Rib and Sea

Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τις ημέρες του Πάσχα, πέρυσι, βρεθήκαμε με το αυτοκινούμενο στην Κω, ελέω "Blue Star" φυσικά, γιατί πού να βρεθούν τα χρήματα να πληρώσει κανείς τα εισιτήρια για ένα camper και δύο άτομα με καμπίνα προκειμένου να πάει στα Δωδεκάνησα;

Φθάσαμε το Σάββατο του Λαζάρου στην Κάλυμνο, αλλά ο επερχόμενος πόλεμος των βαρελότων μας έδιωξε κακοίν κακώς τη Μεγάλη Πέμπτη από το νησί των σφουγγαράδων και των αναρριχητών, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Γιάννη Παττανά να μας πείσει να μείνουμε http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1101-kalymnos-nisi-ton-sfouggaradon-i-ton-anarrixiton Αρκούσαν κάποιες προειδοποιητικές βολές κοντά στο αυτοκινούμενο για να αντιληφθούμε ότι δεν μας σήκωνε ο τόπος! Καταλήξαμε λοιπόν Μεγάλη Παρασκευή στο Μαστιχάρι της Κω και παρακολουθήσαμε από απόσταση, σαν άλλοι Νέρωνες, την Κάλυμνο να καίγεται! Κακός χαμός μετά την περιφορά του Επιταφίου στο νησί του δυναμίτη! Φαντάζεται δηλαδή κανείς τι γίνεται στην Ανάσταση, σκέφτηκα!

Είχαμε επισκεφτεί και άλλες φορές την Κω στο παρελθόν. Αν και όμορφο νησί, τολμώ να πω ότι δεν μας "τρελαίνει". Τα τουριστικά νησιά ποτέ δεν μας συγκίνησαν ιδιαιτέρως, άλλωστε. Υπάρχουν βέβαια, ακόμη και στην Κω, οι δικές μας αγαπημένες γωνιές, όπως το καφενεδάκι του Γιώργου Τσαμπουνιάρη στο παλιό Πυλί, στη σκιά του ομώνυμου κάστρου, που δεν παραλείπουμε κάθε φορά να επισκεφτούμε. Θα σας μιλήσω όμως γι' αυτό το καφενεδάκι και τον ιδιοκτήτη του σε άλλη ανάρτηση.

Αφού κάναμε μια σύντομη βόλτα στο νησί και "αναστηθήκαμε" στους Αρκιούς, μαζί με τον καλό μας φίλο Σταμάτη Βουκουβαλίδη και την παρέα του http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1058-me-fouskoto-apo-tin-ko-gia-tin-anastasi-stous-arkoys καταλήξαμε να περιμένουμε τη σειρά μας προκειμένου να επιβιβαστούμε στο καραβάκι που θα μας πέρναγε στην απέναντι ακτή της Τουρκίας και την αρχαία Αλικαρνασσό, σημερινό Bodrum. Μας το πρότεινε ο Σταμάτης, προσφέροντάς μας και τα εισιτήρια, και δεν είχαμε λόγο να αρνηθούμε. Το μόνο κακό ότι ήταν ημέρα παζαριού στο Bodrum και, συνεπώς, έντονο το ενδιαφέρον και μεγάλη η κίνηση των τουριστών.

Ατελείωτες ανθρώπινες ουρές λοιπόν για τον έλεγχο των διαβατηρίων και αναγκαστική καθυστέρηση του απόπλου κατά μία ώρα! Ευτυχώς η ώρα αυτή πέρασε "ευχάριστα", καθώς από το κατάστρωμα του πλοιαρίου "θαύμαζα" την "ικανότητα" ενός δημοτικού υπαλλήλου να ρίξει μια χούφτα αποτσίγαρα στη θάλασσα χρησιμοποιώντας όλο το νερό της λίμνης του Μαραθώνα! Αν τώρα προσθέσει κανείς και την καθυστέρηση στη μαρίνα του Bodrum, μέχρι να εμφανιστούν οι τούρκοι τελωνειακοί, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η βόλτα κακώς αποκαλείται "ημερήσια". Ελάχιστες ώρες μένουν άλλωστε μέχρι να αποπλεύσει και πάλι το καραβάκι για την Κω. Τι να προλάβεις λοιπόν να δεις μέσα σε λίγες ώρες και μάλιστα όταν δεν έχεις ντόπιο ξεναγό; Ευτυχώς που είναι και τα τούρκικα σήριαλ και έχουμε μάθει μερικές λέξεις!

