Του Ιακώβου Ιωάννου.
Η προπαγάνδα, η χειραγώγηση της κοινής γνώμης προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων και η ενσωματωμένη δημοσιογραφία, θεωρούνται ως οι μεγαλύτερες ασθένειες μίας κοινωνίας – επειδή τη διαβρώνουν με ύπουλο τρόπο.
«Ως δημαγωγός χαρακτηρίζεται αυτός που διακηρύσσει δοξασίες, οι οποίες γνωρίζει πως δεν είναι αληθινές, σε ανθρώπους που θεωρεί ότι είναι ανόητοι. Με απλούστερα λόγια, ο πολιτικός που μοιράζει ψεύτικες υποσχέσεις, γνωρίζοντας πως δεν μπορεί ή δεν θέλει να τις τηρήσει, σε εκλογείς που πιστεύει πως είναι ηλίθιοι – οπότε δεν θα τον κατηγορήσουν και δεν πρόκειται να τον τιμωρήσουν, αφού δεν θα ανακαλύψουν ποτέ τις πραγματικές του προθέσεις.
Του Στέφανου Λίβου (*)
Έχω αποκομίσει την εντύπωση ότι υπάρχουν δύο στάσεις προς τους Έλληνες του εξωτερικού: η εξωστρεφής, που θεωρεί ότι οι Έλληνες που ζουν αλλού μπορούν και έχουν κάτι να προσφέρουν στην Ελλάδα, και η εσωστρεφής, που θεωρεί ότι η Ελλάδα για κανένα λόγο δεν χρειάζεται πλέον αυτούς που έφυγαν, τους «ριψάσπιδες».
Και σαν Έλληνες του εξωτερικού δεν εννοώ τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που παρελαύνουν σαν τσολιάδες και πάνε στο “Parthenon” του Τζιμ και της Τούλας Πάπας να φάνε lamb kleftiko. Εννοώ κυρίως αυτούς που έφυγαν τα τελευταία χρόνια, από ανάγκη ή επιλογή.
Του Γιώργου Κουρκουτά.
Η νέα διασπορά των Ελλήνων στο εξωτερικό, τα τελευταία χρόνια, είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν χρειαζόταν η χώρα μας και σε πολλές περιπτώσεις ήταν αναγκαστική.
Η "New Diaspora" http://www.newdiaspora.com/el/ είναι ένας δικτυακός τόπος ο οποίος φτιάχτηκε για να υπάρχει ένα βήμα για τους Έλληνες που έφυγαν για να μας πουν την ιστορία τους, μια έμπνευση του κινηματογραφιστή Νικόλαου Σταμπουλόπουλου.
Αφορμή γι' αυτό το άρθρο είναι ένα γράφημα της "New Diaspora" το οποίο βασίστηκε σε στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού και αναφέρει τις χώρες προορισμού των Ελλήνων που έφυγαν την περίοδο 2010-2016.
Μια προσέγγιση σ΄ ένα ακανθώδες θέμα.
Του Μανώλη Αρ. Χριστουλάκη.
Ηχεί σαν μια παραδοξολογία! Όσο όμως και αν ξενίζει, εκ πρώτης όψεως, δεν αποκλείεται να είναι έτσι, όπως θα προσπαθήσω να εξηγήσω.
Το πρόβλημα τούτο με απασχολεί (ασφαλώς και άλλους) από πολύ παλιά, από τα μαθηματικά μου χρόνια, που συχνά – πυκνά αναρωτιόμουνα γιατί άραγε οι Σελτζούκοι μετονόμασαν την Κωνσταντινούπολη, την Πόλη, στο φρικτό, για μένα κακόηχο ISTANBUL.
Δεν ξέρω αν ενδόμυχα, υποσυνείδητα αναζητώ βάλσαμο για την εθνική αυτή οδυνηρή πληγή που φέρνω μέσα μου, για έναν αθεράπευτο καημό, έναν ασίγαστο πάθος, μια νοσταλγία ψυχοφθόρα για το χαμό ενός εθνικού παραδείσου.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.
Μερικοί Κύπριοι φίλοι (που δεν έζησαν από κοντά το έγινε στην Ελλάδα το 2015) υποστηρίζουν ότι υποτίμησα στο τελευταίο άρθρο μου για το κυπριακό (http://www.konstantakopoulos.gr/) την απόφαση Τσίπρα-Κοτζιά να “αντισταθούν”. Μακάρι νά έχουν αυτοί δίκιο κι εγώ άδικο. Αν έχουν δίκιο μικρό το κακό. Αν έχουν άδικο, κινδυνεύουμε με νέα μεγάλη απάτη (όπως κυπριακές τράπεζες 2013, τρίτο μνημόνιο 2015, πάλι με Αναστασιάδη και Τσίπρα). Στη δεύτερη περίπτωση, οι ‘Ελληνες απειλούνται με νέες, ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές!
