Rib and Sea

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΜΕ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ!

Ερευνά και καταγγέλει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Αυτό είναι το πρώτο μέρος μιας έρευνας που ξεκινάει στο "Rib and Sea" και αναφέρεται στην απαράδεκτη  μεθόδευση των Κρατικών Υπηρεσιών, και συγκεκριμένα του Υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων (πρώην Υπουργείο Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων), προκειμένου να κλείσουν όσες ελληνικές βιομηχανίες αναπνέουν ακόμη και είναι σε λειτουργία, μέσω της προτίμησης ομοειδών προϊόντων που παράγονται σε  χώρες του εξωτερικού, όπως είναι η Τουρκία και η Γαλλία.

Θα αναφερθώ, με άλλα λόγια, σε μια "καυτή πατάτα", την οποία δεν τολμούν να ακουμπήσουν τα κατεστημένα μ.μ.ε. και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους. Και αν, σε ανύποπτο χρόνο, κάποια από αυτά έδειξαν πως θέλουν να ασχοληθούν με μια από αυτές τις "καυτές πατάτες", ήταν για να μπορέσουν να γλύψουν στη συνέχεια ένα "κοκκαλάκι", σωπαίνοντας...

ΕΡΓΟ : "Ύδρευση Ηρακλείου - Αγ. Νικολάου από το φράγμα Αποσελέμη. Κατασκευή φράγματος Αποσελέμη". Ανάδοχος : Κοινοπραξία "ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ" - "ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ" - Κόστος : Πάνω από 200 εκατομμύρια ευρώ.

Οι λόγοι που τα συστημικά μ.μ.ε. δεν τολμούν να ακουμπήσουν τη συγκεκριμένη "καυτή πατάτα", είναι προφανείς. Οι ανάδοχοι του μεγάλου αυτού έργου, που θα λύσει (μένει να το δούμε αυτό) το πρόβλημα ύδρευσης των περιοχών Ηρακλείου και Αγ. Νικολάου Κρήτης, είναι οι δύο εταιρείες "ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ" και "ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ, δηλαδή η εξής μία : "ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ" που ανήκει σε γνωστή οικογένεια μεγαλοεργολάβου η οποία έχει βάλει πόδι (και χέρι) στα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης και σε όλα σχεδόν τα μεγάλα έργα που πραγματοποιήθηκαν (Αττική Οδός, Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, αυτοκινητόδρομοι Μωρέας και Αιγαίου κ.λπ.), πραγματοποιούνται (φράγμα Αποσελέμη κ.λπ.) ή κωλυσιεργούν, ενώ εισπράττονται προκαταβολικώς και παρανόμως τα "επινίκια"- διόδια (κατασκευή εθνικής οδού Κορίνθου - Πατρών κ.λπ.).

Υπάρχουν, βεβαίως, πολλές ενστάσεις πάνω στα υποτιθέμενα ωφέλη που θα προκύψουν για τους κατοίκους των περιοχών του Ηρακλείου και του Αγ. Νικολάου από την κατασκευή του φράγματος Αποσελέμη, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της έρευνάς μου. Διαβάστε πάντως, για να έχετε μια ιδέα, εδώ :

 http://www.potamies.com/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CF%86%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B7

Πρόθεσή μου, όπως προείπα, δεν είναι να εμπλακώ στη διένεξη μεταξύ των οικολογικών οργανώσεων, των τοπικών κοινωνιών και του αρμόδιου Υπουργείου, που προώθησε και συνεχίζει να προωθεί και να στηρίζει την κατασκευή του έργου αυτού, αλλά να αναδείξω μία εξωφρενική κατά τη γνώμη μου ξενοκίνητη μεθόδευση των πολιτικών λαμογιών που διαφεντεύουν τις τύχες αυτού του τόπου. Μεθόδευση, λίγο πολύ προδοσίας, που υποτιμά τη νοημοσύνη ολόκληρου του ελληνικού λαού, ο οποίος εξοφλεί από το υστέρημά του τα κλοπιμαία των τοκογλύφων και των τραπεζών (λέγε με δημόσιο χρέος) και των πολιτικών πατρώνων τους και ενισχύει, συγχρόνως, την (πολεμική ενδεχομένως) βιομηχανία του εχθρού του, εισάγοντας μεγάλο μέρος των υλικών κατασκευής ενός αμμιγώς ελληνικού δημοσίου έργου (φράγμα Αποσελέμη) από την Τουρκία! Και να ήταν το μόνο; Ανάλογα έργα δημοπρατούνται και κατασκευάζονται στην Πάτρα, στην Κρήτη, στην Ελευσίνα και σε περιοχές της Θεσσαλίας, στα οποία σωλήνες πολλών χιλομέτρων εισήχθησαν από τη Γαλλία, ενώ καλύτεροι και καταλληλότεροι σωλήνες κατασκευάζονται στην Ελλάδα!

