Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Τι φοβάμαι...
Πηγή : http://kasosnews.wordpress.com/
Γράφει ο Γιώργος Βαξεβανίδης.
Νεαρός ρεπόρτερ είχα παρακολουθήσει μια θυελλώδη διαδήλωση. Γύρισα στην εφημερίδα και επηρεασμένος από κάποια συνθήματα, που έκρινα εκρηκτικά ως επικίνδυνα, τα περιέγραφα ανήσυχος στον αρχισυντάκτη μου.
- Φώναζαν «πεινάμε»; Με ρώτησε.
- Όχι… είπα και πήγα να συνεχίσω την αναφορά στα συνθήματα.
-Να ανησυχείς, είπε διακόπτοντάς με, όταν θα ακούσεις το σύνθημα «πεινάμε».
Η πρώτη (και η τελευταία) διαδήλωση του κυρ Βασίλη.
Πηγή : www.capital.gr
Της Κατερίνας Παντά.
Ο κυρ - Βασίλης είναι γείτονας. Ένας γείτονας καλοστεκούμενος παρά τα χρονάκια του, αφού μάλλον έχει περάσει προ πολλού τα 70. Τα πρωϊνά, συχνά πυκνά, συναντιόμαστε και ανταλλάσσουμε πέντε κουβέντες, αφού η οξύνοιά του, το χιούμορ του, η καλή του διάθεση και η λεπτότητα της συμπεριφοράς του, δίνουν περισσότερο φως στην ημέρα μου.
Η γυναίκα του έχει «φύγει» εδώ και καιρό, αφήνοντάς τον μόνο, αλλά ο κυρ - Βασίλης της γειτονιάς μας συνεχίζει ακούραστος το διάβα της ζωής, παρά την μοναξιά του, ευθυτενής, με το χαμόγελο και μια γλυκιά κουβέντα για όλους μας. Μέσα μου τον έλεγα «ήλιο μου».
"Chania Diving Center" - Νίκος Γιαννουλάκης.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Οι οργανωμένες καταδύσεις, όπως άλλωστε και πολλές άλλες αθλητικές δραστηριότητες, πέρα βεβαίως από το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, είναι γνωστό ότι υποσιτίζονται και υπολειτουργούν στη χώρα μας. Έχουν ωστόσο, κατά καιρούς, καταβληθεί αρκετές προσπάθειες για την απελευθέρωση των καταδυτικών πεδίων, τόσο από συλλόγους και καταδυτικές σχολές όσο και από περιοδικά του χώρου. Όπως όλα, όμως, έτσι και η απελευθέρωση των θαλασσών για την ελεύθερη και απρόσκοπτη καταδυτική δραστηριότητα, η οποία θα έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση της τουριστικής κίνησης και του εισαγομένου συναλλάγματος, έχει προχωρήσει με πολύ αργά βήματα ή, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν έχει προχωρήσει και καθόλου.
Μπράβο αντανακλαστικά οι αναγνώστες με τον "τσαγκάρη"!
Εκπλήσσομαι ευχάριστα με τα αντανακλαστικά των αναγνωστών μου. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι σοβαρά μήπως θα πρέπει να δρομολογήσω ένα παράλληλο blog... Μετά το αγανακτισμένο λοιπόν σχόλιο του Μπάμπη Κωνσταντάτου, ήρθε άλλο ένα σχόλιο, από τον Νίκο Σαρρή αυτή τη φορά, για να αποδείξει πως ο Ανδρέας Φουράκης πέτυχε αυτό που ήθελε με τον "τσαγκάρη" του...
Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Πόσοι τέτοιοι; Πόσοι;
Εχθές το βράδυ, μιλούσα με την κόρη μου, σχετικά με τον Μιχάλη Καλογεράκη από την Κρήτη. Αφού είδαμε το βίντεο και της εξήγησα τον πόνο που μας πνίγει, σχετικά με την τύχη αυτού του είδους των ανθρώπων, στάθηκε για λίγο σιωπηλή και μου είπε : "Ανάθεμα ρε πατέρα".
Η αγανάκτηση του Μπάμπη με αφορμή το σχόλιο του Μπακαλάκη.
Στην εποχή του παραλόγου που διανύουμε, με προδότες και επίορκους να διαφεντεύουν τις τύχες μας, η λαϊκή οργή είναι και συσσωρευμένη και δικαιολογημένη και αναπόφευκτη. Το σχόλιο του φίλου και συναδέλφου μου Μπάμπη Κωνσταντάτου, συνεπώς, ήταν αναμενόμενο. Και επειδή γράφω τους "φυτεμένους" του Ε.Σ.Ρ. στα παλαιότερα των υποδημάτων μου - εγώ, άλλωστε, δεν κάνω ούτε ραδιόφωνο ούτε τηλεόραση - δημοσιεύω το σχόλιο του Μπάμπη ως έχει.
Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Τι να πει κανείς σ' αυτόν το άνθρωπο, που είναι η εικόνα τού τι συμβαίνει σήμερα στον καθένα μας, που δεν είναι λαμόγιο και που δεν ανήκε ποτέ σε κλαδικές, αλλά κοίταγε μόνο τη δουλειά του.
Σχόλια αναγνώστη για τον "τσαγκάρη"
Ο αναγνώστης και φίλος του "Rib and Sea" Νίκος Μπακαλάκης, μετα την ανάγνωση του χρονογραφήματος με τίτλο "Ο τσαγκάρης", του Ανδρέα Φουράκη http://www.ribandsea.com/main/index.php/articles/949-2013-03-05-13-10-38 έστειλε το ακόλουθο σχόλιο περιγράφοντας δικές του τραυματικές εμπειρίες.
