Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Η Νατάσα Ματράγκα και ο Γιώργος Σαρανταυγάς περιγράφουν τον Αρμαγεδδώνα των ατόμων με αναπηρία!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Παλεύουν μόνοι τους με αντίπαλο μια συμμορία, μέλη της οποίας είναι ψυχίατροι χωρίς όνομα, επίορκοι δικαστές, πολιτικοί και μέσα μαζικής εξαπάτησης.
Η 46χρονη σήμερα Νατάσα Ματράγκα έχει διαγνωστεί ότι πάσχει από το σύνδρομο Άσπεργκερ, ένα είδος αυτισμού που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία, ενώ παράλληλα εκδηλώνεται με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα. Διαφέρει από τις άλλες διαταραχές του φάσματος του αυτισμού λόγω της σχετικής διατήρησης της γλωσσικής και γνωστικής ανάπτυξης.
Η Νατάσα Ματράγκα είναι ένα άτομο με εξαιρετική μνήμη - χαρακτηριστικό των αυτιστικών ατόμων - έχει υψηλό δείκτη ευφυίας, εξαιρετική ευχέρεια στην εκφορά λόγου, εκπληκτική ικανότητα για ζωή και δημιουργία (η οποία ωστόσο αναστέλλεται εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίον η κοινωνία αντιμετωπίζει τα άτομα με αυτισμό) και, κυρίως, η Νατάσα είναι ένα άτομο που δεν φοβάται να αντιδρά σε κάθε τι που την ενοχλεί και θεωρεί ότι είναι παράλογο, αδιαφορώντας αν οι "politically correct" της διαταραγμένης και παραπαίουσας ελληνικής κοινωνίας και κάποιοι ψυχίατροι χωρίς όνομα θα την χαρακτηρίσουν "απροσάρμοστη" και "ψυχοπαθή" με "διαταραγμένη" προσωπικότητα!
Μπορείτε να χαμογελάσετε στον καθρέπτη χωρίς να ντραπείτε;
Πριν βγει αυτός ο χρόνος κοιτάξτε στον καθρέπτη. Μπορείτε να χαμογελάσετε χωρίς να ντραπείτε και χωρίς σας βγάλει ο καθρέπτης τη γλώσσα; Αν ναι, έχει καλώς! Αν όχι, και ο νέος χρόνος τα ίδια σκατά θα είναι! Γιατί, αν δεν το καταλάβατε, το πολυτιμότερο πράγμα που διαθέτει (ή δεν διαθέτει) ο άνθρωπος είναι η συνείδηση!
Αυτοκινούμενα σμυρνέϊκα σουτζουκάκια με σάλτσα ντομάτας και ρύζι σπυρωτό.
Επιμέλεια βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μαγείρισσα : Αννέτα Παπαδοπούλου.
Τα σμυρνέϊκα σουτζουκάκια είναι ένα από τα αγαπημένα μας φαγητά που το μαγειρεύει συνήθως η καπετάνισσα όταν ταξιδεύουμε με το αυτοκινούμενο. Επειδή είδα μετ' εκπλήξεως ότι πολλοί από τους συνδρομητές μας πεθαίνουν για τέτοιου είδους γυρίσματα - φανταστείτε ότι το "άγριο" πρωϊνό στη mamma mia έχει ήδη πάνω από 55.000 views σε 9 ημέρες - αποφάσισα να βιντεοσκοπήσω τα σμυρνέϊκα σουτζουκάκια, η ολοκλήρωση των οποίων έγινε σε δύο στάδια αφού μεσολάβησε ένα γεύμα εκτός αυτοκινούμενου με τον έτοιμο κιμά και τα υλικά του να περιμένουν υπομονετικά στο ψυγείο μέχρι την επόμενη ημέρα.
Ολοκλήρωσε τελικώς τα σουτζουκάκια, την κόκκινη σάλτσα και το ρύζι η καπετάνισσα, λίγο πριν φτάσουμε στο σπίτι μας, και τα τιμήσαμε δεόντως στον δημοτικό χώρο στάθμευσης του Σχηματαρίου αφού, ως γνωστόν, όταν ταξιδεύεις με αυτοκινούμενο όπου γης είναι και πατρίς!
Βραδυνή βόλτα στον Χριστουγεννιάτικο Βόλο.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Φθάσαμε στον Βόλο στις 3 τα ξημερώματα της 9ης Δεκεμβρίου. Την επομένη θα παίρναμε το πλοίο της "Hellenic Seaways" για τη Σκιάθο. Είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να περπατήσουμε το ίδιο βράδυ στην παραλία και στην πόλη του Βόλου και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο δήμαρχος έκανε καλή δουλειά.
Γιάννης Μπουνταλάς. Ταλαντούχος μικροναυπηγός με φωνή... Νταλάρα!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Είναι αλήθεια ότι εκπλήσσομαι ευχάριστα κάθε φορά που συναντώ και συζητώ με ταλαντούχους αλλά ταπεινούς ανθρώπους σαν τον Γιάννη Μπουνταλά. Είναι μια ευχάριστη διαπίστωση πως το ταλέντο και οι ικανότητες δεν έλειψαν από τους σύγχρονους Έλληνες, ανεξαρτήτως του τι παρουσιάζουν και τι θέλουν να μας πείσουν ότι συμβαίνει στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τα μέσα μαζικής εξαπάτησης.
