Rib and Sea

[Η σημασία της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης].

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Δύο πράγματα τράβηξαν την προσοχή μου από τις ειδήσεις για το προχθεσινό  πραξικόπημα-οπερέτα στην Τουρκία.

Το ένα ήταν ο σφαγιασμός για πολλοστή φορά τής ελληνικής γλώσσας από τους συντάκτες των ειδήσεων. Όλα τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, αλλά και το διαδίκτυο, έκαναν λόγο για αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος. Εις μάτην προσπαθούσα να θυμηθώ πότε έγινε κάποια επιτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος. Επίσης, αρκετές φορές άκουσα για την ύπαρξη «υπαρχόντων απειλών».

Το δεύτερο και σημαντικότερο ήταν ότι ευθύς ως «επικράτησε» ο Ερντογάν και συνελήφθησαν οι στασιαστές, επαύθησαν 2.700 δικαστές. Προφανώς, κάποια υπηρεσία κατέγραφε τους δικαστές που εξέδιδαν αποφάσεις μη αρεστές στον Σουλτάνο, ώστε να είναι έτοιμος ο κατάλογος και να εκτελεσθούν πάραυτα οι προγραφές. Οι ανεξάρτητοι δικαστές που αποφαίνονται με βάση τον νόμο και τη συνείδησή τους είναι κάτι μη ανεκτό στον Σουλτάνο. Όχι πως και στη χώρα μας δεν μπαίνουν σε  μαύρη λίστα οι δικαστές που δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας.

Εξ ίσου σημαντική ήταν η δήλωση του Τούρκου πρωθυπουργού ότι  σκέφτεται σοβαρά να επαναφέρει τη θανατική ποινή για τους στασιαστές. Δηλαδή, θα νομοθετηθεί τώρα η ποινή αυτή για όσους έλαβαν μέρος στο «πραξικόπημα» της 15.07.2016. Και η Σύμβαση της Ρώμης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, στην οποίαν έχει προσχωρήσει και η Τουρκία;  Η πανάρχαια αρχή «ουδέν αδίκημα ουδεμία ποινή άνευ νόμου» προϋπάρχοντος του αδικήματος; Αρχή, η οποία ασφαλώς και αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της Σύμβασης της Ρώμης; Αν η Τουρκία προχωρήσει σ’ αυτό το ανοσιούργημα, θα αποβληθεί από τη Σύμβαση; Ίδωμεν!