Rib and Sea

Προβληματίζεται και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μας μιλούν, δεν ακούμε. Μιλάμε, δεν μας ακούν. Φωνές που χάνονται σε μια Βαβέλ που εκπέμπει παράφωνα. Ένας κόσμος που μοιάζει να τρέχει πίσω από χίμμαιρες. Ένας κόσμος που αδιαφορεί για τους συνταξιδιώτες του σ' αυτόν τον πλανήτη, σ' αυτή τη ζωή. Και μολύνει την ατμόσφαιρα,  αδιαφορώντας για τον αφανισμό της γης που τον φιλοξενεί. Και ρυπαίνει την θάλασσα, αδιαφορώντας αν ο θάνατός της θα σημάνει και το δικό του τέλος. Και αδιαφορεί για το δάκρυ της φάλαινας, που χάνεται, καθώς είναι ανήμπορη να κατανοήσει την παράξενη αυτή "υπεροχή" του ανθρώπου και την επιλογή του να καταστρέφει και να αυτοκαταστρέφεται...

Μέρος τρίτο. Το πέρασμα από την Σικελία στη Σαρδηνία.

Αφήσαμε πίσω μας το στενό της Μεσσήνας και ακολουθήσαμε την ακτογραμμή της βόρειας Σικελίας, έχοντας ένα φρέσκο γραιγολεβάντε να σπρώχνει την πρύμνη μας. Θέλαμε να μικρύνουμε το άνοιγμα που μας χώριζε από το νότιο άκρο της Σαρδηνίας, που ήταν και ο επόμενος σταθμός μας. Έτσι αποφασίσαμε να πιάσουμε για λίγο στο Παλέρμο, ώστε και οι ακτές της Σαρδηνίας να «έρθουν» πιο κοντά, και να μην είμαστε συνεχώς στο όριο με τα καύσιμα.

Η Lalizas έφερε ναυτιλιακά καλώδια για όλες τις απαραίτητες εσωτερικές και εξωτερικές εργασίες του σκάφους σας. Τα καλώδια διατίθενται για μεσαίου και μικρού μεγέθους φορτία, ανάλογα με την χρήση που τα θέλετε. Όλα τα καλώδια είναι επικασσιτερωμένα και μονωμένα με καουτσούκ, παρέχονται σε  διαφορετικά μεγέθη από 1.5 και 2 mm έως 70mm2 και είναι πολύ ανθεκτικά στη θάλασσα και τις υψηλές θερμοκρασίες. Διατίθενται σε κόκκινο και μαύρο χρώμα.
Τιμή από 0,55 € το μέτρο συμπεριλαμβανομένου του Φ.Π.Α.

Μέρος δεύτερο. Ο απόπλους και το ταξίδι μέχρι την Σικελία.

Την Κυριακή 15 Ιουνίου του 1986, ο Τάσος και ο Σίμος έριξαν το "Ολύμπικ" στο Καλαμάκι και, προτού φθάσουν στο προκαθορισμένο σημείο απόπλου, πέρασαν από την άκρη του λιμενοβραχίονα της μαρίνας Ζέας για να πάρουν και μένα, αφού μέχρι τότε κατοικούσα στον Πειραιά. Στη Ζέα περίμεναν οι φίλοι και συγγενείς μας, ένα τηλεοπτικό συνεργείο, ο Δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Παπασπύρου, ο δημοσιογράφος Κωστής Χαιρόπουλος, σαν συνεργάτης του περιοδικού «Εικόνες», οι Μιχάλης Γκιόλμαν και Τάσος Καραγεώργης, σαν δύο από τους χορηγούς του εγχειρήματος, και βέβαια σύσσωμη η «Ολύμπικ», με τους Μίλτο Βρεττό, Γιάννη Παπαπαναγιώτου, Μπάμπη Μπουζάκη, τους αείμνηστους Γιάννη Παππά και Παναγιώτη Πουλόπουλο, και τον Παύλο Καρρά, σημερινό κατασκευαστή των φουσκωτών σκαφών "Evripus". Ήταν όλοι επιβάτες ή χειριστές σε συμβατικά φουσκωτά σκάφη της «Ολύμπικ».

Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος σκαλίζει το παρελθόν...

 

Μέρος πρώτο. Η προετοιμασία.

 

 

Σωτήριο έτος 1986. Διένυα τότε το 34^ο έτος της ηλικίας μου και γιόρταζα την είσοδό μου στο χώρο των «μεγάλων» r.i.b.’s της εποχής εκείνης, έχοντας μόλις αποκτήσει τo 4.95 της "Olympic Hellas"! Είχε ήδη ανατείλλει η δεύτερη δεκαετία, από τότε που είχα μπει στον μαγικό κόσμο των φουσκωτών με ένα Avon 3.20, που μου είχαν στείλει πακέτο απ' την Αγγλία. Τριάντα χιλιάδες δραχμές μου είχε στοιχίσει ο πρώτος έρωτας, μαζί με τα ταχυδρομικά και τα έξοδα τελωνείου. «Jumpy» είχα ονομάσει εκείνη την εγγλέζικη  «σαμπρέλλα», για ευνόητους λόγους. Μ’ εκείνο το «σκατό» έμαθα ακόμη και θαλάσσιο σκι, αφού η 20άρα πορτοκαλλί «Archimides» (Volvo Penta) με έβγαζε έξω απ' το νερό σε αξιοπρεπή χρόνο και με ταχύτητα αρκετή για να κρατηθώ και να μείνω πλαναρισμένος πάνω στα πέδιλα του σκι. Ακολούθησε το 3.80 και το 4.40 της "Olympic Hellas", με την αξέχαστη 35άρα Tohatsu το πρώτο, και την 40άρα Evinrude το δεύτερο. Και τα δύο εκείνα φουσκωτά σκάφη ήταν βεβαίως συμβατικά. Δεν είχε κάνει ακόμη βλέπετε την εμφάνισή της η «σκληρή γάστρα» στην αγορά.