Rib and Sea

Πήγε στον παράδεισο, φωτογράφισε, βιντεοσκόπησε, αλλά (δυστυχώς) επέστρεψε και πάλι στην κόλαση, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο Σπύρος είναι ένας καλός φίλος, όχι γιατί κάνουμε παρέα συχνά, αλλά γιατί έχουμε την ίδια λάσκα "βίδα" και εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Εκείνο το Σαββατοκύριακο η ρουτίνα κόντευε να με αποτελειώσει. Ήμουν βουτηγμένος όλη την εβδομάδα μέσα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, με εμβόλιμη μια ψυχοπλακωτική συνέντευξη που πήρα από τον Βαγγέλη Γούτο, που εκτίναξε στα ύψη την αγανάκτησή μου για την σπείρα των απατεώνων που μας κυβερνά.

Δέχθηκα λοιπόν σαν βάλσαμο την πρόταση του Σπύρου για μια κοντινή εξόρμηση λίγα χιλιόμετρα έξω απ' την Αθήνα. Δεν περίσσευαν άλλωστε χρήματα για μακρινές διαδρομές και επιπλέον πετρέλαιο, μιας και αυτό που υπήρχε στο ρεζερβουάρ του camper, από το πρόσφατο ταξίδι μας στη Λέσβο και τη Χίο, ήταν αρκετό για να φθάσουμε στο ύψος του φρουρίου της Φυλής, τις γύρω περιοχές και να επιστρέψουμε. Ας όψεται το ασφαλιστικό ταμείο που δεν μου έχει ακόμη βγάλει τη σύνταξη, κι' ας έκλεισαν ήδη δύο χρόνια από τότε που κατέθεσα τα χαρτιά.

Η καπετάνισσα ετοίμασε τα απαραίτητα για το μεσημεριανό φαγητό, πήραμε το ζευγάρι των φίλων μας από τη λεωφόρο Φυλής, στο ύψος του Μπομπολόδρομου, και τραβήξαμε προς τη Φυλή. Όχι για να τσικνιστούμε βεβαίως σε κάποια από τις ταβέρνες της Χασιάς, όπως είναι περισσότερο γνωστή η περιοχή, αλλά γιατί από κει περνάει ο δρόμος για τον παράδεισο που μας είχε υποσχεθεί ο Σπύρος.

Πριν συνεχίσουμε την περιπλάνησή μας σε αναζήτηση του καταλληλότερου και γραφικότερου "οικοπέδου" που θα φιλοξενούσε την τετράτροχη... ταβέρνα μας, παρακάμψαμε στον δρόμο που οδηγεί προς το φρούριο της Φυλής. Για να είμαι ειλικρινής δεν γνώριζα την ύπαρξή του, όπως δεν γνώριζα γενικότερα και την γύρω από αυτό περιοχή της Δυτικής Πάρνηθας, αν εξαιρέσω τα Δερβενοχώρια. Μπορώ δε να πω ότι βρήκαμε τρόπο να απαλλαγούμε στο μέλλον από την κατάθλιψη που μας κυριεύει, όταν ανηφορίζουμε στην καμμένη ανατολική πλευρά αυτού του βουνού, επιλέγοντας για τις κοντινές αποδράσεις μας την καταπράσινη δυτική πλευρά του, μέχρις ότου οι ανεγκέφαλοι, ελέω αδιάφορων και επίορκων πολιτικών, την κάψουν κι' αυτήν...

Αν και ο Νοέμβριος ήταν προχωρημένος, η φύση φορούσε ακόμη τα ανοιξιάτικά της! Χάρμα οφθαλμών ο δρυμός, με τους μετεωρολόγους να πέφτουν έξω στις προβλέψεις τους για βροχές και καταιγίδες. Αδίκως πήραμε μαζί μας ζεστά ρούχα και ομπρέλλες.

Μετά από ένα σύντομο περπάτημα μερικών εκατοντάδων μέτρων, λόγω της κλειδαμπαρωμένης μπάρας που έκλεινε τον χωματόδρομο, οι τοίχοι του φρουρίου πρόβαλλαν πίσω απ' τα δένδρα. Η είσοδος, αν και ρημαγμένη, δεν στάθηκε εμπόδιο. Λίγο σκαρφάλωμα, άλλωστε, ακόμη και σε προχωρημένη κάπως ηλικία, δεν βλάπτει. Αρκεί να μην μεσολαβήσει πτώση γιατί, ως γνωστόν, ο γέρος ή από πέσιμο πάει ή...

Το φρούριο πάντως "φωνάζει" εγκατάλειψη από μακριά. Ελάχιστο, ως συνήθως το ενδιαφέρον των αρμοδίων του Υπουργείου Πολιτισμού να αναστηλώσουν και να αξιοποιήσουν κάθε αρχαίο απομεινάρι. Αν κάτι τέτοιο ήταν δύσκολο να γίνει πριν από την κρίση, τώρα πια είναι σχεδόν αδύνατον. Βρήκαν, βλέπεις, μια "αξιοπρεπή" δικαιολογία για την αδιαφορία τους!

