Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Συνάντησα τον Βαγγέλη Γιαννάκη χθες το πρωί στην Coco Mat. Μου είπαν : Ζήτησέ του να σου μιλήσει για τις φωτιές στη Βόρεια Εύβοια. Τον ρώτησα και μου απάντησε χωρίς να μασάει τα λόγια του.

Ο Βαγγέλης ζει σε ένα ορεινό χωριό της Βόρειας Εύβοιας. Μέχρι να πυρποληθεί το νησί εργαζόταν σαν ρητινοπαραγωγός και μελισσοκόμος. Μετά την πυρκαγιά τα πάντα χάθηκαν γι' αυτόν και τους συντοπίτες του. Μου εξιστόρησε πώς εξαπλώθηκε η φωτιά, ενώ υπήρχε απουσία ανέμου, και πώς ο κρατικός μηχανισμός και η Πυροσβεστική Υπηρεσία αδράνησαν και με άστοχες αποφάσεις των επικεφαλής συνέδραμαν τη φωτιά στην εξάπλωσή της. "Όσοι ευθύνονται γι' αυτή την καταστροφή έπρεπε να πληρώσουν", λέει ο Βαγγέλης. "Δεν μας αρκούν τα λόγια παρηγοριάς. Πρέπει να τιμωρηθούν οι ένοχοι αυτής της τραγωδίας, ώστε να μην επαναληφθεί κάτι τέτοιο, και να γίνουν έργα υποδομής για να μείνουν οι νέοι στον τόπο τους".

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Όταν γνωρίζεις από κοντά και βλέπεις χαρισματικούς ανθρώπους, όπως είναι ο Μιχάλης Τούλουζας, τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψεις το έργο και τη σκέψη τους.

Μου τον σύστησε ο Πανταζής Χούλης, αυτός ο εκπληκτικός μαθηματικός του Καστελλόριζου, και σκέφτηκα : Για να με παροτρύνει ο Πανταζής να συναντήσω τον Μιχάλη Τούλουζα σίγουρα κάτι θα ξέρει. Απεδείχθη τελικώς ότι ο Πανταζής είχε πέρα ως πέρα δίκιο.

Δεν μπορεί κανείς με ευκολία να πει αν ο Μιχάλης διακρίνεται περισσότερο για τον τρόπο της σκέψης του ή για τη δεξιοτεχνία των χεριών του. Έχει διακριθεί πάντως πολλές φορές σε σχετικούς διεθνείς διαγωνισμούς και έχει αποσπάσει πρώτα βραβεία. Και δεν είναι σίγουρα τυχαίο να κερδίζεις την πρώτη θέση ανάμεσα σε 60 συμμετέχοντες από πάνω από 30 χώρες!

«Τὸ ἐπ' ἐμοί, ἐνόσῳ ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ  σοφρονώ,
δὲν θὰ παύσω πάντοτε, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τον
Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ' ἔρωτος τὴν φύσιν,
καὶ νὰ ζωγραφὼ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἤθη.»

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης
 

Τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη.

Τὸ πολιτικὸν καὶ κοινωνικὸν κλίμα εἰς ὅλην σχεδὸν τὴν ἑλληνικὴν ἐπικράτειαν βαρύ, ρευστὸν καὶ μὴ προσδιορίσιμον λίαν. Κατὰ μερικοὺς ἀνέλπιδον καὶ μὴ ἀναστρέψιμον. Τὰ πικρὰ λόγια ἴσως ἀργότερα θὰ κληθοῦν νὰ περιγράψουν ἢ καὶ νὰ ἁπαλύνουν ὅσον αὐτὸ θὰ ἦτο δυνατὸν καὶ ἐφικτὸν μίαν τραγωδίαν ἴσως ἐκ τῶν χειροτέρων ἥτις θὰ βιώσει ὁ μακάριος ἀκόμη ἕλλην πολίτης. Εὐχόμεθα διὰ τὸ καλύτερον καὶ διὰ τὴν ὁμαλοτέραν πορείαν ἂν καὶ σχεδὸν ὅλα καταδεικνύουσι τὸ ἀντίθετον. Σὲ κάθε περίπτωσιν ἡ ἐλπὶς πάντοτε ἀποθνήσκει τελευταῖα ἐκτὸς ἐὰν ἐπιχειρεῖς νὰ ταριχεύσεις ἕνα πρὸ πολλοῦ συντελεσμένον πτῶμα σκυλευόμενον ἤδη ἐξ᾿ ἀγρίων ἁρπακτικῶν. Διὰ τὸν ἀληθινὸν μέτοχον ὅμως τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου τὸ βαθύτερον σκότος εἶναι ὀλίγον πρὶν ἀπὸ τὴν αὐγὴν καὶ τὴν ἐπί-ἀνά-ἰστατικὴν πλήρως ἀναθεωρητικὴν μεταστροφικὴν μετά-νόηση παρελθόντων ἁμαρτημάτων, ἀστοχιῶν οὕτως εἰπεῖν κατὰ τὴν κυριολεκτικὴν ἀπόδοσιν, εἴτε ἐξ᾿ ἀμελείας εἴτε ἐκ πρὸ μελέτης μὲ ἐνδεχόμενον δόλον καὶ μάλιστα κατὰ συρροήν. Τὸ ἀνωτέρω οὐδόλως ἀπαλλάσσει τοὺς φυσικοὺς καὶ ἠθικοὺς αὐτουργοὺς τῆς ἀνομίας οἱ ὁποῖοι τὸ πιθανότερον θὰ ἦτο νὰ νίπτουν τὰς χεῖρας των, ἐκβαλλόμενοι τὴν εὐθύνην εἰς ἀλλήλους μὴν ἔχοντας τόπον νὰ σταθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνικὴν κατακραυγὴν καὶ τυφλὴν βίαν καὶ ὀργήν. Ἐδῶ θὰ ταίριαζε ἐπακριβῶς μεταφορικῶς τὸ γνωστὸ τοῖς πᾶσι, «Μετὰ τὴν ἀπομάκρυνσιν ἐκ τοῦ ταμείου οὐδέν λάθος ἀναγνωρίζεται».