Όσον αφορά στο φράγμα του Αποσελέμη, αναφέρομαι σε χαλύβδινους σωλήνες, διαμέτρου ενός (1) μέτρου και μήκους δώδεκα (12) μέτρων, οι οποίοι θα καλύψουν μια απόσταση μερικών δεκάδων χιλομέτρων! Ένθεση αγωγών μέσα από τις κοίτες του Αποσελέμη μέχρι την παραλιακή ζώνη και από εκεί, παράλληλα με την Εθνική Οδό, δυτικά μέχρι το Ηράκλειο (36 χλμ) με σήραγγα 1 χλμ και ανατολικά μέχρι τον Άγιο Νικόλαο (32 χλμ). Φωτογραφίες των σωλήνων, που υπάρχουν διάσπαρτοι στο εργοτάξιο κοντά στον οικισμό της Χερσονήσου Ηρακλείου, αποδεικνύουν ότι αυτοί προέρχονται από το εργοστάσιο "UFUK PIPE INDUSRTRY & TRADING INC." ("UFUK BORU") που εδρεύει στην πόλη Sanliurfa (πρώην ελληνική πόλη με το όνομα "Έδεσσα") της νοτιοανατολικής Τουρκίας:

 http://www.ufukboru.com.tr/eng/index.html

Ξεκινώντας την έρευνα του θέματος αυτού, που πιστεύω ότι προσβάλλει όλους όσοι δεν είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαπλεκόμενοι με την εξουσία και τους χορηγούς της, και σύμφωνα με απολύτως εξακριβωμένες δημοσιογραφικές πληροφορίες μου, διαπίστωσα τα εξής : Το πρώτο φορτίο σωλήνων, που αντιστοιχεί στο 20% περίπου της συνολικής ποσότητας που απαιτείται για την ολοκλήρωση του έργου (συνολικής αξίας 4 περίπου εκατομμυρίων ευρώ), η "ΑΚΤΩΡ" το προμηθεύτηκε από την ελληνική εταιρεία "ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ ΘΗΒΩΝ Α.Ε.". Το υπόλοιπο 80%, όμως (πιθανολογούμενης συνολικής αξίας πάνω από 15 εκατομμύρια ευρώ), το προμηθεύτηκε από την τουρκική "UFUK BORU" λόγω χαμηλότερου κόστους! Πού είναι λοιπόν το επιλήψιμο; θα ρωτήσει ευλόγως κάποιος. Η "ΑΚΤΩΡ" είναι εμπορική επιχείρηση, δεν είναι κοινωφελής οργανισμός (γι' αυτό άλλωστε λέμε ότι κακώς της παραχωρήθηκε η εκμετάλλευση των εθνικών δρόμων που αποτελούν δημόσιο αγαθό). Από όπου λοιπόν την συμφέρει καλύτερα, από κει θα αγοράζει. Πολύ σωστά!

Πάμε όμως στον άλλο "εταίρο", τους πολιτικούς δηλαδή, οι οποίοι στελέχωναν την, μέχρι πρότινος, τρικολόρε και στελεχώνουν τη νυν δίχρωμη (ή μήπως μονόχρωμη;) κυβέρνηση της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Θεωρητικώς, οι πολιτικοί δεν θα έπρεπε να συμμετέχουν σε περίεργα επιχειρηματικά παιγνίδια. Καθήκον τους είναι να τηρούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις - γιατί γι' αυτές τους εξέλεξε ο λαός - και να νομοθετούν προς το συμφέρον της χώρας και των πολιτών της. Αυτό τουλάχιστον ορκίζονται ενώπιον Θεού και ανθρώπων προτού στρογγυλοκαθίσουν στα έδρανα της Βουλής. Για να δούμε, όμως, είναι συνεπείς απέναντι στις προεκλογικές υποσχέσεις και τον όρκο τους;