Ο Γιάννης γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην πανέμορφη Σκόπελο. Επτά γενιές πίσω, όπως λέει ο ίδιος, η οικογένεια Μπουνταλά ήταν καραβομαραγκοί. Ο παππούς και ο προπάππους του διατηρούσαν καρνάγιο στη Κωνστάντζα της Ρουμανίας, ενώ ο παππούς του Γιάννης μετανάστευσε στην Αμερική και είχε δύο καρνάγια στην Tampa της Florida. Επειδή όμως τον έτρωγε η νοσταλγία για τη Σκόπελο, εγκατάλειψε τα καρνάγια στη Florida και επέστρεψε στην Ελλάδα.
To "στοιχειωμένο" σπίτι του Κοντού και άλλα τινά στα Άνω Λεχώνια Βόλου.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Πολλά σπίτια, στην επαρχία κυρίως, είναι φορείς φημών, δοξασιών και κουτσομπολιών. Ένα τέτοιο σπίτι που, αν και εγακαταλελειμμένο σήμερα, έχει τη μορφή και το μέγεθος ενός πολυτελούς αρχοντικού, βρίσκεται στα Άνω Λεχώνια του Βόλου, πολύ κοντά στον ομώνυμο σιδηροδρομικό σταθμό από όπου ξεκινά το τραινάκι του Πηλίου για το ταξίδι του μέχρι τις Μηλιές.
Το σπίτι του Κοντού, όπως είναι περισσότερο γνωστό, περιβάλλεται από ένα πέπλο μυστηρίου εξ αιτίας κυρίως του τρόπου με τον οποίο πέθαναν οι ιδιοκτήτες του αλλά και των περιφερόμενων ψυχών αυτών που βασανίστηκαν στα δωμάτιά του από τους Γερμανούς κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Λέγεται μάλιστα ότι όλοι όσοι ενδιαφέρθηκαν κατά καιρούς να το ανακαινίσουν έχασαν με κάποιο τρόπο την ζωή τους. Πολλά ειπώθηκαν και ακόμη περισσότερα γράφτηκαν πάντως με σκοπό να τεκμηριωθεί η άποψη ότι το σπίτι είναι στοιχειωμένο.
Ονειρικό ταξίδι στο παρελθόν με το τραινάκι του Πηλίου και ξεναγό τον σταθμάρχη Γιώργο Αποστολέρη.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Παρατείναμε την παραμονή μας στον Βόλο γιατί η πρόταση μιας βόλτας με το τραινάκι του Πηλίου από τα Άνω Λεχώνια μέχρι τις Μηλιές και ξεναγό τον σταθμάρχη και φίλο μου Γιώργο Αποστολέρη ήταν κάτι περισσότερο από δελεαστική.
Διανυκτερεύσαμε την προηγούμενη νύχτα στον σιδηροδρομικό σταθμό των Άνω Λεχωνίων, αφού προηγουμένως αποτελειώσαμε το σπεντζοφάϊ που είχε μείνει στο ψυγείο, βγάζοντας τραπέζι και καρέκλες έξω απ' το αυτοκινούμενο στην παραλία Πλατανίδια. Ξεχάσαμε για μια στιγμή πως διανύαμε το τελευταίο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου, με τον καιρό να παραπέμπει περισσότερο στις πρώτες ημέρες της άνοιξης!
Ευχές 12 δευτερολέπτων.
Σύντομες ευχές στις φίλες, στους φίλους, στους αναγνώστες, στους συνδρομητές μου και, κυρίως, σε όσους με κοιτούν με μισό μάτι, γιατί ανέκαθεν ευχόμουν να είναι καλά οι εχθροί μου αφού αυτοί με κάνουν πιο δυνατό. Η μεγάλη κουφάλα του πλάτανου της πλατείας στη Μακρυνίτσα μου έδωσε την έμπνευση...
Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Σκοπελίτικη τυρόπιτα από τη Ματίνα Χριστίνη.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ένα από τα πράγματα για τα οποία είναι γνωστή η Σκόπελος είναι η στριφογυριστή ομώνυμη τυρόπιτά της που θυμίζει κοχλία και... ναυτίλο. Είναι ωστόσο από αυτές τις γκουρμεδιές που βλέπει κανείς να φτιάχνονται τους καλοκαιρινούς κυρίως μήνες, κατά τους οποίους η τουριστική κίνηση είναι αυξημένη και η ζήτηση ανάλογη. Τον υπόλοιπο χρόνο η σκοπελίτικη τυρόπιτα είναι διαθέσιμη, αλλά μόνο κατεψυγμένη.
Και γαμώ τους μπαχαλάκηδες.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ρίγησα καθώς τους έβλεπα στην οθόνη να ψάλλουν [όχι να «τραγουδάνε» που λένε οι μορφωμένοι] τον εθνικό ύμνο κατά την ύψωση της ελληνικής σημαίας προς τιμήν τους για την κατάκτηση για δεύτερη φορά τού παγκόσμιου πρωταθλήματος υδατοσφαίρισης νέων.
Δεν μπορεί, κάτι πρέπει να έχω πάθει. Θυμήθηκα τον υπουργό Βαρβιτσιώτη που με ενημέρωσε προ ετών ότι καθένας έχει δικαίωμα να καίει τη σημαία και τον ξανασιχτίρισα. Αν, τώρα, πω ότι ο Μίλτος είναι μαλάκας, θα μου την πέσουν οι politically correct. Όχι, δεν θα το πω. Θα πω ότι είναι υπουργός, όπερ τείνει να γίνει συνώνυμο, αν αναλογισθούμε ποιοί κατέλαβαν υπουργικούς θώκους την τελευταία μνημονιακή 10ετία τουλάχιστον.