Rib and Sea

Η Lalizas έφερε ναυτιλιακά καλώδια για όλες τις απαραίτητες εσωτερικές και εξωτερικές εργασίες του σκάφους σας. Τα καλώδια διατίθενται για μεσαίου και μικρού μεγέθους φορτία, ανάλογα με την χρήση που τα θέλετε. Όλα τα καλώδια είναι επικασσιτερωμένα και μονωμένα με καουτσούκ, παρέχονται σε  διαφορετικά μεγέθη από 1.5 και 2 mm έως 70mm2 και είναι πολύ ανθεκτικά στη θάλασσα και τις υψηλές θερμοκρασίες. Διατίθενται σε κόκκινο και μαύρο χρώμα.
Τιμή από 0,55 € το μέτρο συμπεριλαμβανομένου του Φ.Π.Α.

Μέρος δεύτερο. Ο απόπλους και το ταξίδι μέχρι την Σικελία.

Την Κυριακή 15 Ιουνίου του 1986, ο Τάσος και ο Σίμος έριξαν το "Ολύμπικ" στο Καλαμάκι και, προτού φθάσουν στο προκαθορισμένο σημείο απόπλου, πέρασαν από την άκρη του λιμενοβραχίονα της μαρίνας Ζέας για να πάρουν και μένα, αφού μέχρι τότε κατοικούσα στον Πειραιά. Στη Ζέα περίμεναν οι φίλοι και συγγενείς μας, ένα τηλεοπτικό συνεργείο, ο Δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Παπασπύρου, ο δημοσιογράφος Κωστής Χαιρόπουλος, σαν συνεργάτης του περιοδικού «Εικόνες», οι Μιχάλης Γκιόλμαν και Τάσος Καραγεώργης, σαν δύο από τους χορηγούς του εγχειρήματος, και βέβαια σύσσωμη η «Ολύμπικ», με τους Μίλτο Βρεττό, Γιάννη Παπαπαναγιώτου, Μπάμπη Μπουζάκη, τους αείμνηστους Γιάννη Παππά και Παναγιώτη Πουλόπουλο, και τον Παύλο Καρρά, σημερινό κατασκευαστή των φουσκωτών σκαφών "Evripus". Ήταν όλοι επιβάτες ή χειριστές σε συμβατικά φουσκωτά σκάφη της «Ολύμπικ».

Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος σκαλίζει το παρελθόν...

 

Μέρος πρώτο. Η προετοιμασία.

 

 

Σωτήριο έτος 1986. Διένυα τότε το 34^ο έτος της ηλικίας μου και γιόρταζα την είσοδό μου στο χώρο των «μεγάλων» r.i.b.’s της εποχής εκείνης, έχοντας μόλις αποκτήσει τo 4.95 της "Olympic Hellas"! Είχε ήδη ανατείλλει η δεύτερη δεκαετία, από τότε που είχα μπει στον μαγικό κόσμο των φουσκωτών με ένα Avon 3.20, που μου είχαν στείλει πακέτο απ' την Αγγλία. Τριάντα χιλιάδες δραχμές μου είχε στοιχίσει ο πρώτος έρωτας, μαζί με τα ταχυδρομικά και τα έξοδα τελωνείου. «Jumpy» είχα ονομάσει εκείνη την εγγλέζικη  «σαμπρέλλα», για ευνόητους λόγους. Μ’ εκείνο το «σκατό» έμαθα ακόμη και θαλάσσιο σκι, αφού η 20άρα πορτοκαλλί «Archimides» (Volvo Penta) με έβγαζε έξω απ' το νερό σε αξιοπρεπή χρόνο και με ταχύτητα αρκετή για να κρατηθώ και να μείνω πλαναρισμένος πάνω στα πέδιλα του σκι. Ακολούθησε το 3.80 και το 4.40 της "Olympic Hellas", με την αξέχαστη 35άρα Tohatsu το πρώτο, και την 40άρα Evinrude το δεύτερο. Και τα δύο εκείνα φουσκωτά σκάφη ήταν βεβαίως συμβατικά. Δεν είχε κάνει ακόμη βλέπετε την εμφάνισή της η «σκληρή γάστρα» στην αγορά.

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες ενός παλιού βιβλίου της γέφυρας...

Ήταν κάπου γύρω στις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν παρέλαβα απ' το ταχυδρομείο αμπαλαρισμένο το πρώτο μου φουσκωτό. Ένα γκρι συμβατικό Avon 3,20 με ξύλινο διαιρούμενο πάτωμα και κόκκινο ενσωματωμένο σκέπασμα πλώρης. Μου το είχαν στείλει απ' την Αγγλία, καθώς δεν υπήρχε αντιπρόσωπος στην Ελλάδα εκείνη την εποχή. Τριάντα χιλιάδες δραχμές θυμάμαι πλήρωσα τότε, μαζί με τα έξοδα αποστολής. Προβληματίστηκα πολύ πάντως μέχρι να του βρω κατάλληλο όνομα για τα "βαφτίσια". Το ονόμασα, τελικώς "Jumpy", επηρεασμένος από τον τρόπο που έπλεε καθώς χοροπηδούσε πάνω στα κύματα.

Αναπολεί ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η πολυπόθητη μέρα πλησίαζε. Το στομάχι μου είχε ήδη αρχίσει να δένεται κόμπος, στη σκέψη και μόνο ότι θα ανοιχτώ μόνος μου στο πέλαγος, για πρώτη φορά, με ένα τετράμετρο φουσκωτό της "Olympic Hellas" που το έσπρωχνε μια σαραντάρα "Evinrude". Δεν χρειάζεται βεβαίως να χαρακτηρίσω εκείνο το φουσκωτό "συμβατικό", για τον απλούστατο λόγο ότι το 1982 δεν υπήρχαν πολυεστερικές γάστρες! Εκείνο πάντως το σφίξιμο στο στομάχι ήταν παρόμοιο με το σφίξιμο των μαθητικών χρόνων στις εξετάσεις! Ταχυκαρδία, λίγο πριν δοθούν τα θέματα, και τάση για εμετό! Λίγο μετά, όλα έμπαιναν στη θέση τους... Το ίδιο και στη θάλασσα, εν όψει ενός μεγάλου ταξιδιού με προορισμό τον ορίζοντα. Όλα συμβαίνουν μέχρι να λυθούν οι κάβοι. Μόλις λυθούν, βγεις από τη μαρίνα στο πέλαγος και φας το πρώτο μπουγέλο, όλα ξεχνιούνται!