Rib and Sea

Σχολιάζει... αηδιασμένος ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Όλο και πιο συχνά δικαιώνονται στις μέρες μας όσα έγραψε προ εβδομήντα ετών ο αείμνηστος νεοέλληνας δημοσιογράφος και φιλόσοφος Ευάγγελος Λεμπέσης στο περί βλακών εγχειρίδιό του. Και καθώς είναι αρκετά δύσκολο να τριγυρίσει κανείς, σαν τον αόρατο άνθρωπο, ανάμεσα στα έδρανα της Ελληνικής Βουλής, όπου η βλακεία κάνει το... μεταπτυχιακό της, μπορεί εύκολα να επισκεφτεί ένα από τα εκατοντάδες fora ή blogs, που υπάρχουν στον τεράστιο καφενέ του κυβερνοχώρου, για να βεβαιωθεί πως η βλακεία που εκπέμπεται από τα γραπτά κάποιων (ελαχίστων, ευτυχώς) μελών τους, πάει σύννεφο!

Και αν είναι να απορήσει ο επισκέπτης, δεν είναι για τους ελάχιστους που αναμασούν τις ίδιες μπούρδες, κρυμένοι κατά κανόνα πίσω από κακόηχα παρατσούκλια και μάσκες, αλλά για τους υπολοίπους, οι οποίοι μπορεί μεν να μη συμμετέχουν, κάνουν όμως log in για να τις διαβάσουν! (τις μπούρδες εννοώ). Και μολονότι κάποιοι απ' αυτούς αηδιάζουν μ' αυτά που διαβάζουν, κανείς σχεδόν δεν τολμά να αντιδράσει εξωτερικεύοντας τον αποτροπιασμό του, φοβούμενος μήπως πέσει σε δυσμένεια από τους διαχειριστές! Θαρρείς δηλαδή και πρόκειται για ένα είδος "cosa nostra", όπου η επιβολή της σιωπής και το "ban-άρισμα", σε όσους διαφωνούν, είναι ποινές αυτονόητες! Υπάρχουν βεβαίως και αυτοί που ακολουθούν τη "μέση οδό", σε μια προσπάθεια να τα έχουν καλά με όλους! Αυτοί οι οποίοι δεν πρωτοστατούν στη δημοσίευση ειρωνικών, χυδαίων και συκοφαντικών σχολίων, αλλά καταθέτουν τα "διαπιστευτήριά" τους στη διαχείριση δημοσιεύοντας "ακίνδυνα" υπονοούμενα, κατά προτίμησιν εις βάρος αυτών που δεν είναι μέλη της "παρέας" και, ως εκ τούτου, δεν έχουν τη δυνατότητα ή δεν θέλουν να μπουν στη διαδικασία να απαντήσουν!

Δεν θα βγάλω τον εαυτό μου απ' έξω, αφού για ένα μεγάλο σχετικώς χρονικό διάστημα υπήρξα θαμώνας αυτών των προβληματικών καφενέδων του διαδικτύου, και μάλιστα από τους πολυγραφότερους! Έπαθα όμως, έμαθα, και εδώ και κάμποσους μήνες είμαι στην "αποτοξίνωση". Αυτός είναι άλλωστε ο κύριος ανασταλτικός παράγοντας που με φρενάρει να ξεκινήσω το forum του "Rib and Sea", μολονότι ο νέος Κανονισμός του περιέχει πολλές ασφαλιστικές δικλείδες προστασίας από τους κάθε λογής "μασκαράδες" και "μουλωχτούς", οι οποίοι περιφέρονται στα fora για να βγάλουν τα κόμπλεξ και τα απωθημένα τους...

Κτύπησε που λέτε προχθές το τηλέφωνό μου. Ήταν ένας φίλος από κάποια πόλη της Πελοπονήσου, ο οποίος ήθελε να με ενημερώσει για τις ανοησίες που γράφουν μερικοί εις βάρος μου σε ένα από τα, γνωστά και μη εξαιρετέα, fora-καφενεία του λεκανοπεδίου. Του είχε κάνει εντύπωση το κατινίστικο γενικώς ύφος με το οποίο σχολίαζαν. "Δεν πειράζει φίλε, άσε τα παιδιά να παίξουν. Πιο καλά να σε μισούν παρά να σε λυπούνται, δεν λένε;" του απάντησα. Ο φίλος όμως επέμεινε. "Μα ειρωνεύονται και σχολιάζουν όσα αποκάλυψες στο περιοδικό σου σχετικώς με ένα σύλλογο που ίδρυσες πριν από καμμιά εικοσαριά χρόνια. Όπως είδα όμως οι αποκαλύψεις σου είναι τεκμηριωμένες, με επιστολές, ονόματα, ημερομηνίες και έγγραφα. Και αναρωτιέμαι, αφού δεν σχολιάζουν και δεν αντιδρούν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, αυτούς τι τους κόβει";

Δεν απάντησα στον φίλο, απλώς γέλασα. Αν του απαντούσα μήπως θα καταλάβαινε; Μόνο αν είχε δεχθεί ο ίδιος στο πρόσωπο όλα αυτά τα χρόνια τον ποταμό της εμετικής βλακείας θα μπορούσε ενδεχομένως να κατανοήσει την απέχθειά μου να μιλάω γι' αυτούς τους γνήσιους εκπροσώπους της κατωτάτης βαθμίδας του κοινωνικού διαφορισμού, όπως θα έλεγε αν ζούσε σήμερα ο αείμνηστος Ευάγγελος Λεμπέσης. Ρώτησα μόνο τον εκ Πελοπονήσου φίλο : "Γράφουν με το όνομά τους ή χρησιμοποιούν ψευδώνυμα"; "Ψευδώνυμα χρησιμοποιούν, και μάλιστα σχολιάζουν συνεχώς οι ίδιοι και οι ίδιοι. Καμμιά δεκαριά άτομα, είναι δεν είναι", απάντησε, και μου είπε τα παρατσούκλια τους. "Ε, τότε εντάξει φίλε μου, τους ξέρω. Συνεχίζουν μια θεραπεία που έχουν αρχίσει εδώ και μερικά χρόνια. Απλώς προσετέθησαν και ένας ή δύο, από αυτούς οι οποίοι μέχρι χθες κρατούσαν τα προσχήματα και το έπαιζαν "φίλοι" μου. Μεγάλη δυστυχία η μοναξιά του τίποτε βλέπεις, ιδίως στην περίπτωση που δεν έχεις ξεκαθαρίσει πού ανήκεις..."

Αυτά απάντησα στον Πελοπονήσιο φίλο, κι' αυτός κατάλαβε... "Δεν θα ξαναμπώ εκεί μέσα" είπε μόνο,  κι' έκλεισε το τηλέφωνο...