Rib and Sea

Του Μπάμπη Κωνσταντάτου.

Στη Μάνη έχω πάει αρκετές φορές, ωστόσο οι εικόνες που υπήρχαν στο μυαλό μου από αυτό το κομμάτι της Ελλάδας ήταν σαν ένα παζλ που του έλειπαν κομμάτια, τα μεγαλύτερα ίσως (όπως αποδείχτηκε). Επέλεξα δε αυτή την εποχή (αρχές Φθινοπώρου), ώστε να εκμεταλλευτώ τον καλό καιρό αφ' ενός, αφ' ετέρου να έχει σπάσει ο τουρισμός.

Για να φτάσεις στην Καλαμάτα ο πιο γρήγορος τρόπος είναι να ακολουθήσεις τη νέα εθνική οδό, που ξεκινάει από την Κόρινθο και η οποία σε πάει γρήγορα μέχρι λίγο έξω από την Καλαμάτα. Αυτός ο τρόπος, όμως, κοστίζει αρκετά ακριβά, και για εμάς με τα campers πολύ ακριβά, αφού, όπως υπολόγισα, με κατανάλωση πετρελαίου 10 λίτρα/100 χλμ. τα διόδια φτάνουν το κόστος του καυσίμου! Έτσι, αντί να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, από την εθνική Κορίνθου-Πατρών βγήκα στην έξοδο προς Αρχαία Κόρινθο και αφού πέρασα το Χιλιομόδι, στον Άγιο Βασίλειο έστριψα δεξιά προς Αρχαίες Κλεωνές και σε 2 χλμ. βγήκα στη νέα εθνική οδό Κορίνθου-Καλαμάτας γλυτώνοντας έτσι τα πρώτα διόδια. Τα δεύτερα, λίγο πριν την Τρίπολη, δεν μπορείς να τα γλυτώσεις, εκτός αν θες να σκαρφαλώσεις τον Αχλαδόκαμπο.

Τα επόμενα διόδια βρίσκονται κοντά στην έξοδο προς Αθήναιο, έτσι λίγο πριν από αυτή βγήκα στην τελευταία έξοδο της Τρίπολης και από εκεί συνέχισα στον παλιό δρόμο Τρίπολης-Μεγαλόπολης. Λίγο πριν να μπω στη Μεγαλόπολη έστριψα αριστερά στον παλιό δρόμο Μεγαλόπολης-Καλαμάτας όπου μετά από 12 χλμ. είχα δύο επιλογές: Να συνεχίσω στον ίδιο δρόμο μέχρι την Καλαμάτα, ή να μπω στην νέα εθνική πληρώνοντας 1,8 ευρώ στην είσοδο και άλλα 3,8 ευρώ το τελευταίο διόδιο. Προτίμησα το πρώτο, θεωρώντας ότι έχοντας γλυτώσει τα δύο ενδιάμεσα διόδια (γύρω στα 14 ευρώ συνολικά) με συνέφερε να δώσω 5 για τα υπόλοιπα 45 χλμ. μέχρι την Καλαμάτα. Ωστόσο, και ο παλιός δρόμος δεν είναι ούτε μακρύτερος, ούτε δύσκολος, οπότε την άλλη φορά θα τον προτιμήσω.
 
Η Λακωνική Μάνη αρχίζει αμέσως μετά την Καλαμάτα, ωστόσο το τοπίο μέχρι την Καρδαμύλη και λίγο παρά κάτω είναι αρκετά ήπιο και πράσινο. Έτσι, πιστεύω ότι το πραγματικό μανιάτικο τοπίο ξεκινάει από εκεί και κάτω.
Ανεβοκατεβαίνοντας στις πλαγιές του Ταΰγετου από την Αρεόπολη και νοτιότερα το περιβάλλον γίνεται πιο ξερό, βραχώδες και απότομο. Ο δε δρόμος είναι τόσο στενός, που σε κάποια σημεία αναρωτιόμουν τι θα συμβεί αν συναντηθούν δύο αυτοκίνητα. Κάναμε μια στάση για μπάνιο στο Μέζαπο και συνεχίσαμε μέχρι το Πόρτο Κάγιο (λιμάνι του Ορτυκιού), όπου... στρατοπεδεύσαμε.

Εδώ μείναμε πέντε μέρες κολυμπώντας, ψαρεύοντας και εξερευνώντας την περιοχή με το μηχανάκι. Πήγαμε και στο Ταίναρο, που για να φτάσεις στον φάρο που σηματοδοτεί το νοτιότερο άκρο της Ηπειρωτικής Ευρώπης πρέπει να περπατήσεις ένα κακοτράχαλο μονοπάτι δύο χλμ. (μισή ώρα τουλάχιστον πήγαινε και άλλο τόσο έλα), αλλά πραγματικά αξίζει το κόπο. Το θέαμα και η αίσθηση είναι μοναδικά.

Πήγαμε και στους γύρω οικισμούς, και πραγματικά αυτό που νιώσαμε  ήταν δέος, αναλογιζόμενοι ότι όχι πολλά χρόνια πριν, όταν δεν υπήρχαν οι δρόμοι, οι άνθρωποι μετακινούντο με τα γαϊδούρια και πεζή, καλλιεργώντας πετρώδη εδάφη για να τρέφονται. Ο Αντώνης, ένας ντόπιος γύρω στα 55, μας είπε πως πήγαινε στο σχολείο από το Πόρτο Κάγιο που έμενε μέχρι τον Άγιο Αχίλλειο, που βρίσκεται στην απέναντι πλαγιά, με τα πόδια, σκαρφαλώνοντας.

Το τοπίο από τότε δεν έχει χάσει καθόλου από την αγριάδα του, αν εξαιρέσεις τον στενό ασφαλτόδρομο, που έκανε ευκολότερη τη ζωή εκεί (και οδήγησε εκτός Μάνης τους Μανιάτες). Η Μάνη είναι από τις παλαιότερες αποικισμένες πολιτείες της Μεσογείου, αφού αποικισμοί χρονολογούνται από την προϊστορική εποχή. Είναι δε απορίας άξιο το πώς και γιατί επέλεξαν οι άνθρωποι τότε αυτόν τον τόπο, που μόνον όταν τον περπατήσεις αντιλαμβάνεσαι το πόσο δύσκολο ήταν να ζει κανείς εκεί αυτόνομα.

Στην επιστροφή συνεχίσαμε ανηφορίζοντας την ανατολική ακτή που καταλήγει στο Γύθειο και από εκεί περάσαμε κάθετα στην Αρεόπολη και επιστρέψαμε Καλαμάτα. Οι εικόνες που πήραμε μαζί μας συμπλήρωσαν το παζλ, αλλά πάλι είναι τόσο λίγες, έτσι σύντομα θα βρεθούμε πάλι σ’ αυτά τα μέρη, που σου μεταδίδουν την άγρια ηρεμία τους. Το μικρό video είναι μόνον ένα μικρό δείγμα αυτής της αίσθησης.