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα λόγια του Σαμαρά, περί ανάπτυξης, τάχα, και επενδύσεων, υπάρχουν μόνο στη σφαίρα της δικής του φαντασίας. Γιατί, αν ήθελε πράγματι ο αναξιόπιστος αυτός και επίορκος πρωθυπουργός (άντε να δω πότε θα βρείτε το κουράγιο να με μηνύσετε όλοι εσείς οι θαμώνες της γιάφκας, που νομίζετε ότι ψιχαλίζει όταν σας φτύνουν) να ενισχύσει τις ελληνικές βιομηχανίες, οι οποίες παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα, αλλά πνέουν τα λοίσθια κάτω από το βάρος των ηυξημένων βαρών που μέχρι σήμερα τους επιβάλλει, θα έπρεπε να εφαρμόσει εκείνες τις μεθόδους οι οποίες θα τους δώσουν το φιλί της ζωής και θα τις οδηγήσουν στην εξωστρέφεια και τις εξαγωγές. Δεν το κάνει όμως και προτιμά να "κατευθύνει", με φωτογραφικούς διαγωνισμούς, τους εργολάβους των δημοσίων έργων να φέρνουν τα υλικά από την Τουρκία, και τις ελληνικές βιομηχανίες, όσες έχουν ακόμη απομείνει, να βάζουν λουκέτο! Αν αυτό λοιπόν δεν είναι προδοσία, τότε τι είναι;

Αυτό που προκαλεί, επίσης, είναι το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι σωλήνες κατασκευάζονται και στη χώρα μας, με τις ίδιες, τουλαχιστον, προδιαγραφές που τις κατασκευάζει η τουρκική εταιρεία "UFUK BORU" και σαφώς καλύτερες και καταλληλότερες, για τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα, από αυτές με τις οποίες τις κατασκευάζει η Γαλλική εταιρεία "DUCTYLE IRON PIPES". Αξίζει λοιπόν να διερευνήσει κανείς για ποιο λόγο η τιμή των ελληνικών σωλήνων δεν είναι συμφέρουσα, σε σχέση με αυτές που κατασκευάζονται στην Τουρκία, και για ποιο λόγο προτιμώνται οι γαλλικοί, αφού είναι ακριβότεροι και, μάλιστα, όχι ισάξιοι με τους ελληνικούς ποιοτικά. Πολύ περισσότερο όταν τα έξοδα μεταφοράς επιβαρύνουν (λόγω αποστάσεως) τους αλλοδαπούς κατασκευαστές.

Στην έρευνά μου αυτή αντιμετώπισα ένα πολύ σοβαρό θέμα αφού ήρθα, πρωτίστως, αντιμέτωπος με τον εαυτό μου. Θυμάμαι ένα θείο μου, τον αείμνηστο Κώστα Κατσάλη, που συνήθιζε να λέει : "Σε μια διαρκή μάχη μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου είναι ο κόσμος σ' αυτή τη ζωή". Και, δίχως άλλο, είχε δίκιο. Πώς λοιπόν να ερευνήσει κανείς ένα τέτοιο θέμα και να είναι αντικειμενικός αν είναι με το μέρος της εργασίας; Αυτή ήταν, κυρίως, η πρόκληση γι' αυτή μου την έρευνα, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους κινδύνους που κρύβει η διερεύνηση του τρόπου λειτουργίας αμαρτωλών υπουργείων και επίορκων πολιτικών...
 
Έχουμε όμως και ένα οξύμωρο σχήμα στην υπόθεση αυτή. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι η παρούσα κυβέρνηση, αλλά και οι προηγούμενες, ήταν και είναι με το μέρος του κεφαλαίου. Εκ των πραγμάτων, όμως, απεδείχθη ότι κυνήγησαν λυσσαλέα όλες τις ελληνικές βιομηχανίες και όσες δεν κατάφεραν να τις κλείσουν, προτού μας βάλουν στην Ενωμένη Ευρώπη και στο ευρώ, προσπαθούν να τις κλείσουν τώρα! Πώς όμως εξηγείται αυτό με δεδομένο ότι οι ταγοί μας ήταν ανέκαθεν - και συνεχίζουν να είναι - με το μέρος του κεφαλαίου;

