Rib and Sea

Σωτήριο έτος 1991 και η διακαής επιθυμία μου να πετάξω, με μια από εκείνες τις ιπτάμενες "σακαράκες" της γνωστής κινηματογραφικής ταινίας των παιδικών μας χρόνων, απέκτησε σάρκα και οστά. Δάσκαλός μου στον χειρισμό των μοτοαιωρόπτερων υπήρξε ο Σάκης Φιτσώρος. Δεν μπορώ, ακόμη και σήμερα, 21 χρόνια μετά, να περιγράψω την συγκίνηση που ένοιωσα στην πρώτη εκείνη πτήση solo πάνω απ' το Ναύπλιο. Αν και ήμουν 40 σχεδόν χρόνων μαντράχαλος, οι αντιδράσεις μου ήταν ανάλογες ενός μικρού παιδιού που το βάζεις στο καλάθι ενός αερόστατου και το πετάς πάνω απ' τις πόλεις και την θάλασσα!

Τον Μάρτιο του 1992, αποφασισμένος να ασχοληθώ σοβαρά με το άθλημα, πήγα στη Γαλλία και αγόρασα ένα μοτοαιωρόπτερο "Kosmos". Έτσι άρχισα να πετάω στις "πίστες" των Σπάτων, κυρίως, και της Αναβύσσου, και να "βάζω" τις απαραίτητες ώρες προκειμένου να μεταπηδήσω από τη λίστα των αρχάριων στη  λίστα των πιο έμπειρων χειριστών.

Τον Αύγουστο του 1992 αποφάσισα να πάρω τον "Kosmo" στη "δύσκολη" (από πλευράς καιρικών συνθηκών) Κάσο. Ήμουν περίεργος να δω από ψηλά το νησί στο οποίο συνηθίζαμε να περνάμε τα καλοκαίρια. Βοηθός μου, στο στήσιμο του φτερού, και συγκυβερνήτης μου σ' εκείνες τις αξέχαστες πτήσεις πάνω απ' το αγαπημένο νησί, ήταν ο ενδεκάχρονος τότε γιος μου Γιάννης. Ήταν τεράστια εμπειρία για ένα παιδί της ηλικίας του να συμμετέχει σ' εκείνη την δραστηριότητα. Και ο νεαρός Γιάννης το διασκέδαζε δεόντως. Είχε άλλωστε προηγηθεί το αξέχαστο εκείνο ταξίδι του μαζί μου στη Σκωτία, με το φουσκωτό (1991), οπότε οι πτήσεις με το μοτοαιωρόπτερο συμπλήρωναν απλώς τις εμπειρίες του. Η χολή του νεαρού είχε ήδη σπάσει και λίγα πράγματα μπορούσαν πια να τον τρομάξουν...

"Τσακωνόντουσαν" όμως, θυμάμαι, και άλλοι φίλοι τότε στην Κάσο ποιος θα πρωτοπετάξει μαζί μου! Ο Γιώργος Ζαχάρης, ο πιλότος της Ολυμπιακής Τάκης Φραγκιάς, που εκτελούσε και χρέη cameraman, η γυναίκα του Εύη, η Κατερίνα Χατζηπέτρου και άλλοι. Η τελευταία μάλιστα, θυμάμαι, πήγαινε στο αεροδρόμιο πολύ πριν πάμε εμείς ώστε να είναι η πρώτη στη σειρά που θα πετάξει!

Είναι εντελώς διαφορετική η γη όταν την κοιτάς από ψηλά και αυτό είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω πολλές φορές από τότε. Μια μέρα, καθώς πετούσαμε πάνω απ' την Αγία Μαρίνα, λέω στον γιο μου : "Τι λες, πάμε να προσγειωθούμε στο γήπεδο"; "Μα παίζουν μπάλλα καλέ μπαμπά τα παιδιά", απάντησε ο νεαρός. "Ε και; Μόλις μας δουν θα σταματήσουν", απάντησα αποφασιστικά. Όταν προσγειωθήκαμε στη σέντρα έγινε, θυμάμαι, χαμός! Το ματς διεκόπη, προσωρινά, λόγω εμφάνισης αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενου αντικειμένου, και ξανάρχισε εν μέσω χειροκροτημάτων όταν απογειωθήκαμε λίγα λεπτά αργότερα...

Το βίντεο που ακολουθεί δεν διεκδικεί σίγουρα τον χρυσό φοίνικα του φεστιβάλ των Καννών! Κάθε άλλο. Η εικόνα είναι "αντάξια" του ευαίσθητου "αμορτισέρ" των χεριών του οπερατέρ που, στην προκειμένη περίπτωση, όπως προανέφερα, ήταν ο Τάκης Φραγκιάς. Δεν είχαμε βλέπετε τότε την δυνατότητα ούτε μας άφηνε η συγκίνηση και η αδρεναλίνη να σκεφτούμε τρόπους στερέωσης της βιντεοκάμερας στο φτερό ή στον σκελετό της ιπτάμενης σακαράκας. Η κάμερα λοιπόν ακολουθούσε, κατ' ανάγκην, το συναίσθημα και την αδρεναλίνη του χειριστού της, που ήθελε να απαθανατίσει τα πάντα ζουμάροντας συνεχώς και κουνώντας την πότε δεξιά και πότε αριστερά, χωρίς να μπει στην διαδικασία να σκεφτεί ότι το μηχάνημα αυτό υπακούει στους δικούς του κανόνες.  Ακόμη και έτσι, όμως, θα μπορέσετε να πάρετε μια ιδέα της Κάσου από ψηλά. Τότε που το λιμάνι βρισκόταν στα πρώτα στάδια κατασκευής του και το "νησάκι" δεν είχε ακόμη καλυφθεί και δεν είχε μετατραπεί στον τεράστιο προβλήτα που βλέπουμε σήμερα.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος