Rib and Sea

Καθώς ο αναγνώστης, που μου ζήτησε να αφηγηθώ τι έγινε σ' εκείνη την Αποστολή του "Πατραϊκού Ομίλου Φουσκωτών Σκαφών" στον Άη Στράτη και την Ίμβρο, επανήλθε, μου έδωσε με τα σχόλιά του το κίνητρο να αλλάξω γνώμη, να επιστρατεύσω τα τσιπάκια της μνήμης μου, τις φωτογραφίες, τα έγγραφα και το βίντεο από εκείνο το ταξίδι ώστε να μπει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Ιδού τι έγραψε ο αναγνώστης μου στο δεύτερο μήνυμά του :

Αγαπητέ Ιωσήφ,

Με λένε ....., είμαι ... χρόνων και κάτοχος φουσκωτού σκάφους.
Απ' το 1989 διάβαζα περιοδικά για σκάφη και η γραφίδα σου μου άρεσε πολύ (ήσουν όπως ο κ. Καββαθάς στους 4Τ), γι' αυτό σε ακολούθησα στην ιστοσελίδα.
Όσο αφορά το εν λόγω ταξίδι, αυτό που περισσότερο δεν μου κολλάει από αυτά που είπανε είναι, πώς εσύ, που είσαι λεπτολόγος και "ψείρας", κανόνισες μεγάλη εκδρομή στην Τουρκία χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα, και στο τέλος τους άφησες στα κρύα του λουτρού και έφυγες!
Γι' αυτό και η παράκληση αφήγησης...
Ευχαριστώ πολύ.

Αποστολή στον Άη Στράτη και την Ίμβρο (Αύγουστος 2001).

Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

"Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη δώσε κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν' αρχινίσει.". Μόνο που αυτό που θα διηγηθώ, μετά από παράκληση του αναγνώστη μου, δεν είναι παραμύθι, αλλά η πραγματική ιστορία μιας Αποστολής Αγάπης στον Άη Στράτη και την Ίμβρο (και όχι μιας εκδρομής στη... βορειοανατολική Τουρκία) που άφησε όμως ανεξίτηλα τραύματα στην ψυχή τη δική μου και του Κώστα Κηπουργού. Μια ιστορία που είχα αποφασίσει να μην τη διηγηθώ ποτέ, κρατώντας μόνο στην προθήκη της μνήμης μου τα χαρούμενα πρόσωπα των ακριτών του Άη Στράτη και της Ίμβρου, του Προέδρου του Άη Στράτη Χαράλαμπου Μακρή, των ιατρών, των παιδιών και των δασκάλων τους.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η Οδύσσεια των μετόχων της Τράπεζας της Ανατολής φαίνεται πως δεν έχει τελειωμό. Σήμερα βρέθηκαν, εκπροσωπούμενοι από τον δικηγόρο τους κ. Ιωάννη Βαλαβάνη, στη χώρα των λωτοφάγων, συγγνώμη, στο Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τραπέζης ήθελα να πω (3ης Σεπτεμβρίου 146), για να ζητήσουν τα έγγραφα τα οποία η Δικαιοσύνη διέταξε την Εθνική Τράπεζα να τους παραδώσει εδώ και τρία χρόνια! Επί τρεις ώρες η υπεύθυνη του Ιστορικού Αρχείου της Εθνικής, κυρία Μαρία Βολτέρα, προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, λέγοντας πως ναι μεν δεν έχει αντίρρηση να υπακούσει στην απόφαση του Δικαστηρίου, δεν υπάρχει όμως στο αρχείο λήμμα με τον τίτλο "αλληλόχρεοι λογαριασμοί"!

Αυτή είναι μια ιστορία πλεγμένη από αόρατα νήματα που συνδέουν ψυχές μεταξύ μαγικών τόπων στο Αιγαίο. Όλα ξεκινούν από το σταυροδρόμι της ψυχής και από εκεί φεύγουν πληροφορίες που με οδηγούν να συναντήσω Aυτόν, ένα μοναδικό άνθρωπο που είναι ο αμαρτωλός τυχοδιώκτης, ο άγιος σοφός, ο λησμονημένος ερημίτης, ο τρυφερός μισάνθρωπος, ο συνειδητός αναρχικός, αυτός που έχει αυτογνωσία και αυτο-ειρωνεία, απέραντο σεβασμό για ό,τι υπάρχει και περιφρόνηση για ό,τι είναι ανούσιο και ανόητο.

Νικόλα, με δέχτηκες γιατί διέκρινες μια ανοιχτή καρδιά και ένα ανήσυχο μυαλό και μου μίλησες για την ζωή σου, για τα αγαπημένα βιβλία σου που τα κρατάς σε  μπαούλα με ναφθαλίνη για να μην τα τρώνε τα ποντίκια, για τα μικρά φιδάκια που τα αφήνεις να σε ξυπνάνε με το κρύο χάϊδεμά τους το πρωί, για το πρόβλημα του σκάκι που ξεκινάς να λύνεις  κάθε πρωί για να κρατάς το μυαλό σου σε κίνηση, για τα αγαπημένα σου φυτά που στολίζουν την μικρή πέτρινη αυλή σου, για την θάλασσά σου που σε ταξιδεύει όλη τη μέρα.

