Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η τύχη της Κάσου είναι άρρηκτα δεμένη με τις τύχες των υπολοίπων μικρών και ξεχασμένων νησιών του Αιγαίου. Με πληθυσμούς συρρικνωμένους, φευγάτους μετανάστες, πότε σε χώρες του εξωτερικού ή στην Αθήνα και πότε αιχμάλωτοι της λαμαρίνας στα πλοία του εμπορικού ναυτικού και της ακτοπλοίας.

Νησιά χωρίς έργα υποδομής, χωρίς αποχέτευση, χωρίς ασφαλή λιμάνια, χωρίς ιατρική περίθαλψη, με ελλείψεις στα σχολεία, τόσο σε διδακτικό προσωπικό όσο και σε κτιριακές εγκαταστάσεις.

Με κατοίκους πολωμένους, τις περισσότερες φορές, δεμένους χειροπόδαρα πότε στις κομματικές προσταγές και πότε στο ατομικό συμφέρον και το συμφέρον της οικογενείας τους, απρόθυμους να δουν χωρίς παρωπίδες και να επιλέξουν τους καταλληλότερους για να διοικήσουν το νησί τους.

Η Κάσος είναι παρ' όλα αυτά πανέμορφη, με ένα θετικό μαγνητισμό που συνεπαίρνει τον επισκέπτη της, με άγρια, φωτεινά τοπία, υπέροχη θάλασσα, εκπληκτική κουζίνα, μοναδικά ήθη και έθιμα. Έτσι ήταν όταν την γνώρισα το 1981, κάπως έτσι ήταν όταν την άφησα το 2015.

Στο βίντεο απεικονίζεται η Κάσος και οι κάτοικοί της όπως ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90. Τότε που οι εργασίες για την κατασκευή του νέου λιμανιού είχαν μόλις αρχίσει. Τότε που τα αιγοπρόβατα έβοσκαν στη χωματερή της Μαρίτσας. Όπως τους απαθανάτισε ο φακός της φωτογραφικής μου μηχανής επάνω σε φίλμ για έγχρωμες διαφάνειες. Έπρεπε αυτές οι διαφάνειες να μετατραπούν σε ψηφιακή μορφή προκειμένου να αναρτηθούν στο YouTube. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να υπάρξει κάποια μείωση στην ποιότητα της εικόνας και γι' αυτό ζητώ την επιείκειά σας.