Rib and Sea

Το δημοφιλές ΕΓ/ΟΓ “ΠΡΕΒΕΛΗΣ” της ΑΝΕΚ LINES, ξεκινάει, σήμερα, Παρασκευή 22 Ιουλίου τα δρομολόγια σε Κυκλάδες και Δωδεκάνησα.

Το πλοίο που αγάπησαν ιδιαίτερα οι νησιώτες της άγονης γραμμής θα συνδέει και πάλι τον Πειραιά με:

Την Μήλο, το νησί της Αφροδίτης, με τα ιδιαίτερα σεληνιακά τοπία.
Την Σαντορίνη, με το διάσημο ηλιοβασίλεμα και την εντυπωσιακή καλντέρα.
Την φιλόξενη εναλλακτική Ανάφη, με τον υψηλότερο μεσογειακό μονόλιθο μετά το Γιβραλτάρ.
Την όμορφη αρχέγονη ηρωϊκή Κάσο, το αυθεντικό Αιγαιοπελαγίτικο διαμάντι.
Την καταπράσινη, γραφική Κάρπαθο, με την “πολύχρωμη”  Όλυμπο.
Το πολύβουο Ηράκλειο, του Καζαντζάκη και της Κνωσού.
Τη Σητεία, του Κορνάρου και του Φοινικόδασους.
Την κοσμοπολίτικη  Ρόδο, των Ιπποτών με την μακραίωνη ιστορία.
Την “πράσινη” ακριτική Χάλκη, με τα υπέροχα φυσικά τοπία.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κατά την διάρκεια της πρόσφατης παραμονής μας στη Μήλο, διάβασα στο Google για την παραίτηση και την αποχώρηση της πνευμονολόγου απ' τη Μήλο επειδή δεν έβρισκε σπίτι να μείνει!

Σκέφτηκα αρχικώς να μιλήσω με τον Πρόεδρο του Κέντρου Υγείας και με τον Δήμαρχο του νησιού, αλλά στη συνέχεια αποφάσισα να μην το κάνω γιατί ήταν πλέον ή βέβαιον ότι θα έχανα τον χρόνο μου. Χώρια που δεν θα μάθαινα και την αλήθεια, δεδομένου ότι αυτήν θα τη μονοπωλούσε ο καθένας για τον εαυτό του.

Οι διαδικτυακές φιλίες δεν έχουν, υποχρεωτικώς, σαν αφετηρία τον προσωποπάπυρο!

Λένε πως οι καλύτερες φιλίες προκύπτουν, συνήθως, μετά από μια παρεξήγηση! Έτσι λοιπόν κάπως ξεκίνησε και η δική μου φιλία με τον Απόστολο Σαραντίδη, παλιό δάσκαλο και νυν συνταξιούχο. Και παρά το γνωστό "ουδείς μωρότερος των ιατρών εάν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι", ο Απόστολος, όπως φαίνεται, δεν δικαιώνει αυτή τη ρήση!

Ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου με την ευκαιρία μιας "πατάτας" που έκανα σε ένα από τα πρόσφατα βιντεάκια που ανέβασα στο κανάλι μου. Αναφέρομαι στο τελευταίο βίντεο που έκανα με τον Καλογεράκη. Ο Απόστολος ενοχλήθηκε επειδή στο βιντεάκι μου εκείνο είπα "να παράξει" αντί του ορθού "να αναπαραγάγει". Μου έστειλε λοιπόν ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο και κάπως έτσι ξεκίνησε η φιλία μας. Πρώτη συνέπεια η αναδημοσίευση κάποιων άρθρων του στο διαδικτυακό περιοδικό μου. Ιδού ένα. Θα ακολουθήσουν και άλλα...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

"Τα ζεστά νερά".

Γράφει ο Απόστολος Σαραντίδης.

Φθάνοντας στις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού με υψηλές θερμοκρασίες αλλά και βαριά θέματα που καίνε, ας ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα με κάτι ζεστό μεν μα αστείο.

Μέσα στην πόλη της Καβάλας υπάρχουν τρεις αμμουδερές παραλίες. Ξανθή άμμος που δεν θολώνει το νερό. Σπάνιο φαινόμενο σε μεγάλη αστική περιοχή, ακόμη ο πολίτης να κρεμά μια πετσέτα στον ώμο και με τα πόδια σχεδόν ξυπόλητος να κατηφορίζει σε καθαρή παραλία. Απίστευτη ποιότητα ζωής και πρόσβαση! Από πίσω, αυτοκίνητα, κυκλοφορία, πολυκατοικίες, καταστήματα. Χώρια οι γρανιτένιες απαστράπτουσες γωνιές με βράχους αλλά και μικρές πλαζ με κροκάλες μεγάλες και μικρές στρογγυλεμένες και καθαρές που δεν γλιστρούν. Όλη η γειτονιά το καλοκαίρι καθημερινά εκεί. Όλες οι ηλικίες. Γεύση αρμύρας από νωρίς. Μεγαλωμένοι με θάλασσα και το απέραντο γαλάζιο. Από πάνω, βουνό. Απ’ όλα διαθέτουμε.

Tου Απόστολου Σαραντίδη.

Εκείνο το Σάββατο έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη του δεκάχρονου αγοριού που ανέμελο σηκώθηκε μες στο ζεστό καλοκαιρινό πρωινό αρκετά νωρίτερα από το συνηθισμένο διότι στο σπίτι γίνονταν δουλειές με φούντες και ήθελε όπως κάθε μέρα από τότε που άρχισαν να ανακατεύεται, λες και μπορούσε να κατευθύνει το χρώμα στον τοίχο που αργότερα η μόδα θα τον σκέπαζε με ανάγλυφο χαρτί ταπετσαρίας.

Ο Αλέκος, τριαντάρης, ψηλός, ξερακιανός γείτονας με το τσιγάρο συνεχώς στο χέρι, από ώρα είχε αρχίσει να βάφει με τις μπογιές και τα πινέλα του, το πλαστικό και το λάδι. Το πρώτο άσπρισμα. Το απαραίτητο φρεσκάρισμα του νέου σχετικά σπιτικού από το 1964 που άρχισε να κτίζεται και δέκα χρόνια μετά, το πρέπον ήταν να μοσχομυρίσει χρώμα και καθαριότητα.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Αναπολούσα εκείνη την αλησμόνητη συζήτηση που έκανα 5 χρόνια πριν με τον απίθανο Μηλιό μηχανικό, ψαρά και καπετάνιο, και δεν κατάφερα να αντισταθώ στον πειρασμό να τον ψάξω κι' αυτή τη φορά φθάνοντας στα Μανδράκια της Μήλου.

Ο λόγος για τον 85χρονο σήμερα Στέλιο Καμακάρη ("Μπίζη") που μοιάζει σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα από την τελευταία φορά που τον συνάντησα στο "σύρμα" του.

Είναι ιδιαίτερη απόλαυση να συζητάς μ' αυτόν τον εργατικό και ειλικρινή άνθρωπο που δεν είναι δήθεν, δεν μασάει τα λόγια του και δεν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απ' το δάκτυλό του.