Το αν θα “λυθεί” το κυπριακό, δηλαδή αν θα διαλυθεί το κυπριακό κράτος (όπως η Ελλάδα υπογράφοντας τα μνημόνια και ακόμα χειρότερα), δεν εξαρτάται από Αναστασιάδη, Ακιντζί, Κοτζιά, Τσίπρα. Εξαρτάται:
Του Ελευθέριου Ρήνου.
Υπάρχει λογικός άνθρωπος στην περιοχή που να νομίζει ότι ακόμη και οι Τούρκοι σκέπτονται ότι αλλάζει στο status quo εδώ τριγύρω, με κατοικημένες περιοχές και έναν στρατό που ακόμη είναι ισχυρός; Αναφέρομαι σε λογικούς ανθρώπους και όχι σε επαγγελματίες «Κασσάνδρες» που ζουν από αυτό. Θεωρώ ότι οι Τούρκοι επιδίδονται σε «καραγκιοζιλίκια» για εσωτερική κατανάλωση, με την ατυχία να έχουμε μία από τις χειρότερες, «παρατημένες» κυβερνήσεις όλων των εποχών, που και αυτή χρειάζεται αποπροσανατολισμό του πληθυσμού.
Η απόφαση για δημιουργία κράτους στο Ιρακινό Κουρδιστάν είναι ειλημμένη. Οι Κούρδοι έχουν αποδειχθεί ο πιο αξιόπιστος εμπόλεμος σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή εδώ και χρόνια. Ουσιαστικά έχουν αυτονομηθεί και προσφέρουν καταφύγιο και σε άλλες φυλές που τους κυνηγά η ISIS και οι παραστρατιωτικές οργανώσεις που φύτρωσαν μετά την κατάρρευση του αμερικανοτραφούς σανταμικού καθεστώτος..
Π Ρ Ω Τ Η Δ Η Μ Ο Σ Ι Ε Υ Σ Η !
Και τώρα, φίλες και φίλοι, καλοί μου αναγνώστες, καθίστε αναπαυτικά μπροστά στην οθόνη του ηλεκτρονικού σας υπολογιστή και δείτε πώς ξεφουσκώνει μια φούσκα που, εκτός όλων των άλλων πομφόλυγων, μας ταλαιπωρεί κι' αυτή ως λαό εδώ και πέντε σχεδόν χρόνια. Καιρός ήταν. Αρκετά δίχασαν ο απατεώνας Σώρρας, ο ναρκέμπορος συνεργάτης του "καθηγητής" (τρομάρα του!) Μανώλης Λαμπράκης και τα λωβοτομημένα τσιράκια τους έναν απογοητευμένο, αμήχανο και γι' αυτό ευκολόπιστο λαό, και έστρεψαν τον έναν Έλληνα πολίτη εναντίον του άλλου. Ένωση Ελλήνων, λένε. Τον κακό τους τον καιρό!
Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο Εμ. Λαμπράκης, βασικός χρηματοδότης του Σώρρα, συνελήφθη για παράνομη συνταγογράφηση οπιοειδών.
Του Ελευθέριου Ρήνου.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών, ο ιατρός Δρ. Εμμανουήλ Λαμπράκης συνελήφθη την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016, ενώ ταυτόχρονα του απαγγέλθηκαν βαρύτατες κατηγορίες για την διακίνηση τεράστιου αριθμού χαπιών Oxycodone (Οξυκωδόνη). Η ανακοίνωση της σύλληψης του ομογενούς Εμμ. Λαμπράκη πραγματοποιήθηκε με επίσημο δελτίο τύπου την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου, από τον Εισαγγελέα της Νότιας Περιφέρειας της Νέας Υόρκης Πριτ Μπαράρα, τον ειδικό πράκτορα της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών των ΗΠΑ («DEA») Τζέιμς Χάντ, τον Αρχηγό του αστυνομικού σώματος της Νέας Υόρκης («NYPD») James P. O'Neil και την Προϊσταμένη του Τμήματος Οικονομικών Υπηρεσιών της Πολιτείας της Νέας Υόρκης Μαρία Βούλο. https://www.justice.gov/usao-sdny/pr/doctor-charged-manhattan-federal-court-illegal-distribution-millions-oxycodone-pills
Προβληματίστηκα πολύ μέχρι να πάρω την απόφαση να αναδημοσιεύσω την επιστολή του εθνικού μας μουσικοσυνθέτη, που μου κοινοποίησε σήμερα το πρωί ένας διαδικτυακός φίλος. Και προβληματίστηκα, όχι γιατί οι σκέψεις του Μίκη δεν είναι σωστές, όχι γιατί όσα καταγγέλει εις βάρος του πρώτη φορά "ροζέ" πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα δεν είναι πέρα ως πέρα αληθή, αλλά γιατί ο καταγγέλων, ο Μίκης στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν προτιμότερο να σιωπήσει και να απολογηθεί για τις δικές του πολιτικές επιλογές του παρελθόντος.
