Rib and Sea
Μαξιλαροπόλεμος και σημειακές παρεμβάσεις.
Ο σύζυγος του Τάϊλερ τα ‘βαλε με το μαξιλάρι των € 37 δισ. που άφησε ο Αλαίκσοις και σπατάλησε ο σύζυγος της Μαρέβας. Για να την πει στον Ευκλείδη που ήταν υπουργός Οικονομικών κατά τη δημιουργία του μαξιλαριού.
Το Χατζιδάκι μάς μίλησε για το μαξιλάρι των € 600 εκ. που θα φτιάξει με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο και θα διαθέσει σε παιδεία και υγεία, ενώ ενημέρωσε, ότι οι παρεμβάσεις στο νομοσχέδιο θα είναι σημειακές. Τα περί σημειακών παρεμβάσεων επανέλαβε και ο εκπρόσωπος Τύφου της κυβέρνησης.
Επειδή είμαι ένας απλός δικηγόρος και όχι παντογνώστης, ζήτησα τη βοήθεια του Μπαμπινιώτη.
Αλλά εξακολούθησα μην καταλαβαίνω τί ήθελε να πει ο υπουργός και ο εκπρόσωπος και αυτού. Έτσι, κατέφυγα στο διαδίκτυο, όπου βρήκα σχέδιο του 2015 για την αναβάθμιση του τουριστικού προφίλ του δήμου Σουλίου, όπου διάβασα:
Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
«Στις αρχές του 1831 ο Καποδίστριας αντιμετώπισε δύο ξεχωριστές ανταρσίες από αντίθετες πλευρές. Από τη μια πλευρά ήταν οι πλοιοκτήτες και οι έμποροι της Ύδρας, και από την άλλη ήταν οι περήφανοι οπλαρχηγοί της Μάνης υπό την ηγεσία της οικογένειας Μαυρομιχάλη. Το κύριο ζήτημα και για τις δύο πλευρές ήταν η φορολογία. Η κεντρική κυβέρνηση προσδοκούσε ότι οι πλουσιότεροι υπήκοοί της θα παρείχαν σημαντικά κονδύλια για τη λειτουργία της.
Ιδίως οι Μανιάτες δεν είχαν πληρώσει ποτέ φόρους στους Οθωμανούς και τώρα αρνούνταν να πληρώσουν στους εκπροσώπους του Καποδίστρια. Οι πλοιοκτήτες των νησιών είχαν τους δικούς τους επωφελείς διακανονισμούς με τους Οθωμανούς πριν από την Επανάσταση. Τώρα απειλούνταν με φόρους τους οποίους δεν είχαν πληρώσει ποτέ προηγουμένως. Αυτές και άλλες ομάδες συμφερόντων στη χώρα όχι μόνον δεν ήθελαν να συμβάλουν στα έσοδα του κράτους, αλλά αντιμετώπιζαν το κράτος ως πηγή περαιτέρω πλουτισμού τους. Υποστήριζαν ότι είχαν υποστεί το μεγαλύτερο βάρος επί μία δεκαετία πολέμου. Οι καταστροφές δέκα ετών είχαν κάνει φτωχούς τους πάντες και το δημόσιο ταμείο ήταν άδειο. Οι ανταρσίες εναντίον του Καποδίστρια ήταν στην ουσία εξεγέρσεις κατά των φόρων».
Περί άξιων λόγου βιβλίων Νο 2
Χαιρετίζω με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση την επανάκαμψη στο διαδικτυακό περιοδικό μου του Σωτήρη Καλαμίτση ο οποίος, στο πλαίσιο της προσωπικής του "ψυχοθεραπείας" μέσω του γραπτού λόγου, όπως ο ίδιος είχε πει σε μια συνέντευξή του, έχει την ικανότητα, προερχόμενη από την εν γένει παιδεία και τις γνώσεις τους ως έμπειρου δικηγόρου, να σχολιάζει με τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα. Καλώς επανήλθες Σωτήρη.
Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Είχα γράψει την 26.12.2022 για το εξαιρετικό βιβλίο «Γύρω στον κόσμο» του Δημητρίου Αλουπoγιάννη. https://makpress.blogspot.com/2022/12/blog-post_26.html
Τώρα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο τού Γεωργίου Ι. Μπούτου με τίτλο «Παιχνίδι με το σύστημα» και υπότιτλο «Σύντομη έρευνα περί της φύσεως και των αιτίων της καταρρεύσεως των εθνών ή αλλιώς το χρονικό μιας χρεωκοπίας ή ίσως και περισσότερων...».
