Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας επισκίασε η είδηση για τον αποτρόπαιο βασανισμό ενός  σκύλου από δύο ανεγκέφαλους καννίβαλους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ κανάλια και ραδιοφωνικοί σταθμοί σχολίαζαν την εγκληματική δράση των 2 κτηνών. Εν τέλει αποκαλύφθηκε ότι το γεγονός χρονολογείται από πενταμήνου. Ο φιλοζωϊκές ή φιλόζωες οργανώσεις ξεσάλωσαν στο προσκήνιο. Ακόμη και σοβαροί δημοσιογράφοι αφιέρωσαν περισσότερο χρόνο στον δυστυχή σκύλο από όσο στην Επανάσταση του ΄21. Έφθασαν στο σημείο να ρίξουν την ιδέα να μετατραπεί σε κακούργημα ο βασανισμός ζώων, ενώ η θανάτωση ανθρώπου από μεθυσμένο οδηγό θα παραμένει πλημμέλημα.  

Και φυσικά ελάχιστα έως καθόλου ασχολήθηκαν τα ΜΜΕ με τον Γάλλο αστυνομικό που δέχθηκε να μπει στη θέση ομήρου στα χέρια άλλου ανεγκέφαλου κτήνους, από το οποίο και έχασε τη ζωή του. Εν γνώσει του ότι αυτή η πράξη του ήταν σφόδρα πιθανό να του στοιχίσει τη ζωή. Διαβάζοντας την είδηση σκέφτηκα ότι αυτή η στάση είναι ο ορισμός της αυτοθυσίας, της αυταπάρνησης. Θυσίασε, αρνήθηκε  τον εαυτό του για κάποιον άλλο. Πιστός στο καθήκον.

Υπάρχουν κάποιοι προβληματιζόμενοι και απαισιόδοξοι (μεταξύ αυτών και το blog) που πιστεύουν, ή έστω έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην θεωρία του τυχαίου γεγονότος. Ενός γεγονότος τόσο απροσδιόριστου και τόσο τυχαίου που καταντάει μη προβλέψιμο από το σύστημα, και που θα σταθεί ικανό όμως να γίνει η θρυαλλίδα, ο πυροκροτητής μιάς ανεξέλεγκτης αλλά και τόσο φυσιολογικής αντίδρασης του λαού ώστε να αλλάξει η ροή των πραγμάτων (να υπενθυμίσουμε εδώ πως ένα τέτοιο μη προβλέψιμο γεγονός ήταν η αυτοπυρπόληση ενός μικροπωλητή, που οδήγησε στην "αραβική άνοιξη" με τις όποιες καλές ή κακές συνέπειές της).

Το "παιχνίδι" που παίζεται κάθε Τετάρτη έξω από τα συμβολαιογραφεία μεταξύ υγιώς αντιστεκόμενων πολιτών και των δυνάμεων καταστολής των πραξικοπηματιών, (πραξικόπημα δεν είναι μόνον όταν καταλαμβάνεις την εξουσία με τα όπλα, αλλά και όταν την σφετερίζεσαι με αισχρά ψέμματα, με υποσχέσεις και "προγράμματα", που μετά την εξαπάτηση μέσω της κάλπης δεν αισθάνεσαι καμία υποχρέωση να εφαρμόσεις. Επίσης πραξικόπημα είναι όταν κυβερνάς καταπατώντας συνεχώς τα μισά άρθρα του Συντάγματος και όταν έχεις παραδώσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας σε "ανεξάρτητες αρχές" όπως είναι η ΑΑΔΕ.

Μικροί και έφηβοι, τον καιρό που ήμασταν, μάθαμε πως κανένας αγώνας, μικρός ή μεγάλος δεν πάει χαμένος. Ίσως ήταν τέτοια η εποχή. Ή υπήρχε μεγάλη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Ήταν άλλωστε μιά εποχή που η ανθρωπότητα είχε βγει από δυό παγκόσμιους πολέμους, και η επιστήμη και τα γράμματα έδειχναν να παίρνουν κεφάλι στην κούρσα τους με τον σκοταδισμό, τον φασισμό, την φτώχεια, τον φανατισμό.

Ήταν μάλλον η εποχή της αθωότητας. Ή απλούστατα ήταν η βρεφική ηλικία μιάς μετάλλαξης του φασισμού, που τότε κανείς δεν αξιολογούσε σαν επικίνδυνη, αντίθετα την έβλεπαν χαριτωμένη στα πρώτα της βήματα, και την κανάκευαν, και την νταχντιρντίριζαν και την τάϊζαν δουλειά, πόρους, χρόνο και ενέργεια, ώσπου ο χαριτωμένος έφηβος καταναλωτισμός, ενηληκιώθηκε και έγινε ένας τερατώδης νεοφιλελευθερισμός, άγαρμπος στην αρχή και άπειρος, μαθαίνοντας όμως γρήγορα όλες τις τακτικές της χειραγώγησης,της καταστολής και της καταδυνάστευσης των λαών, της ανθρωπότητας γενικότερα.

Ύστατο χαίρε σε έναν καλό Κασιώτη και φίλο.

Έφυγε απ' τη ζωή ο κυρ Γιώργης ο Λιόντας και οι ραχούλες της Κάσου έχασαν το χρώμα τους, θαρρείς, έχασαν την ζωντάνια τους. Απλός άνθρωπος ο κυρ Γιώργης, τραγουδούσε τη ζωή, τη δουλειά και το νησί του σκαρώνοντας μαντινάδες. Μου προσέλκυσε πολλές φορές το ενδιαφέρον και θέλησα να του μιλήσω. Πότε την ώρα που έπηζε τη σιτάκα στο μιτάτο, καθισμένος με τις ώρες πάνω απ΄ τη φωτιά, πότε στην επίσκεψη του ορθοπεδκού Ανδρέα Παπαδόπουλου στο σπίτι του, κατά την διάρκεια της αποστολής αγάπης του "Ναυτίλου" στην Κάσο τον Νοέμβριο του 2015, και πότε σε μια εξομολόγηση εκ βάθους καρδίας όταν με δυσκολία έσερνε τα κουρασμένα πόδια του μέχρι το εκκλησάκι του Άγιου Παντελεήμονα.

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τί θα κάνατε αν σας έλεγαν ότι δεν μπορείτε να κάνετε το ταξίδι των ονείρων σας επειδή το ελληνικό κράτος (λέμε και καμμιά μαλ...) δεν σας έχει χορηγήσει το καρτελλάκι της αδείας χειριστή ταχυπλόου αλλά ένα απλό κωλόχαρτο σε μέγεθος Α4 που ουδεμία ισχύ και αναγνώριση έχει στο εξωτερικό; Τί θα κάνατε, με άλλα λόγια, αν είχατε λύσει όλα τα μεγάλα προβλήματα που συνεπάγεται ένα ταξίδι με σκάφος γύρω απ' την Ευρώπη και ο λιμενικός σάς έλεγε ότι δεν υπάρχει καρτελλάκι για να αντικαταστήσει το κωλόχαρτο;