Δεν πάσχω από επιλεκτική ιστορική αμνησία, αγαπητέ Μίκη. Όλοι παροικούμε την Ιερουσαλήμ, άλλωστε, και γνωριζόμαστε. Δεν ξεχνώ, επί παραδείγματι, τις δικές σου ανακυβιστήσεις στην "επάρατη" Δεξιά και την συμπόρευσή σου μαζί της. Και αν, όπως πολύ σωστά λες, δεν δικαιούται ο Αλέξης να επιστρατεύει όλη την υποκριτική του δεινότητα και με περισσό θράσος να εκφωνεί πύρινους επικήδειους λόγους στον Κουβανό ηγέτη, άλλο τόσο κι' εσύ δεν δικαιούσαι να επικρίνεις τον πρόεδρο του δεκαπενταμελούς (δεν του αξίζει να τον αποκαλώ καν πρωθυπουργό) για λάθη που κι' εσύ έκανες στο παρελθόν και συνεχίζεις να κάνεις ακόμη και σήμερα.
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Ο Μακαρθισμός επιστρέφει διρμύτερος γράφουν πολλοί αρθρογράφοι στις ΗΠΑ. Οι παλαιοί έχουμε ζήσει την εποχή που ο Γερουσιαστής Μακάρθυ είχε εξαπολύσει την αντικομμουνιστική υστερία* τη δεκαετία του ΄50. Οι νεότεροι κάτι σχετικό θα έχουν διαβάσει. Η πλειονότητα των αριστερόφρονων αστέρων του Χόλυγουντ, αλλά και οι αντίπαλοι των συντηρητικών πολιτικών, βρίσκονταν τότε στο στόχαστρο του Μακάρθυ. Διότι έπρεπε να προστατευθεί η μεγάλη δημοκρατική υπερατλαντική δύναμη από το μίασμα του κομμουνισμού που απειλούσε τις ατομικές ελευθερίες και το American way of life.
Έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού και στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Οι κυβερνήσεις τους εκλέγονται από τον λαό μέσω «ελεύθερων εκλογικών διαδικασιών», όπως στον «δυτικό πολιτισμένο» κόσμο. Όπως και στις ΗΠΑ. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τί είναι αυτό πού ανησυχεί τις ΗΠΑ και προκαλεί τη φρενίτιδα των δημοσιευμάτων και εκπομπών που επιμένουν ότι η Ρωσσία επεμβαίνει στα εσωτερικά των ΗΠΑ, σε σημείο, μάλιστα, που να λέγεται ότι εκείνη στην ουσία εξέλεξε ως Πρόεδρο τον Τραμπ;
Γράφει, έτομος να πάρει τα βουνά, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Θυμάμαι τον πατέρα μου, αλλά και τους καθηγητές μου, οι οποίοι με συμβούλευαν (καθώς ήμουν, ανέκαθεν, νομοταγής μεν, ατίθασος δε) να συγκρατώ ακόμη και την δίκαιη οργή μου για όσα απαράδεκτα κάποιοι, παρασκηνιακώς ή ευθέως, θα μου επεφύλασσαν στο μέλλον. Ε, λοιπόν, αν και είχα αυτές τις συμβουλές στις αποσκευές μου, δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν κατάφερα να συγκρατηθώ και εξερράγην. Αυτό δε που μου συμβαίνει τώρα είναι μια περίπτωση απέναντι στην οποία, ούτε ο πατέρας μου ούτε οι καθηγητές μου θα μπορούσαν να τηρήσουν τη στάση ζωής που με δίδαξαν. Και εξηγούμαι.
Προ τεσσάρων περίπου μηνών το Υπουργείο Οικονομικών με ενημέρωσε ότι έχω λαμβάνειν ένα πιστωτικό υπόλοιπο της τάξεως των 2.500 περ. ευρώ από διαφορές που είχαν προκύψει από τα τρία τελευταία έτη! Καταλαβαίνετε πώς μπορεί να νοιώσει ένας χαμηλοσυνταξιούχος στο άκουσμα αυτής της είδησης; Είμαι και σε κρίσιμη ηλικία και λίγο έλειψε να πάθω εγκεφαλικό από τη χαρά μου! Πήγα λοιπόν με το χαρτί ανά χείρας στη ΔΟΥ Ηλιούπολης και περίμενα όλο χαρά να εισπράξω την πίστωση. Αμ δε! Η υπάλληλος, μια ξινή γεροντοκόρη, μου είπε ότι δεν μπορώ να εισπράξω αυτό το ποσό γιατί εμφανίζομαι χρεωμένος στην... Ε΄ ΔΟΥ Θεσ/νίκης με το ποσό των 1.300 περ. ευρώ! Δεύτερο εγκεφαλικό προ των θυρών, στο άκουσμα δυσάρεστης είδησης αυτή τη φορά.