Του Απόστολου Σαραντίδη.

Ένας Έλληνας όπου κι αν βρίσκονταν παλαιά, τη σχέση του με τον χρόνο την επένδυε με χρώματα αθανασίας. Αγαπημένος μύθος και παραμύθι συνάμα, της μάνας και της γιαγιάς για να μπολιάζεται η συνέχεια της ύπαρξης και της συνύπαρξης, το αθάνατο νερό που ψάχνει ο πρίγκιπας στο λημέρι του κακού δράκου. Κάπως έτσι ήταν το πρώτο άκουσμα. Στη συνέχεια δεν άλλαξαν και πολύ τα πράγματα. Το πλαίσιο σχεδόν το ίδιο όσο κι αν δείχνει σήμερα διαφορετικό.

Μεγαλώνοντας, δύσκολα συνειδητοποιήσαμε ότι το νερό θα μπορούσε να περιείχε και αλάτι θαλασσινό. Χρειάζεται διδασκαλία. Νερό κι αλάτι μέσα στον χρόνο. Στον χρόνο που κάποτε περνάει αργά και κάποτε γρήγορα. Πότε απαλά και πότε δυνατά. Αρκεί να σταθείς για ένα ολόκληρο λεπτό μπροστά σε έναν τοίχο ολομόναχος σε περίοδο έντασης. Τότε ίσως να διαφαίνεται μια διαφορά ως σκιώδη προβολή από άλλη διάσταση. Σαν σφαιρική βύθιση σε δισδιάστατο επίπεδο. Σαν κυκλική επαναφορά.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Όσο γυρίζω μυρίζω, λέει μια παροιμία. Ε λοιπόν, έτσι είναι γιατί δεν παύω να εκπλήσσομαι ευχάριστα κάθε φορά που βγαίνω στο κυνήγι του διαφορετικού, του ταλέντου, του πρωτότυπου, του αμιγώς Ελληνικού.

Πήγα λοιπόν προχθές στη Λυκόβρυση, επηρεασμένος από την προτροπή του φίλου μου Μπάμπη Κωνσταντάτου να μιλήσω με τον Παύλο Ευμορφίδη, το ένα από τα δύο αδέλφια που έχουν τη γνωστή επιχείρηση Coco Mat. Καθώς όμως ο αντισυμβατικός Παύλος εκινείτο και μιλούσε συνεχώς και έδειχνε μάλλον απρόθυμος να στηθεί μπροστά στην κάμερα, η ώρα περνούσε χωρίς να ικανοποιείται ο λόγος της επίσκεψής μου. Τελικώς η συζήτηση μαζί του πραγματοποιήθηκε αργά το απόγευμα, αλλά ακόμη και χωρίς φώτα αν γινόταν θα άξιζε τον κόπο! Βεβαίως το δεύτερο ασύρματο μικρόφωνο (ευτυχώς το δικό μου) έκανε πάλι τα παλαβά του με αποτέλεσμα να μην ακούγομαι εξ ίσου καλά. Αν λοιπόν κάποια στιγμή σταματήσω να ανεβάζω συνεντεύξεις να ξέρετε ότι τα προβλήματα στον ήχο θα είναι η αιτία.