Πολύ καλό. Μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια, όταν από 13 χρονών παιδάκι δούλευα στα κολο-μηχανουργεία. Φασίνα, Χριστο-Παναγίες και άγιος ο θεός, από τέχνη τίποτα, ώρες ατελείωτες, τραύματα πάρα πολλά, πώς και δεν σκοτώθηκα. Κλέψιμο ενσήμων ασφάλισης, σύννεφο.
Ο τσαγκάρης.
Του Ανδρέα Φουράκη.
Αφιερωμένο στους τελευταίους τσαγκάρηδες, που σκληρά αφεντικά σφυροκόπησαν ανελέητα τα παιδικά τους χρόνια στο αμόνι της ζωής, για να μάθουν τέχνη, και στους σημερινούς νέους που έχουν την τύχη, και την ατυχία μαζί, να τα' χουν όλα.
Από πέντε αδέλφια ο μεγαλύτερος ήταν ο Στεφανής. Σκληρή ζωή και δύσκολη και το χωριό φτωχό, χωρίς δουλειές και δύσκολα τα' φερνε βόλτα ο πατέρας του να θρέψει τόσα στόματα. Σαν τέλειωσε το δημοτικό τον πήρε από το χέρι και δρόμο για τη χώρα. Πολλά-πολλά δεν του' πε. «Θα μάθεις τέχνη», είπε μόνο «και θα μένεις σε κάμαρα του συντέκνου μας».
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο!
Είναι πλέον γνωστό ότι μπορεί μεν η Ελλάδα κάποιες φορές να πεθαίνει, το ελληνικό χιούμορ, όμως, δεν πεθαίνει ποτέ! Η πρόσφατη λοιπόν καταδίκη του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλου και η "κυριλέ" συνοδεία του στις φυλακές των Διαβατών, σε συνδυασμό με την βίαιη σύλληψη και προσαγωγή των τεσσάρων νεαρών, οι οποίοι λήστευσαν προ ημερών την τράπεζα στον Φιλώτα, έδωσαν σε κάποιον την ιδέα να παραλληλίσει τις δύο συλλήψεις και προσαγωγές και να σατυρίσει τις εξώφθαλμες μεταξύ τους διαφορές με το εύστοχο σχόλιο : "Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο!".
Το Λιόκουρνο.
Γράφει ο Ανδρέας Φουράκης.
Λιόκουρνο, το κέρατο του φιδιού.
Πολλές φορές, κατά παραφθορά της λέξης, μπορεί να το ακούσουμε σαν λιόκρινο ή λιόκρουνο. Η σωστή ονομασία όμως είναι «λιόκουρνο». Έτσι αναφέρεται και στο «Ερμηνευτικό και ετυμολογικό λεξικό του δυτικοκρητικού γλωσσικού ιδιώματος» του Αντώνη Ξανθινάκη, στο οποίο ετυμολογείται από το λατινικό cornum.
Σκοπός μου δεν είναι μόνο να διαχωρίσω την αλήθεια από τη φαντασία και τα πραγματικά γεγονότα από το μύθο, που είναι βαθιά ριζωμένος, αλλά και να καταθέσω τη μαρτυρία μου για ό,τι βίωσα σχετικά, με την ελπίδα ότι κάποιοι που γνωρίζουν περισσότερα θα συμπληρώσουν πιθανόν πολύτιμες πληροφορίες ή στοιχεία για το λιόκουρνο. Αναμφισβήτητα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και κατά τη δική μου εκτίμηση θα πρέπει να διανύουμε ήδη πολλές γενιές, ίσως πάνω από 5 έως 7, από την εξαφάνιση αυτού του είδους του φιδιού, αν εξαιρέσει κανείς τη μοναδική εμπειρία που είχα το έτος 1952, να δω με τα ίδια μου τα μάτια το φίδι αυτό.
Μια ψαρόβαρκα, ένας ψαράς, μια ιστορία...
Από το βιβλίο "Θαλασσινές Ιστορίες" του Ανδρέα Φουράκη.
Αφιερωμένο στους απλούς και ταπεινούς του μόχθου καπετάν-Μανώληδες και καραβομάστορες που διαιώνισαν τις πανάρχαιες ελληνικές τέχνες της θάλασσας χτίζοντας μια αλμυρή ανεκτίμητη, πολιτιστική κληρονομιά, αιώνιο βάρος για τις επόμενες γενιές.
Τη σκάρωσε προ 90 χρόνους, ένας από τους δεκάδες ανώνυμους καραβομάστορες των Χανιών, παραγγελιά του Μανώλη του ψαρά. Κυνηγημένος από τους Τούρκους έφυγε από την Κρήτη ο πρόγονος του μάστορα και έμαθε τα μυστικά της τέχνης στα καρνάγια των Σπετσών, της Ύδρας και της Σύρας. Σαν το νησί ελευθερώθηκε γύρισε πίσω να δουλέψει την τέχνη του και να διηγάται νοσταλγικά πόσα μπρίκια, σκούνες, γολέτες, γαϊτες, τρεχαντήρια και βαρκαλάδες είχε σκαρώσει. Έτσι με τους χρόνους πέρασε η τέχνη γενιά τη γενιά, χέρι με χέρι και στο δικό μας μάστορα, μα τώρα χωρίς τα παλιά μεγαλεία. Πού μπρίκια και σκούνες πια! Καμιά ψαρόβαρκα και αραιά και πού καμιά τρεχαντήρα. Μα, ας πάμε στην παραγγελιά.