Και μόνον ο πρόλογος του αρεοπαγίτη ε.τ. και πρώην Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή αρκεί, για να αντιληφθεί κανείς τί πρόκειται να διαβάσει για το μαύρο μας το χάλι με απόλυτα τεκμηριωμένο τρόπο. Τον παραθέτω:
«Το παρόν βιβλίο αποτελεί το χρονικό του εικοσαετούς προσωπικού αγώνα του συγγραφέα, ο οποίος με την ιδιότητα του οικονομικού επιθεωρητή διεξήγαγε αρμοδίως οικονομικό έλεγχο σε έναν τυπικό δημόσιο οργανισμό. Στη συνέχεια προσπάθησε να γίνει αποδεκτό το πόρισμά του από το Ελεγκτικό Συνέδριο (Ε.Σ.), προκειμένου να καταλογισθούν στους παρανόμως πλουτίσαντες τα απολεσθέντα χρήματα, ώστε να αποδοθούν στο Δημόσιο με την παράλληλη αναζήτηση πειθαρχικών και ποινικών ευθυνών. Στην προσπάθεια του αυτή είχα συνδράμει ως Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης (Γ.Ε.Δ.Δ.) όταν διαπίστωσα ότι τα έγγραφά του ήταν τεκμηριωμένα και οι προσπάθειές του εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον.
Δέκα συν μία σκηνές σε ένα και μοναδικό πλαίσιο.
Γράφει ο Απόστολος Κανδιάνου Σαραντίδης.
Το 1025 η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, αυτό που οι Δυτικοί επέβαλαν να το λέμε Βυζαντινή και την Ελλάδα Γραικία, φθάνει σε οριακό σημείο εξάπλωσης μετά από τις οριστικές απώλειες των ιουστινιάνειων επανακατακτήσεων στη Δυτική Μεσόγειο. Στον χάρτη φαίνεται καθαρά ότι συμπεριλαμβάνει όλες τις περιοχές του μείζονος Ελληνισμού, όπως αυτός διατηρήθηκε μέχρι και τον 19ο αιώνα και πολιτιστικά μεγαλούργησε ακόμη και σε καθεστώς σκλαβοσύνης.
Ομιλούμε για την Ανατολική εξελληνισμένη ήδη από τον 6ο αιώνα Ορθόδοξη Αυτοκρατορία. Όλα σχεδόν τα Βαλκάνια μέχρι την Κρήτη, Αδριατική, Αιγαίο, η Μικρασιατική Χερσόνησος της Ανατολίας μέχρι τον Καύκασο, Νότια Ιταλία, Νότια Κριμαία, Κύπρος και μια λεπτή λωρίδα της Ιουδαίας. Όπως φαίνεται καθαρά γεωστρατηγικά, συνενώνεται διά της Πόλεως η Ασία με την Ευρώπη και Αφρική, δηλαδή οι οριζόντιοι και κάθετοι χερσαίοι και θαλάσσιοι Άξονες. Ένας (1) χώρος σταθερότητας και ασφάλειας τον οποίον φθονεί η Δύση και θέλει πάντοτε να τον ελέγχει.
Γεωστρατηγική θεώρηση.
Γράφει ο Απόστολος Σαραντίδης.
Μια γεωστρατηγική πολιτικά θεώρηση σύγκρουσης σε τρία πολιτιστικά διεθνή επίπεδα.
1. Εισαγωγή
Από τις 7 Οκτωβρίου 2023 και μετά, το προφητικό τελικά βιβλίο του Samuel Huntington «Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ» γίνεται επίκαιρο ως τρόπος δοκιμασίας ανθρώπου και πολιτισμού. Σε κάθε περίπτωση, η σύγκρουση των πολιτισμών, ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης και οι λόγοι σύγκρουσης και ρήξης δεν έχουν εκλείψει ούτε πρόκειται. Και η βαθιά γνώση του αντικειμένου δεν αποτελεί πάντοτε απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση. Αρκεί να υπάρχει η στοιχειώδης νοημοσύνη για να ακολουθείς τις νοητικές επιχειρηματολογικές ράγες και γνώσεις που προσφέρονται και που θα αρκούσαν κάποιες φορές και αυτές του Δημοτικού. Για την οικονομία της συζήτησης θα θεωρηθούν όροι και αναφορές γνωστά, τα οποία θα παρουσιάζονται τις περισσότερες φορές με πλάγια γραφή ώστε ο αναγνώστης να αναζητά ο ίδιος τις πληροφορίες από όπου επιθυμεί και όχι από μια συγκεκριμένη παραπομπή που υποκειμενικά θα του υποδειχθεί. Άλλωστε το παρόν, αποτελεί είδος Δοκιμιακής Γραφής, τηρώντας σε τρίτο πρόσωπο τους επιστημονικούς όρους της μεθοδολογίας της ιστοριογραφικής έρευνας και της Πολιτικής Επιστήμης, στον γεωστρατηγικό τομέα όσο γίνεται περισσότερο ορθολογικά.