Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Ένας άγνωστος στον Άγνωστο.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
ΔΕΗ: πυλώνας του κωματικού πελατειακού συστήματος. Η μεγαλύτερη κρατική επιχείρηση ανέκαθεν πωλητικό φέουδο και όμηρος των υπαλλήλων της που διορίζονταν με μπιλιετάκια υπουργών και βουλευτών. Θυμάμαι τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, τότε που το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό, επισήμως τουλάχιστον, και διορίζονταν στη ΔΕΗ πολλοί ποδοσφαιριστές, ώστε αφ’ ενός να μην έχουν άγχος δια τον επιούσιον, αφ’ ετέρου να έχουν χρόνο για προπόνηση.
Πάνω σε δημόσιες Υπηρεσίες και επιχειρήσεις, όπως η ΔΕΗ, χτίστηκε το κωματικό κράτος. Όπως η Ολυμπιακή και τόσες άλλες.
Και τώρα που η ΔΕΗ ξε-πουλιέται, οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν κατέβηκαν σε διαδήλωση. Διότι, αν ιδιωτικοποιηθεί, θα χάσουν τόσα προνόμια, τόση βολή. Αναρωτήθηκα, αν οι εργαζόμενοι του ΑΒ θα διαμαρτύρονταν με πορείες και συγκεντρώσεις, σε περίπτωση που η επιχείρηση άλλαζε χέρια. Σιγά μην… Ενώ στη ΔΕΗ…
Φρεγάτα μου πανέμορφη.
"Φρεγάτα μου πανέμορφη, φρεγάτα μου πανώρια,
σε βλέπουν και ζηλεύουνε τα άλλα τα βαπόρια."
Αμ πώς; Τ' άκουσες πολί μου; Είναι να μη δούνε γυναίκα όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη, νοικοκυρά, και προπαντός με πολιτικό λόγο, κι αμέσως να την γλωσσοφάνε.
Πάντως είμαστε αχάριστοι. Τέτοια συγκυρία όπου σε μιά κυβέρνηση είναι μαζεμένοι τόσοι γελοίοι, βλάκες, ανίκανοι, καραγκιόζηδες καριέρας, κι εμείς να μην το εκτιμούμε παρά να στεκόμαστε σε κάτι ΦΠΑδες, ΕΝΦΙες, συντάξεις, Ίμια, Μακεδονίες, επιδοτήσεις ενοικίου σε πάμπλουτους υπουργούς, πλειστηριασμούς, κατασχέσεις αφαίρεση χρημάτων από κάποιους λογαριασμούς, τρόϊκες που γίναν "θεσμοί", πλεονάσματα που πριν το '15 ήταν "ματωμένα" και τώρα έγιναν ιστορική επιτυχία, το λες και μιζέρια. Αντί να το φχαριστιόμαστε κάθε μέρα, να κάνουμε καινούργιο συκώτι απ' τα γέλια, καθόμαστε και μεμψιμοιρούμε που δεν μπορούμε πιά να ζήσουμε αξιοπρεπώς.
Τα παιδιά της πιάτσας.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ο τίτλος είναι κλεμμένος από το ομότιτλο βιβλίο του Νίκου Τσιφόρου που έχει περιγράψει με τη γλαφυρή πέννα του τα ήθη της ελληνικής κοινωνίας καλλίτερα από κάθε άλλον. Ατσιδοσύνη, μαγκιά, κλανιά, λουστρίνι και κώλο φινιστρίνι! Του περιθωρίου της κοινωνίας, τα πρότυπα της οποίας, όμως, είναι όμοια στο πιο κυριλέ του ανώτερου επιπέδου αυτής.
Τον θυμήθηκα τώρα που ακούω τους τελευταίους μήνες να γίνεται πολλή κουβέντα για ανάγκη νέων εξοπλισμών. Καθότι η Τουρκία είναι πολύ επιθετική και αν δεν θωρακιστούμε ευπρεπώς με πρόσθετα οπλικά συστήματα που αποφέρουν ιλιγγιώδεις μίζες σε πωλητικούς και κολλητούς, μπορεί να πάθουμε καμμιά ζημιά πολύ μεγαλύτερη από τις μίζες. Δεν είναι ώρα τώρα για αυτοκινητόδρομους, αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα, νοσοκομεία, σχολεία και πανεπιστήμια.
Υπάρχουνε και όρια!
Η ΔΕΗ (ξε)πουλήθηκε, ή (ξε)πουλιέται όπου νάναι.
Οι φρεγάτες που έρχονται δεν ήρθαν και μάλλον δεν θάρθουν.
Τα Ίμια πέρασαν οριστικά στην τουρκική επικράτεια.
Οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες, λαθραίοι ή μη θα κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι σε όλη την επικράτεια μέχρι τουλάχιστον τις εκλογές, όπου θα τους δωθεί το δικαίωμα να ψηφίσουν το κόμμα της καρδιάς τους για μιά "δεύτερη φορά αριστερά"(!) και για το επίδομα των 400 ευρώ που παίρνουν (κάτι περισσότερο από μιά πετσοκομμένη πλην καλοδουλεμένη και καλοπληρωμένη σε εισφορές και ένσημα σύνταξη ενός έλληνα ιθαγενή).
Ευτυχώς που δεν έχουμε δικτατορία.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Προχθές, που λέτε, βρισκόμουν για μία ακόμη φορά στην ουρά 25 μέτρων έξω από το Εφετείο Αθηνών, για να εισέλθω στο κτήριο, αφού περάσω τον αστυνομικό έλεγχο. Αριστερά μου η παλαιά είσοδος που κατεστράφη προ 4 μηνών από βομβιστική ενέργεια κάποιων υπερδημοκρατών που δεν αντέχουν τη βαρβαρότητα της δημοκρατίας που έχουμε και θέλουν ακόμη περισσότερη δημοκρατία. 4 μήνες και δεν έχει αποκατασταθεί η ισοπεδωμένη είσοδος. Οι εργασίες αποκατάστασης έχουν αρχίσει, αλλά δεν έχουν ολοκληρωθεί. Έγινε, άραγε, απ’ ευθείας ανάθεση και ο εργολάβος είπε ότι «δεν βγαίνει», εξ ου και πρέπει να γίνει αναθεώρηση τιμών; Μήπως έγινε διαγωνισμός και ο μειοδότης έπεσε έξω, οπότε θα περάσουν μερικά τέρμινα, μέχρι να κηρυχθεί έκπτωτος, ώστε να μπορέσει να αναλάβει άλλος; Μήπως τα χάλασαν στη μίζα; Μικρό το έργο, αλλά ζητούσαν μεγάλη μίζα;