Εμείς, πάντως, δεν αγχωθήκαμε. Αφήσαμε για άλλη φορά την επίσκεψη στο κάστρο των ιπποτών, όπου γίνονται δεκτές μόνο τουρκικές λίρες, και περιπλανηθήκαμε στην πόλη. Περπατήσαμε ανέμελοι στην προκυμαία, χαζεύοντας τον ατελείωτο αριθμό των τουριστικών λαμπερών ιστιοπλοϊκών και καϊκιών made in Turkey, και μελαγχολήσαμε στη σκέψη ότι οι δικές μας μαρίνες ωχριούν μπροστά στις δικές τους!

Ένα πολύβουο μελίσσι ο κόσμος στους δρόμους, don durma (παγωτό) σε καροτσάκια και εκπληκτικά κεμπάπια σε ανατολίτικα εστιατόρια, τουρκομπαρόκ μπαράκια αλλά και πολυτελή εστιατόρια δυτικού τύπου, μίνι λεωφορεία με τις φωτογραφίες του Κεμάλ στα τζάμια τους, τεράστιες σημαίες με την ημισέληνο, ρακένδυτοι να κοιμούνται στα πεζοδρόμια και το κασελάκι του λούστρου να θυμίζει την εποχή του δικού μας Βασιλάκη Καίλα.

Λίγο πριν τα στομάχια μας αρχίσουν να παραπονιούνται, είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στο περιβόητο παζάρι του Bodrum. Πολύς θόρυβος για το τίποτε όμως. Το δικό μας Μοναστηράκι είναι σαφώς ανώτερο! Πάγκοι αραδιασμένοι, δίκην ελληνικού λαϊκού επαρχιακού πανηγυριού - μεγάλη η χάρη σου Άγιε Κωνσταντίνε μου - και η αποθέωση της "μαϊμούς" σε ρούχα, τσάντες, ρολόγια και ό,τι άλλο χωράει ο ανθρώπινος νους. Ανάμεσα στα άλλα οι πάγκοι με τα πολύχρωμα σακκιά των μπαχαρικών, τα φυτικά "βιάγκρα", τα κομπολόγια, τα φανάρια, οι ναργιλέδες και οι καυτερές πιπεριές. Ένας αχταρμάς που έχει πάντως το ενδιαφέρον του, καθώς οι εικόνες ανατρέχουν σε ένα παρελθόν που θυμίζει έντονα ανατολή.

Κάπου εκεί, γύρω στις 2 το μεσημέρι, πεινάσαμε. Η συνταγή γνωστή, γευστική και σχετικώς οικονομική. Κεμπάπ, τσομπάν σαλάτ, φουρνιστή πίτα και μια Efes Pilsen παγωμένη. Επιλέξαμε ένα από τα πολλά εστιατόρια που προσφέρουν στα τουρκικά παράλια αυτού του είδους το παραδοσιακό φαγητό για τους τουρίστες και πολύ το ευχαριστηθήκαμε. Έβαλα πάντως τον λογαριασμό στην πιστωτική γιατί δεν είχα καμμία διάθεση να τσακωθώ με κάποιο σερβιτόρο που θα μου έδινε λιγότερα ρέστα κάνοντας "λάθος" υπολογισμό στην ισοτιμία τούρκικης λίρας-ευρώ...

Μέχρι να έρθει η ώρα για την επιβίβασή μας στο καραβάκι για το ταξίδι της επιστροφής η καπετάνισσα απόλαυσε έναν παραδοσιακό τούρκικο καφέ, σε καφενείο της παραλίας, ενώ εγώ της παρέδιδα το καθιερωμένο μάθημα στο τάβλι...