Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Του Απόστολου Κανδιάνου Σαραντίδη.
1. Θρησκεία
Όταν μιλάμε για την περιοχή του Ισραήλ σήμερα, η σύγχυση είναι δεδομένη. Δεδομένου ενός αντισημιτικού κλίματος από τη μια και ενός συμμαχικού πλαισίου από την άλλη. Και από τις δύο πλευρές όμως αγνοούνται σημαντικές ιστορικές λεπτομέρειες. Ευτυχώς η Γεωγραφία για πάνω από 2000 χρόνια είναι η ίδια και μας προσφέρει το σταθερό πλαίσιο.
Το αντισημιτικό κλίμα επικρατεί παγκοσμίως παρά την παρουσία του Ολοκαυτώματος. Με διαδηλώσεις, αρθρογραφία και διπλωματικές τοποθετήσεις. Στους εμπλεκομένους παρεισφρέει και το θρησκευτικό στοιχείο και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Διότι είναι διαπίστωση ότι οι γεωπολιτικές συγκρούσεις ανά τους αιώνες έχουν κυρίως θρησκευτικό χαρακτήρα. Έπεται η Ιστορία και τελευταία η Οικονομία. Η τελευταία τροφοδοτεί είτε την παραποίηση της Ιστορίας είτε την ενίσχυση των θρησκευτικών συμβολισμών οι οποίοι μετατρέπονται σε πολεμικές σημαίες και ιαχές.
Στρατηγική.
Του Απόστολου Κανδιάνου Σαραντίδη.
1. Γεωπολιτικές διαστάσεις
Κοιτάζοντας στον παγκόσμιο χάρτη όποιος έχει γνώσεις ιστορικές, βλέπει πολλά. Όποιος έχει και γνώσεις γεωπολιτικές βλέπει περισσότερα. Η διαφορά είναι περίπου όσο μιας δυσδιάστατης απεικόνισης με την τρισδιάστατη. Τις χωρίζει μία διάσταση και η διάσταση στα Μαθηματικά αλλάζει το πλαίσιο. Από κει και πέρα, η άχρωμη, άοσμη και άγευστη ουσία της Γεωπολιτικής που πατά πάνω στη Γεωγραφία και αποτελεί το σταθερό πλαίσιο, όταν προσλαμβάνει δεοντολογία, μετατρέπεται σε Γεωστρατηγική η οποία είναι εθνοκεντρική και μπορεί να είναι Απλή, Υψηλή, ή Χρονοστρατηγική.
2. Αποστασιοποίηση
Σε κάθε περίπτωση, μια σοβαρή μελέτη στα παραπάνω στοιχεία είναι Ψυχρή και αποστασιοποιημένη από τα γεγονότα. Το αντικειμενικό δεν είναι η σωστή λέξη. Η αποστασιοποίηση είναι η διαφορά που κάνει τη διαφορά και δεν πρόκειται για προσωπικές απόψεις και θεωρίες αλλά για επιστήμη. Δηλαδή παρατήρηση, εργαστηριακή επιβεβαίωση και εμπειρία. Κάτι που δεν τηρείται από κάποιους ιστορικούς που τελευταία μην έχοντας γνώσεις του αντικειμένου, γράφουν ανακρίβειες και σοφιστείες, επηρεάζοντας αναγνώστες γαργαλίζοντάς τους με ευκολόπευτες και λανθασμένες προσωπικές ερμηνείες και τοποθετήσεις. Αν ένας αντίλογος είναι οι παγκοσμιοποιητές με τις μασονικές τους Στοές που κινούν αθόρυβα τα νήματα, ας πληροφορηθούν ότι εκεί ακριβώς είναι που εφαρμόζεται στρατηγική και μάλιστα του σκότους. Τα πάντα γίνονται βάσει σχεδίου που περνά μέσα από γεωγραφικές συντεταγμένες και τους κανόνες που υπάρχουν.
The New Order
Του απόστολου Σαραντίδη.
1. Ο Χάρτης
Τον Ιούνιο του 2006, ο Ραλφ Πίτερς, πρώην συνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού και νυν στρατιωτικός αναλυτής και στρατηγός, σχεδίασε έναν χάρτη μιας ριζικά αναδιαμορφωμένης Μέσης Ανατολής. Μια διαδικασία που επιταχύνεται εν μέσω των πολιτικών αναταραχών και συγκρούσεων που σαρώνουν την περιοχή. Η Συρία, το Ιράκ, το Ιράν και η Τουρκία θα έχαναν εδάφη από ένα «ελεύθερο Κουρδιστάν».
