Rib and Sea

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Εγώ θα συνεχίσω πάντως να ταξιδεύω. Όσο οι ακτοπλοϊκές εταιρείες θα μου δίνουν εισιτήρια για να παίρνω βαθειές εισπνοές και να γεμίζω τις κουρασμένες μπαταρίες μου στο ομορφότερο νησιωτικό σύμπλεγμα του πλανήτη, θα ταξιδεύω. Υπάρχουν άλλωστε τόσα που δηλητηριάζουν την ψυχή μου εδώ, στο βρωμερό άστυ που ζούμε. Υπάρχουν τόσα πολλά που θα ήθελα να κάνω για να απαλλαγεί αυτή η χώρα απ' τον βρόγχο που σφίγγει τον όμορφο λαιμό της και ελάχιστα, έως τίποτε, που μπορώ τελικώς να κάνω εκτός απ' το να γράφω, να γράφω, να γράφω...

Κρύβομαι λοιπόν στη γαλάζια αγκαλιά Της και αναπνέω, ονειρεύομαι, σκέφτομαι, φωτογραφίζω και βιντεοσκοπώ την ομορφιά Της, μιλώ με αυθεντικούς ανθρώπους που νοιώθουν τον ίδιο πόνο με τον δικό μου, ανεξάρτητα αν βρίσκομαι στην Αστροπαλιά, στην Ανάφη, στον Άϊ Στράτη, στην Κίναρο, στην Κίμωλο, στην Τήλο ή στο Καστελλόριζο.

Πολλοί φίλοι με ζηλεύουν, λένε, που μπορώ και ταξιδεύω. Δεν έχουν ίσως άδικο. Κι' εγώ ζήλευα, ανέκαθεν, αυτούς που μπορούσαν να ταξιδεύουν περισσότερο από μένα! Δεν ξέρω πάντως, γιατί δεν τους ρώτησα, αν οι φίλοι μου αυτοί θα προτιμούσαν να με βλέπουν να κάθομαι όλη μέρα καρφωμένος μπροστά στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή ή πώς θα αντιδρούσαν αν το κορμί και το πνεύμα μου νεκρώνονταν μια μέρα απ' την απραξία και τη μιζέρια του μυαλού. "You don't stop running because you get old. You get old because you stop running", διάβασα κάπου. Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω...

Η Μύκονος είναι ένα νησί που ανέκαθεν μου δημιουργούσε αντιφατικά συναισθήματα. Εκεί που ήθελα να το επισκεφτώ, εκεί άλλαζα γνώμη. Ήξερα πως αν πήγαινα εκεί καλοκαίρι, θα βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή. Ασυνήθιστος, βλέπεις, να σπρώχνομαι για να διασχίσω ένα γραφικό στενοσόκακο ενός οποιουδήποτε κυκλαδίτικου νησιού, ανάμεσα σε νούμερα και νουμεράκια της τιβί, ανάμεσα σε δήθεν "celebrities", που βγαίνουν στο κυνήγι του παπαράτσι για να βγουν στο εξώφυλλο ενός δήθεν "περιοδικού", ανάμεσα σε "άνδρες" και "γυναίκες" που δεν ξέρουν πού πηγαίνουν και τι γυρεύουν...

Είπα λοιπόν στην καπετάνισσα :"Δεν πάμε στη Μύκονο χειμώνα;". Και πήγαμε. Και μας άρεσε. Και ας μη μας ήθελε καθόλου ο καιρός. Και ας "κινδυνεύσαμε" να μείνουμε καραβοφάναρο στο νησί των ανέμων λόγω της απεργίας της Π.Ν.Ο. Ήταν όμως μια Μύκονος, Μύκονος! Με τα όλα της! Χωρίς όμως τουρίστες. Με κλειστά μαγαζιά. Με έρημες παραλίες. Με έρημα σοκάκια στη Χώρα. Με άδεια την κεντρική πλατεία στην Άνω Μερά. Χωρίς δήμαρχο. Χωρίς δήμαρχο; Τι εννοείς; Θα σας πω.

Λίγες ημέρες πριν επιβιβαστούμε στο "Blue Star Paros", σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στον δήμαρχο της Μυκόνου. Σκοπός μου να του ζητήσω να ηλεκτροδοτηθεί το αυτοκινούμενο κατά την διάρκεια της ακινησίας του σε κάποιο χώρο ελεύθερης στάθμευσης. Κατ' αρχάς στάθηκε αδύνατον να του μιλήσω. Αλλά ούτε και όταν φθάσαμε στη Μύκονο κατάφερα να τον συναντήσω. Πότε ήταν εκτός, πότε ήταν εντός, αλλά ήταν σε σύσκεψη και θα μου τηλεφωνούσε εκείνος μόλις τελειώσει.

Απάντηση δεν πήρα τελικώς στο αίτημά μου. Αντ' αυτού κάποια κυρία του γραφείου του δημάρχου με ενημέρωσε πως απαγορεύεται η κυκλοφορία των αυτοκινούμενων στη Μύκονο! Αυτό ήταν! Άρχισα να μετράω προβατάκια για να μην εκραγώ, παρεκτραπώ και στη συνέχεια πέσω στις συγγνώμες. "Ξέρετε, δεν το εννοούσα, δεν ήθελα να πω αυτό, εσείς κάνετε καλά τη δουλειά σας, ο δήμαρχος δεν είναι σωστά ενημερωμένος κ.λπ. κ.λπ.".

Αφού της έστειλα λοιπόν με e mail τον νόμο που προβλέπει ότι τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα μπορούν να σταθμεύουν όπου σταθμεύουν όλα τα ι.χ. αυτοκίνητα, της είπα : "Εμείς θα έρθουμε στη Μύκονο με το αυτοκινούμενο και αν νομίζει ο κ. δήμαρχος ότι μπορεί να μας διώξει, ας το επιχειρήσει!".

Φθάσαμε στο νησί με το όμορφο και χριστουγεννιάτικα στολισμένο "BLUE STAR PAROS", αφήνονας πίσω μας τον Πειραιά που εκείνη την ώρα ξυπνούσε. Ο καιρός ήταν ευνοϊκός. Τίποτε δεν προμήνυε το κακό που θα ερχόταν τρεις μέρες μετά. Βγήκαμε απ' το πλοίο πέντε ώρες αργότερα και πρώτη μας έγνοια, όπως πάντα, να βρούμε κατάλληλο "οικόπεδο" για να παρκάρουμε το "αυθαίρετο". Ευχόμουν, κατά βάθος, να κάνει το λάθος ο δήμαρχος να πει στην αστυνομία να μας διώξει. Τίποτε όμως δεν έγινε και έτσι έχασα την ευκαιρία να γράψω ένα όμορφο άρθρο...

Παρκάραμε, τελικώς, στον μεγάλο χώρο ελεύθερης στάθμευσης βορείως του παλιού λιμανιού. Και ήμαστε ολομόναχοι! Ένα σαράβαλο φορτηγάκι μόνο, με... νάϋλον στα παράθυρα και στις πόρτες, γεμάτο στρώματα, παλιές κουβέρτες και σκουπίδια, ενώ λίγο πιο πέρα ένα τροχόσπιτο με ξένες πινακίδες κυκλοφορίας ήταν δεμένο με σχοινιά για να μην το πάρει ο αέρας! Αυτά, προφανώς, επιτρέπεται να παρκάρουν στη Μύκονο του κ. δημάρχου...

Κατεβάσαμε, για άλλη μια φορά, το Innova απ' τη σχάρα του αυτοκινούμενου και κάναμε μια βόλτα μέχρι την καρδιά της Χώρας. Ο χωμάτινος ελεύθερος χώρος στάθμευσης πίσω από τους πέντε ανεμόμυλους μας δελέασε και το ίδιο απόγευμα μετακομίσαμε εκεί. Βλέποντας τον δρόμο που οδηγεί μέχρι εκείνο το parking σκέφτηκα πως αυτή η μετακόμισή μας θα ήταν αδύνατη εάν ήταν Ιούλιος ή Αύγουστος.

Η θέα πάντως απ' το καινούργιο μας "οικόπεδο", με την Μικρή Βενετία στα πόδια μας, ήταν εκπληκτική. Ο σορόκος εκείνων των πρώτων ημερών έκανε το πολυφωτογραφημένο αυτό σημείο της Χώρας να μοιάζει εξωπραγματικό με τη θάλασσα να χαϊδεύει απαλά τα θεμέλια των σπιτιών, σε αντίθεση με τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού οπότε η τραμουντάνα επιφυλάσσει άλλη μεταχείριση στα σπίτια της Μικρής Βενετίας. Κάτι που είχαμε την ευκαιρία να δούμε μερικές ημέρες αργότερα...

Έχοντας στα μάτια μας τις φωτογραφίες της καλοκαιρινής Μυκόνου, με πλημυρισμένα τα σοκάκια της Χώρας, τους ανεμόμυλους, τη Μικρή Βενετία και την εκκλησία της Παραπορτιανής, σχηματίσαμε την εντύπωση ότι βρισκόμασταν σε άλλο νησί! Τέλη Νοεμβρίου και όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Μετρημένοι άνθρωποι, στα δάκτυλα του ενός χεριού, περπατούσαν στους δρόμους, με τα μόνα ζωντανά σημεία να είναι ακόμη κάποιες καφετέριες και εστιατόρια στο παλιό λιμάνι.

Κυκλοφορούσαμε στη Μύκονο, εκείνες τις ημέρες του Νοέμβρη, σαν τους επιζήσαντες μετά την πυρηνική καταστροφή του πλανήτη, με μοναδική συντροφιά μερικές γάτες που προσπαθούσαν να βρουν καταφύγιο σε κάποιες φιλόξενες γωνιές των οικισμών. Καθώς ήμαστε στην καρδιά σχεδόν του χειμερινού ηλιοστασίου, στις πέντε το απόγευμα ήταν σκοτάδι! Η περιπλάνηση εκείνες τις ώρες στα, φωτισμένα μόνο από τον δημοτικό φωτισμό, σοκάκια της Χώρας, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Κάποια γαρύφαλλα ήταν ζωντανά στο μπαλκόνι ενός κλειστού σπιτιού. Ένας μυκονιάτης στεκόταν μπροστά στο ΑΤΜ της Alpha Bank. Λίγο πιο πέρα ένα περιστέρι προσπαθούσε να αντλήσει με το ράμφος του λίγες σταγόνες νερού από μια πλαστική σωλήνα που ξάπλωνε στο έδαφος, ενώ άλλα δύο, πιο κει, τσιμπούσαν τις άκρες των χόρτων που είχαν φυτρώσει ανάμεσα στις πέτρες του καλντεριμιού. Εικόνες "αλλόκοτες", που δεν θα μπορούσε εύκολα να απολαύσει ο επισκέπτης του καλοκαιριού όταν το πολύβουο πλήθος δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιου είδους προσεγγίσεις.

Υπήρχε πάντως μεγάλη σχετικώς κίνηση αυτοκινήτων, κυρίως στην κεντρική οδική αρτηρία που συνδέει τη Χώρα με την Άνω Μερά, και αυτό μας έκανε εντύπωση, καθώς ο κόσμος που κυκλοφορούσε στους δρόμους ήταν αντιστρόφως ανάλογος. Φαίνεται, όμως, και αυτό είναι προφανές βλέποντας κανείς τα ανοικτά παραθυρόφυλλα των σπιτιών, ότι η Μύκονος έχει μεγάλο σχετικώς αριθμό μονίμων κατοίκων, με πολλούς εξ αυτών να προτιμούν τη χειμωνιάτικη εκδοχή του νησιού τους αντί των τροπικών παραλιών του... Πουκέτ. Και το λέω αυτό γιατί διάβασα κάπου ότι πολλοί μυκονιάτες επιχειρηματίες και ξενοδόχοι, κουρασμένοι από την τουριστική κίνηση του καλοκαιριού, ταξιδεύουν τον χειμώνα στις τροπικές παραλίες της Άπω Ανατολής για να επιστρέψουν ανανεωμένοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν την εισβολή των τουριστών του επόμενου καλοκαιριού.

Στην παραλία της Φτελιάς, στη βόρεια ακτογραμμή της Μυκόνου, το κύμα ίσα που έγλυφε την παραλία αφού ο άνεμος ερχόταν απ' την υπήνεμη πλευρά της. Δύσκολο να φανταστεί κανείς το όργιο της ιστιοσανίδας και του kite surf που είναι στο φόρτε τους εδώ τον Αύγουστο! Αλγεινή εντύπωση μας έκανε πάντως ο καρόδρομος που φθάνει μέχρι την παραλία της Φτελιάς, και όχι μόνο, και αδύνατον να πιστέψω πώς γίνεται ένας τόσο πλούσιος Δήμος να αφήνει μια τέτοια εικόνα να προσβάλλει ένα νησί που είναι γνωστό στα πέρατα του πλανήτη. Ακόμη και στην πιο διάσημη παραλία του νησιού, το Super Paradise, ο δρόμος που φθάνει ως εκεί είναι, επεικώς, απαράδεκτος.

Καθώς βιντεοσκοπούσα ένα ιδιότροπο "σύρμα" (στεγασμένος χώρος προστασίας ψαροκάϊκων), πλησίασε ένας ηλικιωμένος μυκονιάτης. "Ποιος μπορεί να μου πει δυο λόγια για τη ζωή στη Μύκονο πριν έρθει ο τουριστικός Αρμαγεδώνας;", τον ρώτησα. "Μόνο ο μπάρμπα Γιάννης Ζουγανέλης, ο πρόεδρος της Κοινότητας της Άνω Μεράς, μπορεί να σε καλύψει". Έψαξα λοιπόν τον μπάρμπα Γιάννη και δεν δυσκολεύτηκα να τον εντοπίσω http://www.ribandsea.com/face/2653-o-proedros-tis-ano-meras-mykonou-giannis-zouganelis-anapolei-ta-palia

Η διασπορά των σπιτιών, σε ολόκληρη σχεδόν τη Μύκονο, είναι εντυπωσιακή. Η Άνω Μερά, επί παραδείγματι, φαίνεται σαν να είναι ενωμένη με τη Χώρα και τις γύρω "συνοικίες". Δεν μπορείς με σιγουριά να πεις πού τελειώνει ο ένας οικισμός και πού αρχίζει ο άλλος! Αποτέλεσμα, χωρίς αμφιβολία, της τεράστιας ανοικοδόμησης που υπήρξε στη Μύκονο τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Τα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια ξεπηδούν παντού σαν τα μανιτάρια, αλλά αυτό δεν έχει δώσει λύση σε ένα τεράστιο, όπως φαίνεται, πρόβλημα, που άκουσα από χείλη ανθρώπων που το αντιμετωπίζουν και επιβεβαίωσα σε "συνωμοτικές" καφενειακές συζητήσεις στο μοναδικό ανοικτό μαγαζί στην πλατεία της Άνω Μεράς.

Το πρόβλημα ακούει στο "δεν βρίσκω σπίτι να νοικιάσω όταν δεν είμαι μυκονιάτης και εργάζομαι τον χειμώνα στη Μύκονο"! Η απάντηση είναι προφανής γι' αυτούς που νοικιάζουν σπίτια. Γιατί να νοικιάσω το σπίτι μου όλο τον χρόνο σε κάποιον, που θα μου δώσει 400 ευρώ τον μήνα, και να μην το κρατήσω κλειστό τον χειμώνα και να το νοικιάσω προς 100 ή και 200 ευρώ την ημέρα στην τουριστική περίοδο; Το πρόβλημα ωστόσο των, δημοσίων κυρίως, αποσπασμένων υπαλλήλων είναι τεράστιο καθώς δεν βρίσκουν σπίτια να νοικιάσουν και όταν τύχει να βρουν κάποιο, ζουν πάντα με τον φόβο ότι θα τους διώξουν. Τα στόματα πάντως έμειναν ερμητικώς κλειστά όταν ζήτησα από τους ενδιαφερόμενους να μιλήσουν on camera...

Στην περιοχή Μαού, κοντά στην Άνω Μερά, δραστηριοποιείται ο Νίκος Ασημομύτης και η οικογένειά του. Εγκατέλειψαν την Αθήνα, νοίκιασαν μια έκταση μερικών στρεμμάτων από μοναστήρι της Άνω Μεράς, φύτεψαν κλήματα και παράγουν κρασί με βιολογικές μεθόδους. Μαζί μ' αυτά, στο κτήμα με την επωνυμία "Μυκόνου Βίωμα", εκτρέφουν κότες, γαλοπούλες, αιγοπρόβατα, ενώ ασχολούνται επίσης με την μελισσοκομία και φυτεύουν τα δικά τους ζαρζαβατικά. Μαζί με τον Νίκο Ασημομύτη μετακόμισε στη Μύκονο και η κόρη του, από την Κρήτη όπου εργαζόταν, και ξεκίνησε μια δραστηριότητα με ποδήλατα http://www.ribandsea.com/face/2667-nikos-asimomytis-apo-kathigitis-tei-kai-epitheoritis-tis-trapezas-tis-ellados-ampelourgos-kai-melissokomos-sti-mykono-dimiourgos-oikologikoy-ampelona-sti-mykono

Ευχαριστώ την εταιρεία "BLUE STAR FERRIES", που μας έδωσε την ευκαιρία ενός ακόμη δωρεάν ταξιδιού. Ευχαριστώ, επίσης, τον φίλο καπτα Στέλιο Περιστεράκη, ο οποίος μας ειδοποίησε ότι η απεργία της Π.Ν.Ο. θα συνεχιζόταν επ' αόριστον. Αν δεν το είχε κάνει, θα ήμαστε ακόμη στη Μύκονο και θα είχαμε πολιτογραφηθεί... μυκονιάτες!