Μου διόρθωσες τα ελληνικά μου και όταν δεν καταλάβαινα κάτι μου το έλεγες στα ιταλικά ή στα αρχαία ελληνικά και μου έλεγες ότι καταλαβαίνω με τα μάτια της ψυχής. Μιλήσαμε για φιλοσοφία, για μαθηματικά, τα νούμερα μου έλεγες δεν σε προδίδουν ποτέ, για τέχνες και χρώματα και μουσική και θρησκείες, για το άπειρο και την ανθρώπινη μικρότητα, για το γεμάτο φεγγάρι την τελευταία βραδυά που σε είδα. Ήταν μάθημα ζωής που σε συνάντησα και δεν σε ήξερα ούτε θα μάθω παραπάνω για σένα. Μου υποσχέθηκες να μη φύγεις χωρίς προειδοποίηση αλλά μερικές υποσχέσεις δεν μπορούν να κρατηθούν...

Καλό σου ταξίδι Νικόλα. Σε βλέπω να πετάς ανάλαφρος και να μου χαμογελάς...

Κωνσταντίνα

Του Γιώργου Φλωρά (Μέλος του Δ.Σ. στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών).

Η Κυβέρνηση αναζητεί ισοδύναμα για να καταργήσει το απαράδεκτο 23% στην εκπαίδευση. Προτείνω στην Κυβέρνηση να ενεργοποιηθεί στο θέμα των καρτέλ για να μαζέψει ακόμα περισσότερα. Πιο συγκεκριμένα:

ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΣΕ ΕΚΚΡΕΜΕΙΣ ΔΙΚΕΣ

Να επιταχύνει όλα τα δικαστήρια που αφορούν αποφάσεις της Επιτροπής Ανταγωνισμού (οι οποίες έχουν καταλογίσει πρόστιμα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ που εκκρεμούν). Αν δεν επαρκεί το νομοθετικό πλαίσιο που υπάρχει ας ψηφίσει αύριο το πρωί σχετική διάταξη με βάση την οποία κάθε δίκη που αφορά προσφυγή εταιρειών που καταδίκασε η Επιτροπή Ανταγωνισμού θα προσδιορίζεται εντός 2 μηνών και δεν θα επιδέχεται δεύτερη αναβολή. Για παράδειγμα οι αναιρέσεις στο ΣτΕ των βασικών εταιρειών του καρτέλ του ξενόγλωσσου βιβλίου, που τιμωρήθηκαν το 2009, έως σήμερα δεν έχουν εκδικαστεί (πρόστιμα περίπου 10.000.000€ σε αναμονή).

Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κατέβασα το ακουστικό του τηλεφώνου. Μόλις είχα νοιώσει την ανάγκη να κάνω για άλλη μια φορά εμετό! Οι βρισιές και οι απειλές από την άλλη άκρη του σύρματος έδιναν κι' έπαιρναν, κι' εγώ δεν είχα παρά να τις μαγνητοφωνώ, όπως έκανα πάντοτε σ' αυτές τις περιπτώσεις. "Πότε θα σταματήσεις να μιλάς ρε; Δεν έβαλες μυαλό από την τελευταία φορά που κοντέψαμε να σε πετάξουμε στη θάλασσα; Δεν θα κατέβεις το καλοκαίρι στο νησί ρε αλήτη; Θα δεις, θα σε βαράμε όλοι μαζί!".

Δεν μου άφησε περιθώρια να απαντήσω. Τι να απαντήσεις άλλωστε σε έναν ανώνυμο "παλληκαρά"; Ας είναι πάντως καλά ο συμπατριώτης. Αφού τους ενοχλεί ακόμη η γραφή μου, είναι παρήγορο. Μέτρησα τους σφυγμούς μου. Θα έπρεπε να είναι πάνω από 120, ήταν όμως μόνο 80! Κι' αυτό θετικό, σκέφτηκα. Ως πού θα πάει όμως έτσι; Ο δρόμος είναι μοναχικός, απόμερος, σκοτεινός, κακοτράχαλος, γεμάτος πέτρες κι' αγκάθια. Περπατώ προς το φως, παραπατώ, πέφτω, σηκώνομαι, τρέχω, πέφτω πάλι. Διακρίνω κάποια μάτια στο σκοτάδι, δεξιά κι' αριστερά, που παρακολουθούν με αγωνία τις κινήσεις μου. Κάτι φαίνεται πως περιμένουν. Να δουν, ίσως, αν θα τα καταφέρω...