατε χθες το βράδυ εδώ και γι' αυτό με έστειλαν να σας προειδοποιήσω ότι, αν μείνετε και απόψε, θα σας διώξουν", ανταπάντησε ο νεαρός.

Ζήτησα το τηλέφωνο του δασαρχείου και σε λίγα λεπτά μιλούσα με τον υπεύθυνο, ζητώντας του τον λόγο γι' αυτή την επιλεκτική απαγόρευση. "Η Πάρνηθα είναι εθνικός δρυμός κύριε", μου εξήγησε εκείνος, "και σύμφωνα με τον νόμο απαγορεύεται η ελεύθερη κατασκήνωση σε σκηνές και τροχόσπιτα". "Αυτό το γνωρίζω κύριε", του απάντησα με έντονο ύφος, "όμως εμείς δεν κατασκηνώσαμε ούτε σε σκηνή ούτε σε τροχόσπιτο. Αυτό εδώ είναι ένα ι.χ. αυτοκίνητο το οποίο έχει απλώς, από κατασκευής, τη δυνατότητα να κοιμίζει τέσσερα άτομα. Πληρώνω κανονικά τέλη κυκλοφορίας και η άδεια κυκλοφορίας του προβλέπει τη μεταφορά τεσσάρων ατόμων. Γνωρίζετε εσείς κάποιο τροχόσπιτο στο οποίο να επιτρέπεται, κατά την κίνησή του, να μεταφέρει έστω και ένα άτομο; Εάν στα ι.χ., που ήταν παρκαρισμένα όλο το βράδυ δίπλα μας, κοιμόντουσαν άνθρωποι θα τους διώχνατε; Μήπως το πρόβλημα είναι ότι εμείς δεν προτιμήσαμε το καταφύγιο";

Μαλάκωσε ο συνομιλητής μου, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, αφ' ενός μεν όταν διαπίστωσε ότι δεν μιλάει με κάποιον άσχετο, αφ' ετέρου όταν του ανέφερα την δημοσιογραφική μου ιδιότητα. Εγώ ο ίδιος χέστηκα βεβαίως για τη φάρα μας, έτσι όπως κατάντησε, φαίνεται όμως πως το άκουσμα και μόνο της δημοσιογραφικής ιδιότητας κάνει κάποιους τσάμπα μάγκες να "μαλακώνουν" και να αναθεωρούν την επιθετική τους στάση απέναντι στους πολίτες. "Θα φύγουμε μόνο και μόνο επειδή αύριο είναι Δευτέρα και έχουμε δουλειά, και όχι γιατί λάβαμε σοβαρά την προειδοποίησή σας", είπα στον υπεύθυνο του δασαρχείου. "Θα ξανάρθουμε όμως κάποιο άλλο Σαββατοκύριακο και είμαι περίεργος να δω ποιος και με ποιο τρόπο θα μπορέσει να μας διώξει".

Ο νεαρός διαχειριστής του καταφυγίου, που μέχρι εκείνη τη στιγμή άκουγε αποσβολωμένος την τηλεφωνική μου συνομιλία με τον υπεύθυνο του δασαρχείου, μου είπε. "Δεν θέλω να νομίζετε ότι έχω κάποιο συμφέρον να σας διώξω ή να σας υποχρεώσω, εμμέσως, να διανυκτερεύσετε στο καταφύγιο, όμως πριν από μερικές ημέρες συνέβη ακριβώς το ίδιο με έναν άλλο κάτοχο ενός τέτοιου αυτοκινήτου. Του είπαν να φύγει και, επειδή εκείνος αρνήθηκε, ήρθε η αστυνομία και τον απομάκρυνε δια της βίας"! "Δεν θα το παίξω τσαμπουκάς, αλλά πολύ θέλω να δω πώς θα απομακρύνουν και μένα", είπα στον νεαρό, ο οποίος στη συνέχεια θέλησε να με ξαναγήσει στο καταφύγιο για να μου δείξει τη δουλειά που έχει κάνει, από τότε που πήρε την δημοπρασία από τον "Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο" και ανέλαβε την διαχείρισή του...

Πρέπει λοιπόν κάποτε να τελειώνουμε μ' αυτή τη γελοία ιστορία. Πρέπει κάποτε να καταλάβουν οι αρμόδιοι-αναρμόδιοι, ότι τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα δεν είναι ούτε σκηνές ούτε ρυμουλκούμενα τροχόσπιτα. Αντίθετα μ' αυτά, οι ιδιοκτήτες των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων καταβάλλουν τέλη κυκλοφορίας, ανάλογα με τον κυβισμό τους, έχουν την άδεια να μεταφέρουν επιβάτες, στην άδεια κυκλοφορίας τους χαρακτηρίζονται σαν ιδιωτικής χρήσεως αυτοκινούμενοι οικίσκοι, ενώ γι' αυτά προβλέπεται το ανάλογο τεκμήριο και ο επάισχυντος φόρος "πολυτελούς" διαβίωσης! Δεν είναι δυνατόν μονά να κερδίζουν, ζυγά να χάνουμε...

(*) Η παράγραφος 2 του άρθρου 10 του Ν. 392/1976 (ΦΕΚ 199 Α'), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο μόνο του Ν. 779/1978 (ΦΕΚ 89 Α'), αντικαθίσταται ως εξής:

Απαγορεύεται η εγκατάσταση σκηνών ή στάθμευση τροχόσπιτων σε αρχαιολογικούς χώρους, αιγιαλούς, παραλίες, παρυφές δημόσιων δασών, και εν γένει κοινόχρηστους χώρους, καθώς και η φιλοξενία πέραν του ενός τροχόσπιτου από καταστηματάρχες ή ιδιώτες. Οι παραβάτες τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι τρεις (3) μήνες ή με χρηματική ποινή ή και με τις δύο ποινές, εφ' όσον δεν προβλέπεται βαρύτερη ποινή από άλλη διάταξη, διατασσόμενης συγχρόνως υπό του δικαστηρίου της βίαιης αποβολής τους.

Διαδικασία τηρείται η οριζόμενη από τα άρθρα 417 επ. του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας για την ανάκριση και εκδίκαση των επ’ αυτοφώρω πλημμελημάτων. Εκτός της ως άνω ποινής, οι παραβάτες καταβάλλουν διοικητικό πρόστιμο ύψους πενήντα χιλιάδων (50.000) δραχμών κατ' άτομο, το οποίο, κατ' εξαίρεση, επιβάλλεται και εισπράττεται από τον οργανισμό τοπικής αυτοδιοίκησης, στα διοικητικά όρια του οποίου πραγματοποιείται η παράβαση των διατάξεων της παραγράφου αυτής.

[Το ανωτέρω εδάφιο προστέθηκε με την παρ.1 άρθρ.21 Ν.2741/1999 (ΦΕΚ Α΄ 199)].