Ένα κράτος με ό,τι θα έχει απομείνει από την Τουρκία και που θα εκτείνεται από τα σύνορα με την Αρμενία μέσω των κοιτασμάτων πετρελαίου του Κιρκούκ στο Ιράκ και μέχρι τα περίχωρα της Βαγδάτης. Η Σαουδική Αραβία θα ήταν κι αυτή περικεκομμένη, παραχωρώντας εδάφη βορειοδυτικά στην Ιορδανία αλλά και νότια στην Υεμένη.
Άσχετα από την υποθετική υλοποίηση μερική ή ολική των σχεδίων επί χάρτου, παίρνουμε το έναυσμα για να προχωρήσει η σκέψη.
Ιράν Γεωστρατηγικό πλαίσιο και θεώρηση.
Του Απόστολου Κανδιάνου Σαραντίδη.
1. Ιστορία
Ο ευρύτερος μικρασιατικός χώρος μέχρι τα βάθη της Ανατολίας, κατοικούνταν από Πέρσες και Μήδους την 1η π.Χ. χιλιετία και σύντομα οι όροι ταυτίστηκαν μεταξύ τους. Η δυναστεία των Αχμενιδών θα κυριαρχήσει ως τον Ινδό ποταμό και θα αισθανθούν τόσο ισχυροί ώστε θα κινηθούν δυτικά στον ελληνικό χώρο προς την Ευρώπη. Οι Περσικοί Πόλεμοι τους σταμάτησαν οριστικά και ο Μ.Αλέξανδρος τους κατέλαβε και τους διέλυσε στρατιωτικά, όχι όμως πολιτιστικά.
Στη συνέχεια οι Διάδοχοι δεν κατάφεραν και πολλά, με αποτέλεσμα ως Πάρθοι και κατόπιν ως Σασσανίδες να ανασυνταχθούν και τον 7ο αιώνα να εξισλαμισθούν από τους Άραβες. Το τελικό χτύπημα από τον Ηράκλειο τον ίδιο αιώνα τούς περιορίζει οριστικά μακριά από τη Μεσόγειο.
Κάποτε και τώρα...
Θυμάμαι κάποτε τα σπίτια ήταν ανοιχτά… Της γιαγιάς μου, για παράδειγμα, ένα παλιό, ξύλινο, είχε όλη μέρα το σχοινί έξω απ’ την πόρτα, που το τραβούσες, άνοιγες και έμπαινες, όποιος κι αν ήσουν… και εμείς, είχαμε το κλειδί έξω απ’ την πόρτα. Όποιος ήθελε έμπαινε…
Τα σπίτια είχαν πάντα κόσμο, που περνούσε για μια «καλημέρα», έναν καφέ, μια κουβέντα. Όταν τα σπίτια ήταν φωταγωγημένα, ήξερες πως κάποιος γιορτάζει. Στις γιορτές πηγαίναμε απρόσκλητοι. Με κάνα γλυκό, καμιά γλαδιόλα, καμιά κολόνια, κάτι για το καλό!
Τώρα… ζούμε στην εποχή με τα κλειδωμένα σπίτια, τα κλειδωμένα κινητά, τους κλειδωμένους τοίχους, τις κλειδωμένες αναρτήσεις -μόνο για φίλους, τα κλειδωμένα μυαλά, τις κλειδωμένες ψυχές. Όλα λειτουργούν με Pin. Ανταλλάσσουμε καλημέρες στο Facebook και απαντούμε με Like… Στις γιορτές στέλνουμε ευχές στους τοίχους γνωστών και αγνώστων και μας απαντούν με Like… Ούτε μια γαρδένια, ούτε μια πάστα σεράνο, ούτε μια κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα κοίταγμα στα μάτια, ένα χαζολόγημα, μια πόρτα ανοιχτή.
Υ.Γ. Έχω άδικο μετά όταν λέω ότι όλα αυτά τα λεγόμενα social media δεν είναι τίποτε άλλο από μέσα κοινωνικής απομόνωσης;