Όσα στη συνέχεια θα αναφέρω, προκειμένου να αποδείξω ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός της πολιτικής αλλά στραβά αρμενίζουν σ' αυτόν οι πολιτικοί και τα εγκάθετα τσιράκια τους στα υπουργεία, τεκμηριώνονται με έγγραφα και επώνυμες καταγγελίες, που μου εμπιστεύτηκαν συγκεκριμένοι άνθρωποι οι οποίοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Για ευνόητους λόγους, ωστόσο, δεν θα αποκαλύψω τα ονόματά τους. Το δημοσιογραφικό απόρρητο μου δίνει αυτό το δικαίωμα. Αν στην πορεία κάποιος εισαγγελέας θελήσει να διερευνήσει το αληθές των καταγγελομένων (πράγμα μάλλον απίθανο με μια Δικαιοσύνη που αδυνατεί να σταθεί στα πόδια της), εδώ είμαστε.

Σε μια πρώτη ανάγνωση, και πριν μπω καν στην ουσία της ζέουσας αυτής υπόθεσης, θα αναφέρω τα εξής :

1) Το κόστος εργασίας στην Τουρκία είναι χαμηλότερο σε σχέση με το κόστος εργασίας που καταβάλλεται στους Έλληνες εργαζομένους (σε όσους, τέλος πάντων, τυχερούς συνεχίζουν ακόμη να εργάζονται).

2) Επιπλέον, το Κράτος επιβαρύνει την τιμή του παραγομένου προϊόντος με εργοδοτικές εισφορές ύψους 45% επί του μισθού, που καταβάλλεται στα ασφαλιστικά ταμεία. Άγνωστο βεβαίως πού πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα, δεδομένου ότι τα ταμεία είναι άδεια και ο ΕΟΠΥΥ στενάζει κάτω από τα ελλείμματα, με αποτέλεσμα οι ασφαλισμένοι να μην έχουν πλέον ούτε περίθαλψη ούτε φάρμακα.

3) Σύμφωνα με νόρμα της Ε.Ε., οι ελληνικές βιομηχανίες δεν μπορούν να εισάγουν την πρώτη ύλη που χρειάζονται από όπου ενδεχομένως θα βρουν την πιο ανταγωνιστική τιμή, αλλά είναι υποχρεωμένες να τις εισάγουν από άλλες χώρες της Ε.Ε. Στον αντίποδα, η Τουρκία, που δεν είναι μέλος της Ε.Ε., έχει την δυνατότητα να αγοράζει την πρώτη ύλη της από όπου θέλει, αρκεί η τιμή να είναι ανταγωνιστική (η ποιότητα της πρώτης ύλης δεν έχει άραγε σημασία για την αξιολόγηση του τελικού προϊόντος;).

4) Συχνά οι δημόσιοι διαγωνισμοί "κτίζονται" με τέτοιο τρόπο από το αρμόδιο Υπουργείο ώστε να "φωτογραφίζουν" συγκεκριμένες εταιρείες του εξωτερικού και να βάζουν στη γωνία τις ελληνικές, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα παραγωγής του ζητούμενου προϊόντος στις ίδιες, αν όχι ανώτερες, προδιαγραφές.

5) Στον χώρο της κατασκευής σωλήνων ύδρευσης δραστηριοποιούντο, μέχρι πρότινος, τρία εργοστάσια. Ένα στη Θήβα, ένα στην Κόρινθο και ένα στη Χαλκίδα. Και λέω μέχρι πρότινος γιατί, απλούστατα, το εργοστάσιο της Χαλκίδας έβαλε λουκέτο, μη μπορώντας να αντέξει στη μεροληπτική εξαίρεσή του από τους υπευθύνους του Υπουργείου και την προτίμηση των αλλοδαπών ανταγωνιστών του, με κυρίαρχη θέση να καταλαμβάνουν οι σωληνουργείες που δραστηριοποιούνται στη Γαλλία και στην Τουρκία, οι δε υπεύθυνοι της Σωληνουργείας Κορίνθου, βλέποντας το μάταιο του πράγματος, σταμάτησαν πια να κατασκευάζουν σωλήνες ύδρευσης και προσάρμοσαν την παραγωγή τους στους σωληνες φυσικού αερίου.  

Συνεχίζεται...