Μετά τα μηδικά, οι Αθηναίοι, εκμεταλλευόμενοι την ήττα των Περσών με τους οποίους είχαν συμμαχήσει οι Θηβαίοι, έκτισαν δύο οχυρώματα στη Δυτική Πάρνηθα, της Πανάκτου και του Δρυμού.

Έτσι άρχισε η σταδιακή οχύρωση της Πάρνηθας από τους Αθηναίους, με απλά οχυρώματα που χρησίμευαν σαν παρατηρητήρια ή φρυκτωρίες (δηλ. σημεία αναμετάδοσης σημάτων με φωτιές ή οπτικό τηλέγραφο) και δεν μπορούσαν σε καμία περίπτωση να ανακόψουν την πορεία πολυπληθούς εχθρού. Μπορούσαν όμως να παρενοχλούν τα μετόπισθέν του και να αποκόπτουν την επικοινωνία του. Συνήθως βρίσκονταν κτισμένα σε απολήξεις βουνών, για να ελέγχουν τις οδικές διαβάσεις, αλλά χρησίμευαν και σαν ορμητήρια και σαν τόποι εκγύμνασης και θητείας νεοσύλλεκτων στρατιωτών «επί τας άκρας».

Τα «φρούρια» της Πάρνηθας κτίστηκαν σε διάφορες ιστορικές εποχές και δεν αποτέλεσαν ποτέ μια ενιαία αμυντική γραμμή. Τα σπουδαιότερα από αυτά, ερείπια των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα είναι τα εξής: Φυλή, Πάνακτος, Ελευθεραί, Καστράκι, Κορορέμι, Κορυνός, Βιλατούρι, Πυργάρι, Λοιμικό, Κατσιμίδι, Δεκέλεια, Λειψύδριο, Φάλεμι κ.λ.π.

Το πιο γνωστό και το ωραιότερο είναι το «Κάστρο της Φυλής» (υψ. 687 μ.) που βρίσκεται στη Δυτική Πάρνηθα. Στη θέση «Βουνό Φυλής» που βρίσκεται βόρεια του κάστρου αυτού υπήρχε παλιότερο κάστρο, ίχνη του οποίου δεν σώζονται σήμερα. Εκεί βρίσκονταν ο Αρχαίος Δήμος Φυλής που οι κάτοικοί του, οι Φυλάσιοι, ανήκαν στην Οινηίδα φυλή και φορούσαν λευκά ρούχα (Αριστοφάνης). Από το κάστρο αυτό ξεκίνησε η αντίσταση κατά του Πεισίστρατου τον 6ο π.Χ. αιώνα και αυτό κυρίευσε ο Θρασύβουλος με 70 στρατιώτες και ανέτρεψε το καθεστώς των τριάκοντα τυράννων των Αθηνών το 403 π.Χ. Το φρούριο αυτό λόγω της ακατάλληλης θέσης του εγκαταλείφθηκε και τον 4ο π.Χ. αιώνα κτίστηκε το νέο φρούριο Φυλής που σήμερα γνωρίζουμε, το οποίο βρίσκεται σε καίρια θέση και παρουσιάζει εξαιρετική θέα. ΝΑ του φρουρίου, κατά μήκος του δρόμου που οδηγούσε στην Αθήνα διακρίνονται ίχνη από τροχούς αμαξών πάνω στον βράχο.

Το πρόγραμμα στη συνέχεια προέβλεπε φουλάρισμα των δεξαμενών του camper από την πηγή της Φυλής, που βρίσκεται στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής, σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον με το μικρό πέτρινο θεατράκι, τους πάγκους και τα τραπέζια, ιδανικά για ένα αξιοπρεπές υπαίθριο φαγοπότι κάτω από τα πλατάνια, με το κελάρισμα του νερού να συμμετέχει στο πανηγύρι των αισθήσεων.

Η παρακείμενη ταβέρνα έχει πάντως μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Ο ένας εκ των δύο συνεταίρων απεχώρησε, με όχι τόσο φιλικό τρόπο, με αποτέλεσμα η ταβέρνα να μένει κλειστή τους ζυγούς μήνες, με τον έτερο συνέταιρο να την λειτουργεί τους μονούς!

Από κει και μετά θα μου επιτρέψετε να μην σας πω προς τα πού τραβήξαμε, πού βρίσκεται το μοναδικής ομορφιάς τοπίο μέσα στο οποίο περπατήσαμε και πού στήσαμε την εποχούμενη... ταβέρνα μας. Όσοι έχετε πάει κατά κει ή όσοι καταλάβατε από τα συμφραζόμενα πού ακριβώς βρίσκεται ο επίγειος παράδεισος που θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, έχει καλώς. Δεν μπορώ άλλωστε να κάνω τίποτε για να σας αποτρέψω να... ξαναπάτε! Όσο λιγότεροι όμως το μάθουν, τόσο το  καλύτερο! Τι παράδεισος θα είναι άλλωστε αν τον επισκεφτούν όλοι οι... κολασμένοι της Αττικής; 

Πηγή για τα ιστορικά στοιχεία του φρουρίου της Φυλής : http://www.parnitha-np.gr/arxaiologika.htm