«Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το 'χουν σε τιμή, το 'χουν σε ικανότητα να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται….Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας».
Τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη έρχονται στη σκέψη μου συχνά και νοιώθω απέραντη αηδία να με διακατέχει όσο συλλογιέμαι ότι το Έθνος μου, βαδίζοντας στα μονοπάτια της εξαθλίωσης, βρίσκεται πλέον υπό Κατοχή, με οικονομικούς όρους βέβαια, αλλά με χιλιάδες μέχρι σήμερα «εκτελέσεις» αφού δεν υπάρχει πιά οικογένεια που να μην έχει έναν άνεργο, που να μην φοβάται για την καθημερινή κατρακύλα των ονείρων της και την δημιουργία σωρού ερειπίων επί των οποίων ολόκληρη η ελληνική κοινωνία καλείται να ζήσει. Αν το λένε αυτό ζωή πιά και όχι ελαιοτριβείο ψυχών και σωμάτων!
Καλημέρα!
Λέγομαι Αρχιμήδης και είμαι 26 χρόνων. Διαβάζω με προσοχή τα όσα γράφετε στο site και έχω μείνει άναυδος με τις εμπειρίες σας και με την τόλμη σας. Πήρα το θάρρος να σας γράψω για να σας συμβουλευτώ. Έχω ένα μικρό φουσκωτό σκάφος, μοντέλο του 1994 Mostro 4.60 με εξωλέμβιο μοτέρ Mercury 60. Πέρυσι είχα τολμήσει και έκανα το γύρο του Ιονίου ξεκινώντας από το Ρίο της Πάτρας. Φέτος το σκαφάκι μου βρίσκεται στη Νέα Μάκρη στη φύλαξη του Ντεϊβιντ.
Η απόκτηση ψηφιακού δέκτη Χ 30 € θα αποφέρει στην αγορά εισαγομένων 240 εκατομμύρια €, όσο οι συντάξεις δηλαδή! Από τα 30 Ελληνικά € τα 20 € θα πάνε στο μακρινό εξωτερικό, για αστεία μηχανάκια που μπορούσαν να φτιαχτούν, και καλύτερα, στο Αιγάλεω ή στην Σαλαμίνα. Αν τολμούσε κάποιος έλληνας βιοτέχνης να ανακοινώσει ότι τα φτιάχνει, θα δεχόταν τις ορδές των κρατικών ελεγκτών για να κλείσει πριν καν ανοίξει.
Μπορεί οικονομικά να καταρρέω, μπορεί να μην είμαι και πολύ αισιόδοξος ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, μπορεί να μην αντέχω πια να κοιμάμαι στο βρωμερό άστυ με τις πόρτες κλειδαμπαρωμένες και τον συναγερμό σε ετοιμότητα, πετάω όμως, εδώ και δύο περίπου εβδομάδες, με το ιπτάμενο φουσκωτό μου (αυτό με το 20.000 τεκμήριο ντε) στη Ζάκυνθο. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να ελπίσουμε σε ένα καλύτερο αύριο, στηριζόμενοι στις πλάτες των προδοτών που μας κυβερνούν, ας πετάξουμε και ας δούμε τη μικρότητά τους από ψηλά. Είναι κι' αυτός ένας ασφαλής τρόπος διαφυγής.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Είναι όμως επίσης βέβαιο ότι ζούμε ταυτόχρονα και στην πιο ανισόρροπη! Η πεποίθησή μου αυτή δικαιώνεται καθημερινώς. Διαβάστε δύο διαφορετικές ιστορίες καθημερινής τρέλλας, από το πρόσφατο προσωπικό μου ημερολόγιο, και πείτε μου αν έχω άδικο.
Ιστορία καθημερινής τρέλλας υπ' αρ. 1 : Είστε άνεργος ελεύθερος επαγγελματίας και δικαιούστε επιδόματος ανεργίας. Πριτς!
Πώς πριτς, θα μου πείτε. Το μήνυμα που αναγράφεται στο κάτω μέρος των ειδοποιητηρίων καταβολής ασφαλίστρων του Ο.Α.Ε.Ε. (Ενοποιημένα Ταμεία ΤΕΒΕ, ΤΑΕ κ.λπ.) δεν αφήνει καμμία αμφιβολία περί του αντιθέτου : Τα χρήματα καταβάλλονται υπέρ ΟΑΕΔ-ΟΕΕ (ειδικός λογαριασμός ανεργίας) με σκοπό την χορήγηση βοηθήματος σε περίπτωση διακοπής επαγγέλματος (άρθρο 44 Ν. 3986/11).
Κύριε Παπαδόπουλε,
Oνομάζομαι Γιώργος Χλούπης, γνωρίζω τον αδερφό σας Βασίλη αρκετά χρόνια, γιατί συνεργαζόμαστε στην Εθνική. Πρόσφατα μου έστειλε ένα mail με την περιγραφή του ταξιδιού σας στο Καρπάθιο το 1981 με ένα συμβατικό φουσκωτό. Είναι μια ιστορία διδακτική, πολύπλευρη και συγκινητική.
Πέραν της ουσίας έχετε και πολύ καλή "πένα" και θα ήταν πολύ ωραίο να διαβάζαμε και άλλα τέτοια κείμενα-εμπειρίες πλούσιες, μαζεμένα σε κάποιο τόμο ίσως. Μίλησα με τον Βασίλη σήμερα και μου είπε να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω του περιοδικού το οποίο βρίσκω ιδιαίτερα χρήσιμο και ευχάριστο, οπότε αποκτήσατε άλλον έναν (ηλεκτρονικό) αναγνώστη.